อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1038 ขนมดอกไม้
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1038 ขนมดอกไม้
“ยาและสมุนไพรปรุงยามากมายเหล่านี้ เจ้าขโมยมา หรือว่า…..เจ้าเป็นนักหลอมยา?”
เวินเส้าหยีเหลือบมองกู้ชูหน่วน แม้ว่าเขาจะหรี่ตา แต่ในคำพูดก็ยังแฝงด้วยความแน่วแน่ มั่นใจว่านางเป็นนักหลอมยา
“อายุน้อยเท่านี้ก็รู้จักหลอมยาแล้ว ทั้งยังรู้จักการควบคุมสัตว์อีก เจ้าไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”
ยาและสมุนไพรปรุงยาชั้นดีมากมายขนาดนี้ แม้ว่าจะเป็นราชวงศ์ เห็นแล้วก็รู้สึกอิจฉา นับประสาอะไรกับตระกูลธรรมดา
กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างเก้ๆกังๆ “หากว่าเจ้าชอบ งั้นมอบให้เจ้าก็ได้”
“หึ……”
เวินเส้าหยีหัวเราะเยาะ ในดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ทว่าเขากลับโบกมือทันที เก็บเอายาและสมบัติล้ำค่าต่างๆในแหวนของนางไปจนเกลี้ยง
การดูถูกและการกระทำของเขา ทำให้ความโกรธของกู้ชูหน่วนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ในเมื่อเหยียดหยามขนาดนี้ ยังจะเอาสมบัติของนางไปทำไม?
ของเหล่านี้เป็นสมบัติทั้งหมดของนางเชียวนะ
กู้ชูหน่วนด่าเบาๆ “หัวขโมย”
“หืม……”
เวินเส้าหยีใช้เสียงสูง
กู้ชูหน่วนรีบเปลี่ยนน้ำเสียงและท่าทางทันที หัวเราะเหอะๆแล้วกล่าวว่า “สมบัติทั้งหมดให้เจ้า เมื่อไหร่เจ้าจะปล่อยข้าออกไปเนี้ย มือของข้าถูกเผาจนแทบจะไหม้เกรียมแล้ว”
“ถอดแหวนออก”
“ของข้าก็ให้เจ้าหมดแล้ว เจ้าเอาแหวนนี่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ข้าบอกไปหมดแล้ว หากว่าเจ้าชอบแหวนประเภทนี้ อีกสองสามวันข้าจะมอบที่ดีกว่านี้ให้เจ้า”
“ข้าต้องการแค่แหวนวงนี้”
ดวงตาของเวินเส้าหยีเต็มไปด้วยคำเตือน
กู้ชูหน่วนเชื่ออย่างสมบูรณ์ว่า หากตอนนี้นางไม่ถอดแหวนออกมา เกรงว่าวันนี้นางก็คงจะต้องตายที่นี่แล้ว
แต่หากว่านางถอดมาให้เขา นางก็ยิ่งเชื่อว่า นับจากนี้ไปแหวนวงนี้จะหายสาบสูญไปจากโลกนี้
ก้มหน้าลง กู้ชูหน่วนมองดูมือที่สวมแหวนมิติของตัวเอง ไม่รู้ว่าทำไม นางยิ่งมองดูแหวนก็ยิ่งรู้สึกมีความคุ้นเคยและสนิทชิดเชื้อยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
ความรู้สึกชนิดนี้สะบัดออกไปไม่หลุด ตราตรึงอยู่ในห้วงลึกของก้นบึ้งจิตใจนาง ในส่วนลึกของจิตวิญญาณมีเสียงบางเสียงบอกนางอยู่ตลอดว่า
แหวนวงนี้มีความสำคัญต่อนางมาก
นางไม่สามารถสูญเสียแหวนวงนี้ไปได้
ระดับความร้อนที่มือของนางร้อนขึ้นเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนร้อนจนเหงื่อผุดออกมาอยู่ตลอด เจ็บปวดจนทั้งร่างกายของเกร็งกระตุก ราวกับว่ามือที่สวมแหวนอยู่นั้นไม่ใช่มือของนาง
“ข้านับถึงสาม หากว่าเจ้าไม่ถอดออกมา ข้าก็จะสับนิ้วมือของเจ้า”
“สับนิ้วมือของข้า เจ้าก็เอาแหวนมิติไปไม่ได้ มันรับข้าเป็นเจ้าของแล้ว”
“หึ……เอาไปไม่ได้ ทำลายทิ้งไปซะก็ได้แล้ว หนึ่ง……”
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว เผชิญหน้ากับยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหก ลูกไม้เหล่านั้นของนางใช้ไม่ได้ผลโดยสิ้นเชิง อีกอย่างฝ่ายตรงข้ามก็เป็นผู้ที่มีสติปัญญาสูง
“สอง…….”
เมื่อเห็นว่าเขาจะตะโกนถึงสามแล้ว
กู้ชูหน่วนกัดฟัน หลับตาลงโดยตรง ปล่อยให้เวินเส้าหยีสับมือของนางทิ้ง
นางก็ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร นางถึงได้อยากจะรักษาแหวนมิติไว้ ราวกับว่ามีเพียงรักษาแหวนมิติไว้ นางจึงจะสามารถรักษาสิ่งของที่สำคัญที่สุดสำหรับนางไว้ได้
“สาม……”
หลังจากตะโกนถึงสาม เวินเส้าหยีก็ไม่มีความปรานีอีก เพิ่มกำลังภายในขึ้นอย่างต่อเนื่อง
มือของกู้ชูหน่วนแดงก่ำในพริบตา ร้อนจนนางอดที่จะร้องโอดครวญออกมาไม่ได้ บนมือเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าโดนเปลวไฟแผดเผานับพันเท่า
“ปัง…….”
แหวนมิติที่ว่างเปล่าในเดิมที มีกล่องไม่กี่กล่องลอยออกมาอย่างน่าประหลาด
เวินเส้าหยีเห็นดังนั้น โบกมือเปิดกล่องออก ด้านในใส่ขนมดอกไม้ไว้สองสามชิ้น
ขนมดอกไม้มีกลิ่นหอมอ่อนๆ มีรสกุ้ยฮวา รสดอกชบา รสดอกโบตั๋นและอื่นๆ กระทั่งยังมีความร้อนอีกด้วย ดูลักษณะเหมือนเพิ่งจะออกจากเตาไม่นาน
นี่เห็นได้ชัดว่านี่มีคนที่ใช้สุดยอดวิชาเซียน ผนึกขนมดอกไม้ไว้ในแหวนมิติ
เห็นขนมดอกไม้เหล่านี้ สมองของกู้ชูหน่วนระเบิดครืนทันที ราวกับว่ามีภาพนับไม่ถ้วนวนเวียนอยู่ในสมองของนางอย่างต่อเนื่อง กระทั่งนางยังสามารถเห็นชายหนุ่มที่สุภาพอ่อนโยนผู้หนึ่งปรากฏอยู่เบื้องหน้าของนางในความเลือนราง มอบขนมดอกไม้ให้นางด้วยมือของตัวเองได้อีกด้วย
แต่นางมองไม่เห็นว่าชายผู้นั้นมีลักษณะหน้าตาอย่างไร
