อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1004 เสียเขาไปแล้ว
กระทิงไฟเก้าเขาจะตกลงได้อย่างไร ดีชั่วมันก็เป็นราชาแห่งกระทิง หากแพร่ออกไปมันจะขายหน้าขนาดไหน
หนึ่งมนุษย์หนึ่งกระทิงยื้อยุด เสียงโอดครวญอเนจอนาถและเสียงต่อสู่ดังออกมาเป็นระยะ
สุดท้าย…
แกร็กเสียงหนึ่ง กู้ชูหน่วนหักเขาข้างหนึ่งของกระทิงไฟเก้าเขาทั้งอย่างนั้น เลือดสดหยดย้อยลงมาตามหัวของกระทิงไฟเก้าเขา
เวลานี้ กระทิงไฟเก้าเขาก่อเกิดจิตสังหารต่อกู้ชูหน่วนแล้ว
เจ้าเสือน้อยย่ำตะกุยไปอยู่ข้างตัวกู้ชูหน่วน เดือดดาลจ้องกระทิงไฟเก้าเขา เตรียมพร้อมฉะกับอีกฝ่ายทุกเมื่อ
เซียวหยู่เซวียนสำรวมกิริยาเกียจคร้าน แล้วมาถึงข้างกายกู้ชูหน่วนด้วยร่างกายที่เจ็บสาหัส
ล้อเล่นส่วนล้อเล่น
หากกระทิงไฟเก้าเขาเกิดคิดสังหารจริง พวกเขาจะเสียเปรียบ เพราะที่นี่คือถิ่นของพวกมัน
“เจ้ามนุษย์ เจ้ารนหาที่ตาย” กระทิงไฟเก้าเขาตวาดด้วยความโกรธเสียงหนึ่ง จากนั้นก็แผ่ความน่าเกรงขามและความกดดันออกมา ความน่าเกรงขามของเจ้าแห่งเดรัจฉานกดดันจนทุกคนอดครั่นคร้ามเป็นไม่ได้
หลังจากคำรามเสียงหนึ่ง พื้นปฐพีก็สนั่นหวั่นไหวครืนๆ
จากจุดไกลๆ ฝูงกระทิงรวมกลุ่มกันราวกับมดวิ่งกรูเข้ามา ครั้นมองออกไปอย่างน้อยต้องมีจำนวนหลายพัน แต่ละตัวสูงเท่าคน จิตสังหารเปี่ยมล้น
ฝูงกระทิงจำนวนมากล้อมพวกเขาไว้ หากจะฆ่าฝ่าเป็นทางเลือด ก็เกรงแต่ยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขายังบาดเจ็บสาหัส
กู้ชูหน่วนรีบเอ่ย “การประลองหมัดเท้าไร้ดวงตา ยากจะหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บสูญเสีย เจ้าเป็นราชากระทิง จิตใจกว้างขวาง ไม่ถือสากับข้าหรอก”
“เจ้าหักเขากระทิงของข้า”
“ข้าจะดับไฟรักษาแผลให้เจ้าเดี๋ยวนี้”
กู้ชูหน่วนกล่าว จากนั้นก็พัดฝ่ามือ ก็ไม่ทราบว่านางสาดผงยาอะไรใส่ตัวกระทิงไฟเก้าเขา ไฟที่อย่างไรก็ดับไม่ได้ในทีแรกกลับดับสนิทในพริบตา
กู้ชูหน่วนล้วงขวดยาหลายขวดออกมาจากอก แล้วส่งให้กระทิงไฟเก้าเขา
อีกฝ่ายไม่ยี่หระ แต่พอได้กลิ่นหอมของยา กลับกระตุกร่างอย่างห้ามไม่อยู่อีก
ชี่ทิพย์เข้มข้น
“นี่คือยาวิเศษรักษาแผลชั้นยอดและยาระดับสอง?”
“ถูกต้อง ทายาพวกนี้บนตัว แผลพุพองของเจ้าก็จะกลับสู่ปกติอย่างรวดเร็ว ส่วนของพวกนี้ก็เพิ่มกำลังภายในได้ ให้เจ้าหมดเลย”
ความเดือดดาลของกระทิงไฟเก้าเขาลดทอนลงมาก
แต่ก็ยังหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่
กู้ชูหน่วนใจกว้าง โบกมือใหญ่หยิบยาสิบกว่าขวดออกมาจากแหวนมิติ
“ใช้ยาชดเชย ยาเหล่านี้ให้เจ้าหมดเลย”
“คิดจะชดเชยด้วยยาแค่นี้น่ะหรือ? ข้าเสียเขาไปแล้ว เป็นความอัปยศทั้งชีวิต”
กู้ชูหน่วนแบมือ
“ใครใช้ให้เจ้าแพ้ข้าเล่า?”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าให้พยัคฆ์ขาวทำข้าบาดเจ็บเสียก่อน ข้าจะแพ้เจ้าได้อย่างไร”
กู้ชูหน่วนลูบคาง เอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง “เจ้าเป็นถึงเจ้าอสูรกระทิง แพ้ผู้หญิงอ่อนแอ แล้วยังถูกผู้หญิงอ่อนแอหักเขาดื้อๆ อีก หากแพร่ออกไปก็น่าขายหน้าจริง ข้าว่านะ เรื่องนี้ปล่อยผ่านไปเถอะ เจ้าดูสิ ลูกกระทิงหลานกระทิงเจ้าจะถึงอยู่รอมร่อ เจ้าต้องการให้พวกเขารู้เรื่องน่าอายนี้หรือ?”
ความเดือดดาลของกระทิงไฟเก้าเขาเพิ่มขึ้นฮวบ
กู้ชูหน่วนทำหน้าขึงขัง เอ่ยอย่างจริงจัง
“นี่ ถ้าเจ้าอยากทุ่มสุดตัวกับพวกเราจริง พวกเราก็ร่วมด้วยจนถึงที่สุด ถึงเสี่ยวเซวียนเซวียนจะบาดเจ็บ แต่ฝีมือก็ไม่ด้อยไปกว่าเจ้า แน่นอน…ยังมีสัตว์เลี้ยงของข้าอีกตัว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์”
พอเอ่ยถึงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็บิดร่างอ้วนท้วม ดุ๊กดิ๊กเข้ามาหา
พอเห็นกู้ชูหน่วน มันก็พลันโผกระโจนมา พันข้อมือนางไว้ แล้วถูไถข้อมือนางอย่างรักใคร่
“นายหญิง ท่านไปไหนมา เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตามหาท่านตั้งนานแน่ะ”
“เจ้างูตัวลาย มันจะทำร้ายนายหญิง” เจ้าเสือน้อยฟ้องร้อง
