อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1195 เจ้าเป็นลูกสาวของข้า
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1195 เจ้าเป็นลูกสาวของข้า
เดินเข้ามาตามทางไกลมาก กู้ชูหน่วนพบว่าตรงหน้าเป็นกำแพงทางตัน ไม่มีทางเดินต่อไปแล้ว
นางไม่เชื่อว่า ภายในพระราชวังลึกสร้างทางลับมาไกลขนาดนี้ ตรงหน้ากลับไม่มีอะไรเลย
ค้นหาอยู่ตั้งนาน ผลักและดันกำแพงหินก็ไม่พบความลึกลับใด ๆ นางเหนื่อยจนนั่งกองลงบนพื้น แล้วหายใจหอบ
“น่าแปลกจริงๆ ทำไมถึงไม่พบร่องรอยอะไรเลย”
กู้ชูหน่วนไม่เชื่อ มองไปที่ผนังเรียบๆ พยายามครุ่นคิดดูว่าตรงนี้มีค่ายกลอะไรแอบแฝงหรือเปล่า
แล้วนางก็ล้มเหลวอีกครั้ง
ไม่ง่ายกว่านางจะหลบคนที่คอยจับตาดูแล้ววิ่งเข้ามาในนี้ ตอนนี้เสียเวลาไปแล้วครึ่งคืน ไม่รู้ว่าตอนนี้เซียวหยู่เซวียนเป็นอย่างไรบ้าง กู้ชูหน่วนโกรธจัด ทุบฝ่ามือไปที่บนกำแพงอย่างแรง
เพราะทุบแรง บนกำแพงเปื้อนเลือดของนาง กลับเปิดออกได้เองอย่างไม่คาดคิด
กู้ชูหน่วนมองดูเลือดบนมือของตนเอง ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเลือดของตนเองถึงสามารถเปิดกำแพงหินได้
หรือเป็นเพราะว่ากำแพงนี้ต้องใช้เลือดหล่อเลี้ยง
นางไม่ทันได้สนใจพวกนี้ ถือตะบันไฟแล้วก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป
ข้างในทางลับเหมือนเขาวงกต ลดเลี้ยวคดเคี้ยวมีทางแยกมากมายนับไม่ถ้วน กู้ชูหน่วนกลัวหลงทาง ผ่านทุกทางแยกล้วนทำเครื่องหมายไว้
เวลาผ่านไปทุกวินาที กู้ชูหน่วนยิ่งขมวดคิ้วย่น
นางเดินอยู่ในนี้หนึ่งชั่วยามแล้ว ก็ไม่เห็นเครื่องหมายที่นางทำไว้ หากไม่ใช่เพราะนางย้อนกลับไปดู นางยังคิดว่าเครื่องหมายที่นางทำไว้ถูกลบไปหมดแล้ว
หากเดินต่อไป ตอนออกมาฟ้าคงสว่างแล้ว ถึงตอนนั้นคงไม่สามารถหลบคนที่ราชินีส่งมาจับตาดู
หากไม่เดินต่อไป…..หากเซียวหยู่เซวียนถูกขังไว้ข้างในละ?
กู้ชูหน่วนตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
จู่ๆ นางได้ยินเสียงข้างหน้ามีลมหายใจอ่อนแรง
กู้ชูหน่วนค่อยๆ ย่องเดินไป
ในเลือนราง เห็นผู้หญิงผมกระเซิงคนหนึ่งถูกโซ่เส้นหนาเท่าปากชามพันรอบตัว
บนตัวผู้หญิงมีกลิ่นเหม็น ไม่น่าดมอย่างมาก ตามร่างกายมีบาดแผลเต็มไปหมด ดูเหมือนเขาถูกทรมานไม่น้อย
ดูจากเสื้อผ้าเก่าบนร่างกายของนางขฌ คงถูกขังอยู่ในนี้มาหลายปีแล้ว
หลังจากมั่นใจว่ารอบๆ มีนางเพียงคนเดียว กู้ชูหน่วนฮึดสู้ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ
เพราะอยู่ระยะใกล้แล้ว ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็มองเห็นใบหน้าของนางชัดเจน
นางอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งตกใจ นางอยากวิ่งหนีไปทันทีอย่างอัตโนมัติ แม้แต่ตะบันไฟในมือก็เกือบดับ
ราชินี……
นางคือราชินี…..
“แค่กๆ แค่ก…..”
ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงไอออกมาอย่างเจ็บปวดฝภ หลังจากกู้ชูหน่วนหายตกใจแล้วก็ย้อนกลับมาดู ชักดาบออกมาแล้วปัดเส้นผมของนางขึ้นมา
อาศัยแสงไฟเพียงเล็กน้อย กู้ชูหน่วนมั่นใจว่า ผู้หญิงคนนี้หน้าตาเหมือนราชินีอย่างมาก
แต่แววตาราชินีอำมหิตเหมือนอย่างงูพิษ ทุกการเคลื่อนไหวทำให้คนขนลุก รู้สึกน่าหวาดกลัว เหมือนดั่งตกอยู่ในนรก
แต่ผู้หญิงตรงหน้าสีหน้าขาวซีด ริมฝีปากแห้ง สลดหดหู่ ดวงตาทั้งคู่ไม่สดใสเลย แม้แต่ลมหายใจก็เบาจนแทบไม่ได้ยิน เห็นได้ชัดว่ามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว เพียงแค่ยังอดกลั้นไว้เท่านั้น
กู้ชูหน่วนถามขึ้นว่า “เจ้าเป็นใคร? ใครกักขังเจ้าไว้ในนี้?”
ได้ยินเสียงของนาง ผู้หญิงคนนั้นลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ พยายามมองดูกู้ชูหน่วน แล้วมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้นว่ามีคนอีกไหม
เห็นว่าไม่มีใคร ร่างกายที่ตึงเครียดค่อยผ่อนลง
ถึงแม้จะเป็นเพียงความเคลื่อนไหวเล็กน้อย แต่กู้ชูหน่วนก็มองรู้ว่า นางหวาดกลัว หวาดกลัวว่าจะมีคนมา
ผู้หญิงคนนั้นอ้าปากที่แห้งกร้าน อยากพูดอะไรสักอย่าง มาถึงปากแล้วก็ไอขึ้นมาอย่างเจ็บปวด
กู้ชูหน่วนเอาน้ำมาจากในแหวนมิติให้นางดื่ม
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่นางไม่ได้ดื่มน้ำ มือทั้งคู่หอบเหยือกน้ำไว้แน่น อยากที่จะดื่มจนหมด
“ช้าหน่อย เจ้าขาดน้ำมานาน ดื่มเยอะไม่ได้”
กู้ชูหน่วนก้มหน้า มองดูมือของนางที่หอบเหยือกน้ำไว้
ฝ่ามือของนางถูกตัดถึงโคน ตอนนี้เหลือเพียงแขน ไม่มีฝ่ามือแล้ว
แม้แต่ขาทั้งคู่ของนางก็ถูกตัดแล้ว
ไม่รู้ว่าใครที่อำมหิตขนาดนี้ ไม่เพียงตัดมือตัดขาของนางแล้ว บนร่างกายยังถูกควักเป็นหลุมเลือด
“ขอบ….ขอบคุณ….แค่กๆ…..”
“ที่นี่นอกจากเจ้า ยังมีคนอื่นไหม? อย่างเช่นหนุ่มรูปงาม อายุประมาณยี่สิบต้นๆ สวมชุดผ้าแพรสีฟ้า”
“ไม่รู้ ที่นี่มีห้องลับมากมายญฌ ห้องลับทุกห้องล้วนไม่เชื่อมต่อกัน ห่างกันไกลมาก แค่กๆ…..”
“งั้นข้าไปตามหาเอง”
“อย่า อย่าไป นางจะรู้ตัว นางไม่ปล่อยเจ้าไปแน่….แค่กๆ….”
ทุกคำพูดที่นางพูดออกมา แทบจะใช้แรงกำลังทั้งหมดที่มี
ต่อให้ไม่มีมือ นางก็คว้าจับกู้ชูหน่วนไว้แน่น กลัวว่ากู้ชูหน่วนจะถูกผู้หญิงอำมหิตคนนั้นรู้ตัว
“นางที่เจ้าพูดถึงคือใคร? ราชินี?”
“เจ้าตอบข้ามาก่อน เจ้าเป็นใคร เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?”
“ข้าเป็นเพียงหมอคนหนึ่ง หลงเข้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจ”
“หลงเข้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจ? ทางลับเส้นนี้เป็นเส้นทางที่ลึกลับที่สุดในแคว้นน้ำแข็ง นอกจากกษัตริย์ ไม่มีใครรู้ และจะเข้ามาในนี้ ต้องเข้ามาทางห้องทรงอักษรเท่านั้น ห้องทรงอักษรมีเวรยามเฝ้าอยู่อย่างแน่นหนา ต่อให้เจ้าเก่งแค่ไหนก็ไม่มีทางหลบเข้าไปในห้องทรงอักษร นอกจาก…..นอกจากเจ้าเข้ามาทางห้องด้านข้างไม่ไกลจากห้องทรงอักษร”
สีหน้าเฉื่อยชาของหญิงวัยกลางคนพลันสว่างขึ้น ตั้งใจมองดูกู้ชูหน่วน กระทั่งดิ้นรนเกาะบนตัวกู้ชูหน่วน
“เจ้า….เจ้าเข้ามาทางห้องด้านข้างใช่ไหม?” นางตื่นเต้นอย่างมาก ตื่นเต้นจนหน้าอกสั่นไหวอย่างรุนแรง
กู้ชูหน่วนไม่เข้าใจว่านางตื่นเต้นอะไร
จำต้องผงกหัวยอมรับ พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ข้าเข้ามาทางห้องลับด้านข้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ”
“จากห้องด้านข้างมาที่นี่ ต้องผ่านกำแพงหินกั้น กำแพงหินนั่นมีน้ำหนักหลายหมื่นตัน แรงคนไม่สามารถที่จะเปิดได้ เจ้าสามารถเปิดได้ยังไง”
กู้ชูหน่วนมองดูเลือดบนกำปั้นของตน
การกระทำนี้ หญิงวัยกลางคนคนนั้นมองเห็นแล้ว นางหายใจยิ่งรุนแรงขึ้น ความหดหู่และสลดใจก่อนหน้านี้หายไปจนหมด แล้วก็พูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “คือเจ้า เจ้าใช้เลือดของเจ้าเปิดกำแพงหินนั่นใช่ไหม”
“มีปัญหาอะไรหรือ?”
“กำแพงหินนั่นเชื่อฟังนาย หากไม่ใช่คนในราชวงศ์ คนอื่นไม่สามารถที่จะเปิดได้ เลือดของเจ้าสามารถเปิดกำแพงนั้นได้ แสดงว่าเจ้าเป็นเชื้อสายราชวงศ์ ยังเป็นลูก….ลูกสาวของข้า….”
กู้ชูหน่วนพูดไม่ออก
“ลูกสาวของเจ้า?”
“ใช่ ลูกสาวของข้า ลูกสาวของข้าที่สูญหายไปตั้งแต่เด็ก ลูกสาว….ลูกสาว….ข้า…..”
“เดี๋ยวก่อน เจ้าอย่าเพิ่มรีบนับญาติ หากข้าเดาไม่ผิด เจ้าเป็นราชินีตัวจริงของแคว้นน้ำแข็งใช่ไหม”
“ใช่ ผู้หญิงคนนั้นแปลงโฉมเป็นข้า แทนที่สถานะของข้า กักขังข้าไว้ที่นี่ ยังตัดมือเท้าของข้า นางไม่ใช่ราชินีตัวจริง ข้าต่างหาก…..”
กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองดูราชินีตัวจริงที่ย่ำแย่ แล้วหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเดาไม่ผิดจริงๆ นางไม่ใช่ราชินีตัวจริง ดังนั้นนิสัยจึงเปลี่ยนไปอย่างมาก”
“ลูกสาว เจ้าบอกข้าได้ไหมญญ ตอนนี้ด้านนอกเป็นอย่างไรบ้าง? ผู้หญิงโหดเหี้ยมอำมหิตคนนั้น กระทำความป่าเถื่อนโหดร้าย ไร้หลักการมนุษยธรรมไหม?”
