อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1124 เขาน่าขยะแขยง
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1124 เขาน่าขยะแขยง
ฮัวอิ่งมายังตรงหน้าชิงเฟิงเจี่ยงเสวีย เผยแรงอาฆาตอย่างไม่ปกปิด
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียกระวนกระวายขึ้นมา
หากนางตัดแขนขาของพวกเขาจริงๆ พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะต้านทานได้
“ต่อมาก็ถึงคิวพวกเจ้าแล้ว”
เซียวหยู่เซวียนก็หัวเราะเย้ยขึ้นมาอีก ราวกับกำลังพูดบ่นพึมพำกับตนเองว่า
“ไม่รู้เลยจริงๆว่าควรพูดชมว่าเจ้าฉลาด หรือควรพูดว่าเจ้าโง่ เจ้าตัดแขนขาของพวกเขาแล้ว พวกเขาจะเหลือเลือดมากน้อยเท่าไหร่? ขั้นสูงสุดระดับสี่สองคน สูญเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์เสียแล้ว ฮ่าๆ….ข้ารู้สึกเสียดายแทนเจ้า”
สายตาฮัวอิ่งกวาดมองดูชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียไปมา
นางหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เซียวหยู่เซวียน เจ้าใช้วิธียั่วยุข้านั้นไม่ได้ผล”
“ก็แล้วแต่เจ้า อร่อยหรือไม่ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”
พวกเซียวหยู่เซวียนต่างกำลังพนัน
พนันกับท่าทีของนาง
หากนางมุ่งมั่นที่จะตัดแขนขาชิงเฟิงเจี่ยงเสวีย ก็ไม่มีใครสามารถห้ามได้
โชคดีที่ พวกเขาพนันชนะแล้ว
เพราะฮัวอิ่งพูดขึ้นมาอย่างเชื่องช้าว่า
“เซียวหยู่เซวียน ถึงข้าจะเกลียดชังกับการที่เจ้าใช้วิธียั่วยุกับข้า แต่วิธียั่วยุของเจ้าสำหรับข้า ใช้ได้ผลอย่างมาก สองคนนี้ ข้าจะเก็บไว้ก่อน”
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียค่อยโล่งอก
อดทนอีกหน่อย บางทีนายท่านของพวกเขาก็จะมาช่วยพวกเขาแล้ว
“ข้าเก็บพวกเขาไว้ แต่เจ้า….รูปงามขนาดนี้ เกรงว่าจะหาได้ยากในโลก ข้าจะไม่ลองชิมสักนิดได้อย่างไร”
“เทียบกับเวินเส้าหยีกับเย่จิ่งหาน ข้าสู้ได้ที่ไหน หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะแทะเล็มพวกเขาสองคนก่อน”
“เจ้าคิดว่ากระดูกพวกเขาสองคนไม่น่าแทะเล็ม ดังนั้นเจ้าจึงให้ข้าไปแทะเล็มพวกเขาใช่ไหม?”
เซียวหยู่เซวียนยิ้มหัวเราะไม่พูดไม่จา
“พวกเขาสองคนน่าทึ่งจริงๆ เวินเส้าหยีข้าพอใจมาก ส่วนเย่จิ่งหาน….ข้าขยะแขยงมาก ทั้งร่างกายเขามีเพียงวิทยายุทธ์กับเลือดที่ตรงเงื่อนไขของข้า”
ไม่ใครมีใครพูดว่าเย่จิ่งหานน่าขยะแขยง
คนที่เคยเห็นเย่จิ่งหาน ก็ไม่มีใครพูดว่าเขารูปลักษณ์แย่
ฮัวอิ่งน่าจะชื่นชมเย่จิ่งหาน
ใช้เย่จิ่งหานมารวบรวมหยางบำรุงหยิน จะต้องได้ผลอย่างดีมาก
ทำไมฮัวอิ่งถึงไม่ชอบเย่จิ่งหานเลย?
ในนี้….มีเงื่อนงำอะไรหรือเปล่า
มีเพียงชิงเฟิงที่โง่มองดูฮัวอิ่ง พร้อมเถียงขึ้นว่า “นายท่านของข้าดีทุกอย่าง น่าขยะแขยงตรงไหน?”
“ข้าบอกว่าน่าขยะแขยงก็คือน่าขยะแขยง มีไม่พอใจ?”
“ไม่พอใจแน่นอน เจ้าไม่ใช่คนสำคัญของนายท่าน เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาว่านายท่านน่าขยะแขยง”
“ข้าไม่ใช่คนสำคัญของเขา….ฮ่าๆ…..ข้าไม่ใช่คนสำคัญของเขา…..ข้าไม่ใช่คนสำคัญของเขาจริง ข้าเป็นเพียงคนที่ต้องการสูบเลือดกับวิทยายุทธ์ของเขาเท่านั้น….”
คำพูดของฮัวอิ่งทำให้รู้สึกแปลกๆ
นางบ้าๆบอๆ ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่
“เซียวหยู่เซวียน เจ้ารอปรนนิบัติพร้อมเลว่อิ่งพรุ่งนี้ละกัน ฮ่าๆ….”
ฮัวอิ่งจากไปพร้อมเสียงหัวเราะดังลั่น
เหลือเพียงพวกเซียวหยู่เซวียนทั้งดีใจทั้งเป็นกังวล
เป็นกังวลเพราะเย่จิ่งหานก็ตกอยู่ในมือฮัวอิ่ง
ดีใจที่กู้ชูหน่วนยังมีชีวิตอยู่
เจี่ยงเสวียพูดขึ้นว่า “คุณชายเซียว เจ้าคิดว่าคำพูดของนางเป็นความจริงไหม? พระชายาคือมู่หน่วนจริงหรือ?”
“ไม่รู้”
หากนางคือมู่หน่วน เขายังมีโอกาสแต่งงานกับนาง
หากนางคือกู้ชูหน่วน งั้นเขาก็จะไม่มีโอกาสเลย
ความแค้นความคับข้องใจที่ผ่านมา เขาตัดไม่ขาด เหตุผลยังคงวุ่นวาย
ภายในหอกระบี่
กู้ชูหน่วนทุบกระดูกหัวเข่าเย่จิ่งหาน เจ็บปวดจนเย่จิ่งหานเหงื่อแตก ปลายเล็มทิ่มแทงลงไปในผ้าปู
รุนแรงจนปลายเล็บเย่จิ่งหานหัก กระทั่งมีเลือดไหลไม่น้อย
เย่จิ่งหานกัดฟันแน่น ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหน ก็ไม่กล้าส่งเสียงร้องออกมา
