อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1127 เข้าใกล้
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1127 เข้าใกล้
“นายหญิง จะฆ่าไหม?”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คลอเคลียอยู่ตรงขากู้ชูหน่วน พร้อมเงยหน้าถาม
กู้ชูหน่วนพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิดว่า “รอดูสถานการณ์ไปก่อนค่อยว่ากันอีกที”
หากสามารถถอนวิชาพิษกู่ให้กับฝูกวงเลว่อิ่ง ฟื้นคืนวิทยายุทธ์ของพวกเขา พวกเขาก็จะได้เป็นทหารองครักษ์ของนางหนึ่งปี
เมื่อถึงเวลาโจมตีตระกูลไป๋หลี่ นางก็จะมีโอกาสประสบความสำเร็จเพิ่มขึ้น
แต่เสด็จอาไม่ได้ทำอะไรไม่ดี นางจะฆ่าได้อย่างไร?
แย่ชะมัด ใครช่างโหดเหี้ยมเอาแม่หนอนกู่ไปเลี้ยงในร่างกายเสด็จอา
“มีวิธีอื่นที่สามารถฆ่าแม่หนอนกู่ แล้วก็สามารถรักษาชีวิตไว้ได้ของเสด็จอาไว้ได้?”
“จะเอาปลาและอุ้งตีนหมีพร้อมกันไม่ได้”
“……”
“นายหญิง นี่เป็นแผนผังของพระราชวัง ให้ท่านเก็บไว้ด้วย”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คายแผนผังออกมาอีกหนึ่งอัน แล้วก็พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “นายหญิง ที่ท่านให้ข้าไปสืบราชินี จากที่ข้าสืบไปสืบมา ก็สืบไม่ได้ความอะไร สืบรู้เพียงว่าช่วงหลายปีมานี้ราชินีกลายเป็นคนที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งอำมหิต และก็ชอบดูดเลือดคน”
“ช่วงหลายปีมานี้?”
“ใช่ เมื่อสามปีก่อนถึงแม้ราชินีจากโหดเหี้ยม แต่ก็ไม่ถึงขีดสุดขนาดนั้น ตอนนี้ทุกคนในแคว้นน้ำแข็งต่างหวาดหวั่น ผู้คนต่างโอดครวญ”
ขุนนางจงรักภักดีของแคว้นน้ำแข็งมากมายที่พูดถึงเรื่องนี้ ล้วนถูกราชินีฆ่าตายหมด
นอกจากเสด็จอากับขุนนางไม่กี่คนแล้ว ยังมีใครกล้าพูดในที่ว่าราชการ?
ราชินีไม่สนใจงานราชการ
บวกกับแคว้นน้ำแข็งมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและที่มนุษย์สร้างขึ้นต่อเนื่องมาหลายปี ประชาชนมากมายหิวโหยจนตาย
คิดถึงสถานการณ์ของแคว้นน้ำแข็ง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็โกรธโมโหขึ้นมา
คนพวกนั้นเพื่ออิ่มท้อง จึงไปจับงูมากิน เพื่อนงูของมันมากมายล้วนถูกกิน น่าโกรธโมโหยิ่งนัก
“แผนที่นี้ข้าจะเก็บไว้ค่อยๆวิเคราะห์ดู ใช่ เจ้าเสือน้อยล่ะ ทำไมถึงไม่เห็นมันเลย?”
“มันหรอ เห็นสมบัติของพระราชวัง จึงไม่รู้ว่าแอบขโมยขนไปถึงไหนแล้ว”
กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปาก
เจ้าลูกเสือที่ไว้ใจไม่ได้ตัวนี้
มันเป็นเสือ ไม่ใช่มังกร
ทำไมถึงโล๓มากในทรัพย์สินขนาดนี้?
มันสักขนทรัพย์สมบัติมากมายขนาดนั้นไปทำอะไร?
กู้ชูหน่วนหยิบกระดาษพู่กันขึ้นมา แล้วก็วาดรูปภาพหลายใบ ภาพแต่ละใบล้วนขีดๆเขียนๆ สุดท้ายยื่นให้กับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์
“ไปทำตามภาพในกระดาษนี้ ค่อยๆกำจัดกำลังอำนาจของตระกูลไป๋หลี่ก่อน จากนั้นค่อยทำลายหน่วยหลักของพวกเขา”
“รับทราบ นี่เป็นสิ่งที่ข้าชำนาญ ข้ารับประกันว่าจะไม่ปล่อยปลาให้หลุดไปสักตัว นายหญิงรอฟังข่าวดีของข้าได้เลย”
“จำไว้ อย่าทำให้เรื่องเพ่งพลายออกไป ในเวลานั้นฐานทั้งหมดจะลงมืออย่างพร้อมเพรียงกัน”
“ขอรับ”
“ยังมีอันนี้ ปล่อยข่าวลือออกไป มีคนรู้ยิ่งเยอะยิ่งดี ข้าจะทำให้ตระกูลไป๋หลี่ไร้ที่พึ่งพิง”
“ได้เลย”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลื้อยออกไป
ไปได้สักพักแล้วก็เลื้อยกลับมา
“นายหญิง ขาของเย่จิ่งหานสามารถรักษาได้ไหม?”
“ทำไมเจ้าจะต้องเป็นห่วงเขา?”
“เขามีฐานะมีกำลังอำนาจ มีหมูย่างเยอะ ข้าไม่อยากสูญเสียผู้อุปถัมภ์คนนี้ไป”
“ดูความโชคดีของตัวเขาเอง”
“อ้อ…นางหญิงใจดีขนาดนั้น จะต้องตั้งใจรักษาให้เขาหายได้ใช่ไหม?”
“เจ้าอยากพูดอะไร”
“เย่จิ่งหานมีพลังขั้นสูงสุดระดับหก เรามีเย่จิ่งหานคอยช่วย สามารถลดแรงกำลังได้เยอะ”
นางจะไม่รู้หรือว่าหากมีเย่จิ่งหานคอยช่วย จะสามารถได้ผลสองเท่าโดยใช้ความพยายามเพียงครึ่งเดียว
ตระกูลใหญ่ทั้งสามต้องการให้เขาช่วยยับยั้ง
แต่กุญแจยังตามหาไม่เจอ
นางปวดหัว
“กุญแจล่ะ? หาเจอหรือยัง”
“นายหญิง ข้าเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่า ข้าจะยังมีงานอีกเยอะ ข้าไปก่อนนะ”
“……”
มองดูเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลื้อยจากไป
กู้ชูหน่วนตกอยู่ในภวังค์ครุ่นคิด
กุญแจอยู่บนตังราชินีแน่
ด้วยสถานะของนาง ไม่สามารถที่จะได้เข้าใกล้ราชินี
ให้เย่จิ่งหานไปเอาใจราชินี ใกล้ชิดราชินี ก็เป็นไปไม่ได้
ให้ใครไปใกล้ชิดราชินีดีล่ะ?
ฝูกวง？
เลว่อิ่ง？
