อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1119 ความลับของราชินี
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1119 ความลับของราชินี
ภายในวังแคว้นน้ำแข็ง
ราชินีนั่งอยู่ภายในตำหนักเฟิ่งหยีเพียงลำพัง
นางสั่งให้ทุกคนออกไป มองดูพระจันทร์เสี้ยวด้านนอกหน้าต่างอย่างล่องลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ไป่หนิงผลักประตูเข้ามา พร้อมถามขึ้นว่า “ราชินี ซ่างกวนหมิงหลาง ฝูกวง เลว่อิ่งเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว ท่านร่วมรักได้ตลอดเวลา ไม่ทราบว่าราชินีจะให้พวกเขาเข้ามาเลยไหม”
ราชินีไม่ตอบ กลับถามขึ้นว่า “ไป่หนิง เจ้าว่าคนที่ตายไปแล้วยี่สิบกว่าปี ทำไมจู่ๆถึงมีชีวิตขึ้นมาอีก และยังมีชีวิตอยู่ภายใต้สายตาตนเอง”
ไป่หนิงอึ้ง
ไม่รู้ว่าราชินีต้องการถามอะไรกันแน่
และก็ไม่รู้ว่าราชินีหมายถึงใคร
นางจึงจำต้องตอบอย่างหวาดระแวงว่า “บางทีเมื่อยี่สิบก่อน เขายังไม่ตาย”
“ใช่หรือ แต่เมื่อยี่สิบปีก่อน ข้าตรวจดูชีพจรกับจังหวะการเต้นของหัวใจของเขาแล้ว มั่นใจว่าเขาตายแล้วอย่างแน่นอน”
คำพูดประโยคนี้ทำให้ไป่หนิงหวั่นใจ
ทันใดนั้นราชินีก็ได้สติกลับมา
ราวกับรู้สึกตัวแล้วว่าตนเองพูดกับไป่หนิงในสิ่งที่ไม่ควรพูด จึงเปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นว่า
“วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากร่วมรักพวกเขา เปลี่ยนเป็นวันอื่นละกัน”
“เพคะ ราชินี”
“ตอนนี้เย่จิ่งหานเป็นอย่างไรบ้าง?”
“มู่หน่วนกำลังรักษาขาให้เขา ภายในหอกระบี่มีเสียงร้องเจ็บปวดดังออกมาเรื่อยๆ คุณชายเน่าจะเจ็บปวดมาก”
ขาของเขายังจะสามารถรักษาได้ไหม?
ในร่างกายของเขามีพิษมากมายขนาดนั้น จะสามารถรักษาให้หายง่ายๆหรือ
เป็นนางหรือเปล่า?
นางเก็บเย่จิ่งหานกลับไป วางพิษใบเลือดดำบนตัวเย่จิ่งหาน เพื่อยับยั้งคำสาปโลหิตของเขาหรือ?
ราชินีหันไปมองทางด้านเผ่าหยก พร้อมเผยรอยยิ้มที่ไม่อาจเข้าใจได้
อยู่ดีๆไป่หนิงก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
รอยยิ้มของราชินี…..
ทำไมถึงดูน่ากลัวขนาดนี้?
“ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าออกไปเถอะ ไม่มีคำสั่งของข้า ใครก็ห้ามมารบกวนข้าในตำหนักเฟิ่งหยี”
“เพคะ”
ไป่หนิงออกไปแล้ว พร้อมปิดประตูห้องนอน
สักพัก ไฟในห้องนอนก็ถูกเป่าดับ
เดิมไป่หนิงก็จะจากไปแล้ว เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดฝีเท้า
หวนคิดถึงความผิดปกติของราชินี ตลอดจนรอยยิ้มแปลก ๆที่เผยออกมาเมื่อมองไปยังทิศทางใดทิศทางหนึ่ง
บวกกับคำถามที่จู่ๆนางก็ถามขึ้นมาในวันนี้
ในใจไป่หนิงรู้สึกไม่ดีขึ้นมาเรื่อยๆ
ราชินีกลัวความมืด เมื่อก่อนนางพักผ่อนอย่างไม่เคยดับเทียน
แต่เมื่อสามปีมานี้ ตอนที่ราชินีอยู่ในห้องนอนคนเดียว มักจะดับไปก่อนค่อยเข้านอน
ไป่หนิงนิ่งคิดอยู่เนิ่นนาน แล้วก็เดินไปพูดขึ้นอย่างกล้าหาญว่า
“ราชินี สำนักตระกูลใหญ่ต่างๆยังคงรอเข้าเฝ้าราชินี โดยเฉพาะคนของตระกูลซ่างกวน พวกเขาพูดว่า หากราชินีไม่ยอมให้เข้าเฝ้า พวกเขาก็จะไม่ไปไหน”
ภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีเสียงใดๆตอบรับ
ไป่หนิงพูดซ้ำอีกหลายครั้ง ภายในยังคงเงียบสงบ
นางขมวดคิ้ว
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นางขัดคำสั่งราชินี ผลักเปิดประตูห้องนอน แล้วพูดขออนุญาตอีกครั้ง
หลังจากที่ผลักประตูเปิดออก ข้างในไม่มีคน ไม่มีเงาร่างของราชินี
ไป่หนิงตามหาไปทั่ว มั่นใจว่าราชินีไม่อยู่ภายในห้องนอน
นางออกไปถามทหารองครักษ์ว่า “ราชินี? ราชินีออกไปจากตำหนักเฟิ่งหยีหรือยัง?”
พวกทหารองครักษ์ต่างงุนงง
“ใต้เท้าไป่หนิง ราชินีไม่ได้ออกมา คืนนี้มีเพียงท่านที่ออกมาจากตำหนักเฟิ่งหยีแล้วก็กลับเข้าไป เข้าไปแล้วก็ออกมา”
“เจ้ามั่นใจ?”
“มั่นใจ ใต้เท้าไป่หนิง ราชินีไม่อยู่ในห้องนอนหรือ?”
“ไม่มีอะไร พวกเจ้าเฝ้าดูให้ดี เรื่องคืนนี้ห้ามนำไปพูดกับใคร”
“ขอรับ”
ไป่หนิงเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง ปิดประตูห้องนอน แล้วนางก็ตามหาห้องลับภายในห้องนอน
นางอยากที่จะสำรวจตำหนักเฟิ่งหยีอย่างละเอียดมานานแล้ว
เพราะนางเคยได้ยินเสียงร้องโหยหวนภายในตำหนักเฟิ่งหยี
เป็นเสียงร้องโหยหวนอย่างชัดเจน หลังจากเข้าไปตรวจสอบ กลับไม่พบอะไรเลย ราชินีพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยว่า นางคงฟังผิดไปเอง
