อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 119 เย่เฟิงเป็นฆาตกร
อาจารย์ใหญ่จมอยู่ในกองเลือด ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ราวกับว่าเขาได้ค้นพบความลับที่สำคัญบางอย่าง ตายตาไม่หลับ ลำคอของเขาถูกฟันคอในดาบเดียว
เมื่อดูในหอตำรา ก็ไม่พบร่องรอยการทะเลาะวิวาท หากเดาไม่ผิด เขาคงถูกฆ่าโดยคนที่ไว้ใจมากๆหรือถูกฆ่าโดยคนที่ไม่ทันระวัง
อาจารย์หรงตะโกน “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? หอตำราวันนี้ไม่มีคนเฝ้าเลยหรือไง? วิทยายุทธของอาจารย์ใหญ่สูงถึงขนาดนั้น เขาจะถูกฆ่าในดาบเดียวได้อย่างไร?”
คนเฝ้ายามขาสั่นแล้วตอบว่า “ระ…เรียนท่านอาจารย์หรง หลังจากที่อาจารย์ใหญ่มาที่หอตำรา บอกว่าดึกมาแล้วข้างนอกน้ำค้างลงหนัก ให้พวกเราไม่ต้องเฝ้ายาม ให้พวกเรากลับไปพักผ่อนเลย แล้วพวก…พวกเราก็กลับไป”
“เหลวไหล! อาจารย์ใหญ่ให้พวกเจ้ากลับไป พวกเจ้าก็กลับไปงั้นหรือ? พวกเจ้าก็เฝ้าดูอยู่ไกลๆ ไม่เป็นหรือไง?”
เมื่อเห็นอาจารย์หรงคลุ้มคลั่ง อาจารย์สวีก็เอ่ยเตือนว่า “อาจารย์ใหญ่จิตใจดี เมื่อก่อนเขาก็ให้คนเฝ้ายามตอนกลางคืนกลับไปพักผ่อนอยู่บ่อยๆ ใครจะรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ท่านก็อย่าโทษพวกเขาเลย”
อาจารย์ซ่างกวนถามเสียงเข้มหลังจากพลิกตรวจร่างกายของอาจารย์ใหญ่เสร็จ
“เมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น? พูดออกมาให้หมด รายละเอียดเล็กๆน้อยๆก็อย่าให้ตกหล่น”
แล้วบอกว่าอาจารย์ใหญ่เรียกเขามาพบในคืนนี้ พอถึงยามห้ายเอ้อเค่อ(21:20) อาจารย์ใหญ่ก็เข้ามาในหอตำรา แล้วบอกให้พวกเราไปพักผ่อน เพราะผ่านเรื่องที่คุณหนูสามกู้ถูกลอบสังหาร พวกเราจึงไม่กล้ากลับไปทันที เราจึงแค่ไปเข้าห้องน้ำเท่านั้น พอกลับมา เราก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกันในหอตำราแว่วๆ
“หลังจากนั้น หอตำราก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอีก พวกเราก็ไม่รู้ว่าอาจารย์ใหญ่จากไปรึยัง พวกเราจึงทำใจกล้าเปิดประตูเข้าไป ใครจะรู้…ใครจะรู้ว่าจะเห็นอาจารย์ใหญ่นอนจมกองเลือดอยู่ แล้วคอเขาก็ถูดฟันด้วยดาบ ฮือๆ….”
อาจารย์หรงเตะพวกเขา “เข้าห้องน้ำพวกเจ้าก็ต้องนัดไปด้วยกัน?งั้นพวกเจ้านัดตายด้วยกันไปเลยไหม?”
“อาจารย์หรง พวกเราสำนึกผิดแล้ว!”
อาจารย์สวีปรามอาจารย์หรง “ท่านนี่นะ อายุก็ปูนนี้แล้ว ยังจะอารมณ์ร้อนอยู่อีก”
“อาจารย์ใหญ่ถูกฆ่านะ ข้าจะไม่ร้อนใจได้หรือ?!”
ซ่างกวนฉู่และกู้ชูหน่วนเดินไปที่หน้าต่างพร้อมกัน แล้วมองดูรอยเท้าที่ข้างหน้าต่าง รอยเท้าพวกนั้นจางจนแทบมองไม่เห็น และมีเพียงรอยเท้าเดียวจากร่างอาจารย์ใหญ่ไปจนถึงหน้าต่าง ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าคนผู้นี้มีวรยุทธ์สูงส่งมาก
กู้ชูหน่วนครุ่นคิด
เย่เฟิงมีวรยุทธสูงส่งถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?
ถ้ามีจริง แล้วทำไมคืนนั้นเขาถึงได้ถูกฟันมากมายขนาดนั้น?
ในทางกลับกัน เมื่อมองไปที่ร่างอาจารย์ใหญ่ สีหน้าเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจ
ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาต้องได้เห็นอะไรบางอย่าง หรือค้นพบอะไรบางอย่างเป็นแน่
อาจารย์ซ่างกวนถาม “ตอนที่เจ้าไปเข้าห้องน้ำเป็นเวลานานแค่ไหน?”
“เร็วมาก อย่างมากก็แค่ครึ่งถ้วยชา(10นาที)ขอรับ”
“เป็นไปไม่ได้เลยที่จะฆ่าอาจารย์ใหญ่ได้ในเวลาแค่ชาเพียงครึ่งถ้วย เว้นแต่จะเป็นการลอบสังหาร”
“เย่เฟิงล่ะ เย่เฟิงอยู่ที่ไหน?”
“ตั้งแต่เขาหายตัวไปจากหน้าต่างก็ไม่มีใครเห็นเขาเลยขอรับ” คนรับใช้ตัวสั่น
นอกหอสมุดมีคนตะโกนว่า “เย่เฟิงปรากฏตัวแล้ว เย่เฟิงกลับมาแล้ว”
“ดีนี่เจ้าฆาตกร เจ้าฆ่าอาจารย์ใหญ่ ไม่คิดเลยว่าเจ้ายังจะกล้ากลับมาอีก?”
ราชวิทยาลัยที่เงียบสงบ แต่คืนนี้กลับไม่เงียบสงบ ทุกคนล้อมรอบเย่เฟิงราวกับว่าจะกลืนเย่เฟิงทั้งเป็น
