อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1147 ไม่คิดฆ่า
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1147 ไม่คิดฆ่า
“ชี้แนะนั้นมิบังอาจ หากเจ้าบ้านหนิงต้องการแลกเปลี่ยนความรู้ เวินฉู่ก็ให้ความร่วมมือก็พอ”
หนิงเทียนโย่วลากแขนเสื้อของผู้เฒ่าหนิง กระซิบ “ท่านปู่ คนผู้นี้วิทยายุทธ์ล้ำเลิศ ไป๋หลี่ป้ายังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา พวกเราอย่าเลยดีกว่า”
ผู้เฒ่าหนิงสะบัดมือของเขา เปล่งวาจาเถรตรงและจริงจัง “แค่เพราะว่าเขาฝีมือสูงส่ง พวกเราก็เลยหัวหดหรือ เช่นนี้แผ่นดินนี้ยังจะมีใครผดุงความยุติธรรม ฆ่าตัวอัปมงคลได้อีก”
“เจ้าบ้านเวิน เชิญเถอะ”
ผู้เฒ่าหนิงทำท่าเชิญ
ทุกคนต่างมองทางผู้เฒ่าหนิง ไม่รู้ว่าผู้เฒ่าหนิงจะรับเจ้าบ้านเวินได้กี่กระบวนท่า
“โครม…”
ไม่เห็นว่าพวกเราประมือกันอย่างไร จู่ๆ ก็มีเสียงระเบิดกลางอากาศ ทุกคนต่างถอยสองสามก้าว
เมฆดำบนท้องฟ้ากลายเป็นวังวน สีขาวน้ำแข็งขุมหนึ่งและสีฟ้าครามขุมหนึ่งกำลังหมุนวนนัวเนียกระโจนกัดกันไม่หยุด
“นี่คืออะไร ฝนจะตกแล้วหรือ ข้ามองจนเวียนหัวไปหมดแล้ว”
“ตกเติกอะไร นี่คือพวกเขาสองคนกำลังประกำลังภายในกันอยู่ นั่น วังวนสีขาวน้ำแข็งขุมนั้นมีกำลัง รับมือได้ตามใจ น่าจะเป็นเจ้าบ้านเวิน ส่วนที่เป็นสีฟ้าครามนั้น ถึงจะดูมีชีวิตชีวา ไม่ตกเป็นรอง แต่ถ้าสังเกตดูดีๆ กลับมีแนวโน้มถดถอยนิดหน่อยชัดเจน น่าจะเป็นผู้เฒ่าหนิง”
“ข้าว่าการบุกของเจ้าบ้านหนิงก็แข็งแกร่งมากเหมือนกันนะ ไม่เห็นจะมีแนวโน้มถดถอยตรงไหนเลย”
“เจ้ารู้อะไร นี่เขาทุ่มสุดกำลังแล้ว แต่ทางเจ้าบ้านเวิน เขายังนิ่งอยู่เลย ไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดด้วยซ้ำ”
“ต่อให้เจ้าบ้านหนิงแพ้ ก็ยังเก่งกว่าเจ้าบ้านไป๋หลี่ล่ะน่า เมื่อกี้เจ้าบ้านไป๋หลี่รับกระบวนท่าเจ้าบ้านเวินได้ไม่กี่กระบวนเอง”
“เจ้าพูดแบบนี้ก็ถูก ได้ยินว่าเจ้าบ้านไป๋หลี่มีความสามารถสูงส่งที่สุดในสี่ตระกูล เจ้าบ้านซ่างกวนของพวกเราไม่รู้ แต่เจ้าบ้านเวินกับเจ้าบ้านหนิงทิ้งห่างเขาไปหลายขุมแล้ว”
หนิงเทียนโย่วดูด้วยความร้อนรน กลัวว่าปู่ของตนจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน
กู้ชูหน่วนอดเป็นห่วงผู้เฒ่าหนิงด้วยไม่ได้เหมือนกัน
แต่เห็นได้ว่าท่าของเวินเส้าหยีแค่ป้องกัน ไม่โจมตี ไม่ว่าผู้เฒ่าหนิงจะทุ่มสุดกำลังอย่างไร เขาก็แค่รับ ไม่โต้กลับ
เขา…ไม่คิดจะฆ่าสักนิด
นางไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง
“พี่สาว…คนนั้นวิทยายุทธ์เยี่ยมจัง”
“เยี่ยมมาก”
ถ้านางมีฝีมืออย่างเขาได้ล่ะก็
เหนือฟ้ายังมีฟ้า ดูท่านางยังต้องขยันฝึกยุทธ์แล้ว
“พี่สาวอย่าเพิ่งท้อ ท่านเก่งกว่าเขาอีก”
“นี่ปลอบใจข้าหรือ”
“เปล่า อาโม่พูดจริงๆ วิทยายุทธ์ของพี่สาวเป็นหนึ่งในใต้หล้า”
กู้ชูหน่วนลูบผมดำของจอมมาร มุมปากพกพารอยยิ้มบาง คิดแค่ว่าเขาปลอบใจเฉยๆ
“เจ้าบ้านเวินเก่งจริง ลองกระบวนท่านี้ของข้าหน่อยเป็นอย่างไร”
โครมอีกที
กู้ชูหน่วนเงยหน้า กลับเห็นว่าวังวนกลางอากาศหายไปตั้งแต่เมื่อไรแล้วไม่รู้
ผู้เฒ่าหนิงกับเจ้าบ้านเวินไม่ขยับ
แต่กระแสลมโดยรอบกลับเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง
กระแสลมสายหนึ่งทะยานขึ้นมาดุจน้ำในแม่น้ำฮวงโห พุ่งไปทางเวินเส้าหยีไม่หยุด
ทุกที่ที่กระแสลมผ่าน ทุกคนต่างรู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งความตาย
เวินเส้าหยีเกี่ยวมุมปาก มือหนึ่งไพล่หลัง อีกมือหนึ่งยื่นฝ่ามือขึ้นไปด้านบน
อุณหภูมิเปลี่ยนผันในบัดดล
น้ำในแม่น้ำราวกับถูกสูบออกมา กลายเป็นกระแสน้ำเป็นสายๆ แช่แข็งกระแสลมของผู้เฒ่าหนิง
กระแสลมต่อต้านไม่หยุด แต่กลับไม่อาจหลุดจากกระแสน้ำ
สุดท้ายกระแสลมก็ถูกน้ำแข็งปิดผนึกดังปัง
ผู้เฒ่าหนิงหน้าซีด
คนที่ดูออกต่างรู้ว่าเขาแพ้แล้ว
ซ้ำยังบาดเจ็บ
แต่ผู้เฒ่าหนิงกลับไม่ยอมแพ้
เขาทำมุทราด้วยมือทั้งสอง รวมลมปราณในร่าง คิดจะทำลายผนึกน้ำแข็งของเวินเส้าหยี
ความร้อนสายหนึ่ง
ความเย็นสายหนึ่ง
เย็นสลับร้อน
ทำจนคนที่อยู่โดยรอบต่างทรมาน
