อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1185 เหล้าชั้นดี

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1185 เหล้าชั้นดี

“ได้เหล้าไหใหม่มาไหหนึ่ง ไม่เลว อยากให้ท่านมาชิมด้วยกัน”

เวินเส้าหยีรู้ในชั่วพริบตาว่ารองหัวหน้าเผ่ามีเรื่องจะพูดกับเขา

แม้ว่ารองหัวหน้าเผ่าจะบอกว่าเหล้าชั้นดี แต่เขามีความเคร่งขรึมและจริงจังมากยิ่งกว่า มาถึงเผ่าเทียนเฟิ่นตั้งนานแล้ว เขาทั้งไม่เคยดื่มเหล้าเพียงลำพังกับรองหัวหน้าเผ่า และไม่เคยไปมาหาสู่กันเป็นการส่วนตัวมาก่อน

และตัวเขาเอง คนทั้งเผ่าเทียนเฟินล้วนรู้ว่า เขาไม่ได้ช่ำชองการดื่มเหล้า

เวินเส้าหยียิ้มเล็กน้อย “ได้สิ”

ในศาลาที่ว่างเปล่าเงียบสงัด เวินเส้าหยีนั่งลงกับรองหัวหน้าเผ่า

แสงจันทร์งดงาม กลิ่นเหล้าหอมกรุ่นเป็นอย่างมาก แต่บนโต๊ะนอกจากเหล้าไหหนึ่ง แม้แต่เครื่องเคียงก็ไม่มี ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงน้ำผลไม้น้ำชาหรือขนมอื่นๆแล้ว

รองหัวหน้าเผ่าวางจุกขวดเหล้าไว้กลางโต๊ะพอดี สูดกลิ่นอันหอมกรุ่นของเหล้า บนใบหน้าเผยรอยยิ้มอันเคลิบเคลิ้มออกมา

“เหล้านี้ได้ติดมือมาจากอาวุโสสวี่ทางนั้น ตาเฒ่านั่นเก็บสะสมมาห้าสิบปีกว่าปีแล้ว ในปกติแม้แต่หยดเดียวก็ตัดใจหยิบออกมาดื่มไม่ได้ และข้า…..ก็โหยหามาหลายสิบปีแล้ว”

“ติดมือ?”

เวินเส้าหยีมองดูรองหัวหน้าเผ่ารินเหล้าลงในแก้วใบเล็กสองใบ โดยระมัดระวังทุกการเคลื่อนไหว กลัวว่าจะทำหกไปหยดหนึ่ง

เขาไม่เคยเห็นรองหัวหน้าเผ่าเป็นเช่นนี้มาก่อน

แค่ถ้วยเล็กๆแบบนี้ รินให้เต็มก็ไม่ได้มากนัก นับประสาอะไรการรินลงไปน้อยกว่าหนึ่งในสาม

แต่ก็ดี เดิมทีเขาก็ไม่ได้ชอบดื่มเหล้า

“ใช่แล้ว ข้ามีเหลนตัวน้อยแล้ว จิตใจมีความสุข จึงหยิบออกมาไหหนึ่ง โดนข้าแย่งชิงมา จึงถูกตาเฒ่านั่นไล่ตามไปบนถนนกว่าสิบสาย”

“หากว่ารองหัวหน้าเผ่าโปรดปรานเหล้าชั้นดี ข้าให้คนไปเสาะหากลับมาให้ท่านให้มากสักหน่อยก็ได้”

รองหัวหน้าเผ่าโบกมือ ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ช่างเถอะ เหล้าชั้นดีต้องซื้อในราคาสูง เหล้านี่ดื่มก็ได้ไม่ดื่มก็ได้ ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองเงินมากมายขนาดนั้น”

“เพียงแค่เหล้าไม่กี่ไหเท่านั้น ตัดจากบัญชีของข้า ไม่ใช่ของเผ่า คิดว่าเส้าหยีได้แสดงความกตัญญูต่อรองหัวหน้าเผ่าละกัน”

“นั่นไม่ได้ไม่ได้หรอก คนที่ไม่รู้ก็จะคิดว่าข้ารับสินบนอะไรจากท่านเอานะ อีกทั้ง…เงินของท่านก็เป็นเงิน พวกเราอยากทำให้หน่วยหลักของเผ่าเทียนเฟิ่นในทวีปเย่หยู่กลับมายิ่งใหญ่เหมือนวันเก่าๆอีกครั้ง อนาคตยังมีที่ให้ต้องใช้เงินอีกมากน่ะ ตอนนี้ไม่สามารถสิ้นเปลืองได้แม้สักกษาปณ์เดียว”

ได้ยินว่าหน่วยหลักของเผ่าเทียนเฟิ่น เวินเส้าหยีนิ่งเงียบไปแล้ว

ในสมองสะท้อนภาพเหตุการณ์ที่เผ่าเทียนเฟิ่นถูกทำลายล้างขึ้นมาทีละฉากอีกครั้ง รวมทั้งภาพการตายอันน่าอนาถของท่านพ่อของเขา

เขายกแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วคิดที่ดื่มให้หมดทันที แต่กลับถูกรองหัวหน้าเผ่าห้ามไว้

“เหล้าชั้นดีมีไว้ชิม ไม่ได้เอามาใช้สิ้นเปลือง ท่านสูดกลิ่นความหอมของเหล้าซะก่อน และค่อยจิบเบาๆ”

เวินเส้าหยีทำตามคำพูดของเขา เอาวางเหล้าไว้ที่ปลายจมูก สิ่งที่โชยเข้าจมูกคือกลิ่นหอมกรุ่นของเหล้า

เขาไม่รู้เรื่องเหล้า รู้เพียงแค่ว่ากลิ่นไม่เลว อย่างน้อยก็ทำให้จิตใจของเขาไม่ได้กระสับกระส่ายขนาดนั้นแล้ว

“รองหัวหน้าเผ่าตาถึง เหล้านี้ไม่เลวจริงๆ”

เขาจิบเบาๆอึกหนึ่ง หอมมากกลมกล่อมมากและเผ็ดร้อนมากเช่นกัน

เขาไอออกมาสองครั้งอย่างอดไม่ได้

เวินเส้าหยีดื่มไม่ได้ คิดเพียงแค่จะดื่มหมดแก้วในอึกเดียว รองหัวหน้าเผ่าหยุดไว้ ให้เขาค่อยๆดื่มอีกครั้ง

“ที่ดื่มเข้าไปล้วนเป็นเงิน พวกเราค่อยๆดื่ม”

เวินเส้าหยีมุมปากกระตุก

รู้มานานแล้วว่ารองหัวหน้าเผ่าขี้งก ในปกติก็ประหยัดมาก เสื้อผ้าชุดหนึ่งก็สามารถสวมใส่ได้สิบกว่าปี ขาดแล้วก็ซ่อม ซ่อมแล้วก็ขาด ก็ไม่รู้ว่าซ่อมแซมมากี่ครั้งแล้ว

ในเผ่ามักจะมีการวิพากษ์วิจารณ์อยู่เสมอ

เมื่อได้เห็นในวันนี้ ก็ได้ทำลายความรู้ความเข้าใจของเขาอีกครั้ง

บางทีอาจเป็นเพราะรองหัวหน้าเผ่าซือคงผู้นั้นของหน่วยหลักของเผ่าเทียนเฟิ่นเป็นเหตุ

ได้ยินคำว่ารองหัวหน้าเผ่าสามคำ เขารู้สึกกีดกันขึ้นโดยสัญชาตญาณ

เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนว่ารองหัวหน้าเผ่าทำเพื่อหน่วยย่อยของเผ่าเทียนเฟิน ทำงานด้วยความรับผิดชอบระมัดระวังมาโดยตลอด ดูแลจัดการเผ่าเทียนเฟิ่นอย่างเหมาะสม ราวกับว่า…..ก็ไม่มีอะไรที่จะสามารถจับผิดได้

“คิดว่ารองหัวหน้าเผ่าคงจะมีเรื่องอะไรพูดคุยกับข้าสินะ”

“จะมีเรื่องอะไรได้ แค่มีเหล้าชั้นดี อยากจะแบ่งปันกับท่านเท่านั้น”