อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1002 ท่านบรรพบุรุษเสือ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1002 ท่านบรรพบุรุษเสือ
กระทิงไฟเก้าเขาพ่นลมพายุออกมาจากมุมปาก ไฟบนตัวน้องสามพลันดับ
เพียงแต่เขากลายเป็นกระทิงย่างสุกเจ็ดส่วนไปแล้ว เจ็บจนร้องโอดโอย
กระทิงไฟเก้าเขาชักเสียหน้า
กระทิงไฟสี่เขาระดับสามกลับสู้เจ้าลูกเสือเกิดใหม่ตัวเดียวไม่ได้ จะเอาหน้ากระทิงไปไว้ที่ไหน?
“น้องรอง เจ้าไป”
“ตึงๆๆๆ…”
“พลึ่กพลั่กๆๆ…”
“เอื๊อก…”
เพียงช่วงเวลาพริบตาเดียว
เจ้ากระทิงน้องรองก็ล้มลงแล้ว ถูกเพลิงแผดเผาจนน่าเวทนายิ่งกว่าตัวแรก
กู้ชูหน่วนเลียมุมปาก “กระทิงย่างทั้งตัวสุกห้าส่วนหรือนี่ ถึงจะสุกไปหน่อย แต่รสชาติน่าจะยังอร่อย เสี่ยวเซวียนเซวียน เอากระทิงย่างสักจานไหม?”
เซียวหยู่เซวียนถูกแหย่จนขบขัน
กระทิงย่างทั้งตัวสุกห้าส่วน
เปรียบได้ไม่เลว
กระทิงไฟเก้าเขาสีหน้าประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวม่วง
มันยังไม่ทันเห็นชัดว่าเกิดอะไรขึ้น น้องชายทั้งสองก็ถูกเผาจนเนื้อตัวไม่เหลือความเป็นกระทิงแล้ว
นี่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
มันพินิจมองพลางโคลงหัว มองกู้ชูหน่วนชมเชยเจ้าเสือน้อยต่อหน้าต่อตา แล้วจู่ๆ ร่างกระทิงก็ผงะ
“เจ้า…ในตัวเจ้ามีสายเลือดของพยัคฆ์ขาวโบราณ”
เจ้าเสือน้อยหัวเราะกับมันแบบเซ่อซ่าน่ารัก คลายฟังไม่เข้าใจว่าพยัคฆ์ขาวโบราณที่อีกฝ่ายกล่าวคืออะไร
“ไม่ใช่ว่าสี่สัตว์วิเศษสูญพันธุ์ไปนานแล้วหรือ? ทำไมยังมีสายเลือดหลงเหลืออยู่อีก?” กระทิงไฟเก้าเขาจ้องภาพสัญลักษณ์เปลวไฟสามเหลี่ยมบนหัวของเจ้าเสือน้อย จากนั้นดวงตากระดิ่งทองแดงก็เปี่ยมด้วยความสับสน
กู้ชูหน่วนเอ่ย “เจ้ากระทิงโง่น้อย น้องชายเจ้าทั้งสองแพ้แล้ว ตอนนี้ก็ยอมแพ้เสียเถอะ หรือว่าเจ้าจะออกโรงเอง?”
“ข้าคือราชาแห่งกระทิงไฟเก้าเขา เจ้าจะเรียกข้าว่าเจ้าอสูรกระทิงก็ได้ แต่ห้ามเรียกข้าว่าเจ้ากระทิงโง่น้อยเด็ดขาด”
“เจ้ากระทิงโง่น้อย”
“มนุษย์ควรตาย ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าก่อน”
“เจ้าเสือน้อย ให้เขาได้สัมผัสความร้ายกาจของไฟแท้พยัคฆ์ขาวของเจ้าหน่อยสิ”
เสื้อน้อยผงกหัวอย่างเหมือนว่าจะมีเรื่องอย่างนั้น พออ้าปากก็มีไฟร้อนแรงพุ่งออกมา โจมตีกระทิงไฟเก้าเขาทันที
หนึ่งเสือหนึ่งกระทิงชำนาญการใช้ไฟ ด้วยมหาสงครามของพวกเขา อุณหภูมิรอบบริเวณจึงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
กระทิงไฟสี่เขาสองตัวตกใจจนรีบร่นถอย กลัวว่าตัวเองจะถูกเผาสุกทั้งตัว
กู้ชูหน่วนหาวหวอด หาตำแหน่งสบายหนึ่งนอนหลับ ไม่สนใจมหาสงครามของพวกเขา ราวกับมั่นใจในตัวเจ้าเสือน้อยมาก
เซียวหยู่เซวียนหัวเราะเอ่ย “เจ้าเสือน้อยเพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นาน และเพิ่งจะขึ้นระดับสี่ เจ้าไม่กลัวว่ามันจะเสียเปรียบหรือ?”
“วางใจเถอะ เจ้านี่ตัวเล็กใจใหญ่ พอโมโหก็มีไม่กี่คนที่รับมือมันได้”
กู้ชูหน่วนเปลี่ยนตำแหน่งหลับปุ๋ย มุมปากส่งเสียงหายใจสม่ำเสมอ
อีกด้านหนึ่ง หนึ่งเสือหนึ่งกระทิงโรมรันสายฟ้าเปรี้ยงปร้าง เปลวไฟพุ่งรอบทิศ แต่นางกลับไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
โดยเฉพาะท่วงท่าและท่าทางการนอนของนาน เหมือนกับยัยขี้เหร่ในภาพจำของเซียวหยู่เซวียนไม่มีผิด
ทุกครั้งที่มองนาง มักรู้สึกเหมือนกำลังมองยัยขี้เหร่ของเขา
เซียวหยู่เซวียนโล่งอกอย่างไม่มีสาเหตุ
เขาเชื่อกู้ชูหน่วน
นางมั่นใจว่าเจ้าเสือน้อยจะชนะ เช่นนั้นเจ้าเสือน้อยก็ต้องชนะแน่
เฉกเช่นเดียวกับ…
นางในอดีต…มีความมั่นใจอยู่เสมอ หลอกคนตายไม่ชดใช้ชีวิต
“พลั่ก…”
“ตึง…”
“พอทีๆ รีบเก็บไฟของเจ้าเร็ว ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว โอ๊ยๆ…”
“ไอ้หยา เขาของข้า…เขาของข้าถูกเจ้าเผาไหม้ไปแล้ว…เจ็บจะตายอยู่แล้ว…”
เสียงของกระทิงไฟเก้าเขาดังเกินไปจึงปลุกกู้ชูหน่วนตื่น
นางสะลึมสะลือลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นตัวกระทิงไฟเก้าเขาจวนถูกเผาจนสุกหกส่วน โดยเฉพาะเขาบนหัวข้างหนึ่งของมัน เอียงกระเท่เร่ไปเสียแล้ว เลือดสดหลั่งริน และตามมาด้วยกลิ่นไหม้
กู้ชูหน่วนเอ่ยอย่างขี้เกียจ “เช่นนั้นเจ้าจะยอมแพ้แล้วหรือยัง?”
“ยอมๆๆ…เจ้ารีบให้บรรพบุรุษเสือนี่หยุดเถอะ เผาต่อไป ข้ายังจะมีหน้าปกครองหมื่นกระทิงหรือ”
