อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1145 หวั่นเกรง
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1145 หวั่นเกรง
อะ…อะไรนะ
พวกเขาไม่ได้ฟังผิดไปกระมัง
เจ้าบ้านเวินจะเป็นสหายกับตัวอัปมงคลได้อย่างไร
และยังเป็นสหายเก่านานหลายปีอีก?
เจ้าบ้านไป๋หลี่กวาดตามองกู้ชูหน่วนและจอมมารด้วยสายตาเย็นชา
เขาไม่กลัวกู้ชูหน่วนและจอมมารหนี
เพียงแต่หวั่นเกรงเวินเส้าหยี
เจ้าบ้านไป๋หลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าบ้านเวิน อาจเป็นเพราะเมื่อวานเจ้าดื่มหนักไป จำคนผิดกระมัง คนผู้นี้คือตัวอัปมงคลที่มีดวงตาต่างสี ทุกคนต้องฆ่า”
เขากำลังพูดให้คิดและเตือน
ขอเพียงเกี่ยวข้องกับตัวอัปมงคล ก็คือคนที่ทั้งหล้าร่วมกันโจมตี
ทว่าเวินเส้าหยีราวกับไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเจ้าบ้านไป๋หลี่
ทั้งยังเมินสนิท เอ่ยโดยตรง
“เวินฉู่ไม่เคยดื่ม”
“พูดอย่างนี้ เจ้าบ้านเวินคิดจะช่วยมันจริงแล้วใช่หรือไม่”
“ทุกท่านจะให้เกียรติ มอบสองคนนี้ให้ข้าน้อยได้หรือไม่”
คนอื่นกลัวพลังของเวินเส้าหยี
แต่ผู้เฒ่าหนิงกลับไม่กลัว เขาออกมาโต้เป็นคนแรก “ไม่ได้อยู่แล้ว บรรพชนสั่งเอาไว้ ใครก็ตามที่มีดวงตาต่างสี ต้องฆ่าไม่ละเว้น นังหนูนั่นพวกเราไม่เก็บใส่ใจ แต่เขา ไม่ได้เด็ดขาด”
“เจ้าบ้านเวิน เจ้าคือผู้นำของสี่ตระกูลใหญ่ บรรพชนของเจ้าก็น่าจะสั่งเอาไว้เหมือนกันกระมัง หรือว่าเจ้าจะขัดคำสั่งของบรรพชนหรือ”
ไม่รอให้เวินเส้าหยีตอบ เจ้าบ้านไป๋หลี่ก็ฉวยโอกาสพูด “เจ้าบ้านเวิน คำพูดของเจ้าเมื่อกี้ พวกเราจะทำเป็นไม่ได้ยิน หนนี้พวกเราไม่ต้องการให้ตระกูลเวินพวกเจ้าช่วย แต่หวังว่าตระกูลเวินของพวกเจ้าจะไม่ยื่นมือมาสอดแทรก เพราะถึงอย่างไร…เขาก็คือตัวอัปมงคล”
เจ้าบ้านไป๋หลี่มองเจ้าบ้านซ่างกวน รอให้เขาเอ่ยปาก
ในสี่ตระกูลใหญ่ ขอเพียงมีสามตระกูลอยู่ฝั่งเดียวกัน ต่อให้ตระกูลเวินจะเก่งกาจอย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้
ทว่าเจ้าบ้านซ่างกวนกลับเมินเขาเสียอย่างนั้น
ไม่ช่วยใครทั้งสิ้น เป็นผู้ชมที่แทะเม็ดแตงดูเรื่องสนุก ทำจนเจ้าบ้านไป๋หลี่หัวฟัดหัวเหวี่ยง
กู้ชูหน่วนกลอกตา
“ตัวอัปมงคล ตัวอัปมงคล ข้าว่าเจ้านั่นแหละที่เป็นตัวอัปมงคล เขาไม่ฆ่าคนบริสุทธิ์ และไม่เคยก่อกรรมทำเข็ญด้วย แต่พวกเจ้าตระกูลไป๋หลี่สิ เรื่องชั่วช้าทำสิ้น ฆ่าคนยังจะน้อยอีกหรือ”
“นังหนู เจ้าเบื่อโลกแล้วใช่หรือไม่”
เจ้าบ้านไป๋หลี่อยากฆ่านางเสียเดี๋ยวนี้
เวินเส้าหยีแวบกายดุจกระแสไฟ แล้วไม่รู้ว่าเขาเคลื่อนไหวอย่างไร ยืนอยู่ตรงหน้ากู้ชูหน่วนแล้ว
เจ้าบ้านไป๋หลี่เอ่ยเสียงเย็น “เจ้าบ้านเวิน เจ้าคงจะไม่บอกข้าว่านางก็เป็นสหายเก่าหลายปีของเจ้าหรอกนะ”
เวินเส้าหยีหันหน้ามองกู้ชูหน่วน แม้เขาจะยิ้มอย่างนุ่มนวล ทว่าถ้อยคำที่เปล่งออกมากลับทำให้คนกลัว
“สหายเก่า? นับว่าเป็นสหายเก่ากระมัง”
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว ลูบคางตัวเองอย่างเคยชิน
ผู้ชายคนนี้รู้จักนางหรือ
รู้จักนางที่แปลงโฉมเป็นหมอจิน หรือว่ารู้จักตัวตนนาง
ทำไมในความทรงจำของนางจึงไม่มีคนคนนี้อยู่
เหมือนว่าตระกูลมู่จะไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขากระมัง
กู้ชูหน่วนถามจอมมาร “เจ้ารู้จักเขาหรือ”
จอมมารส่ายหน้า
นอกจากพี่สาว เขาไม่รู้จักใครทั้งนั้น
เจ้าบ้านไป๋หลี่เอ่ยเตือนอีกหน “เจ้าบ้านเวิน นี่เจ้าอยากเป็นศัตรูกับคนทั่วหล้าหรือ”
เวินเส้าหยียิ้มแต่ไม่พูด
เขาเอามือไพล่หลัง หน้านิ่ง
แม้ไม่แย้มปาก แต่ท่าทีกลับชัดเจนแล้ว
เจ้าบ้านไป๋หลี่ได้แต่มองผู้อาวุโสสวี่ของตระกูลเวิน
“ผู้เฒ่าสวี่ ความหมายของพวกท่านคือ?”
“เจ้าบ้านตระกูลเวินคือผู้ปกครองตระกูล เจ้าบ้านหมายความว่าอย่างไร พวกเราก็หมายความว่าอย่างนั้น”
ตระกูลเวินคือตระกูลโบราณที่ลึกลับมากตระกูลหนึ่ง ไม่มีใครรู้ว่าผู้ตั้งตระกูลคือใคร และไม่รู้รายละเอียดด้วย
แต่ทุกคนในหล้าต่างรู้จักผู้อาวุโสสวี่
เขาตัดสินใจเรื่องใหญ่น้อยในตระกูลเวินมากมาย
เกียรติศักดิ์ของเขาโด่งดังในแคว้นน้ำแข็ง หรือกระทั่งทั้งทวีปปิงหลิง
