อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1204 ถูกควักดวงตา
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1204 ถูกควักดวงตา
กู้ชูหน่วนใช้แรงพลังทั้งหมดที่มี ไม่กล้าหันกลับมามองตลอดทาง รู้เพียงว่านางต้องไว ต้องไว ต้องไวอีก
“ซิ้วๆ ซิ้ว….”
“ตูมๆ ตูม…..”
“ปังๆ ปัง……”
ประตูทางลับแต่ละประตูถูกปิด แล้วก็ถูกพังทลาย
กู้ชูหน่วนรู้สึกได้ว่า ราชินีอยู่ข้างหลังนางไม่ไกล อีกนิดเดียวก็จะตามมาทันแล้ว
เมื่อตามมาทัน สิ่งที่พวกเขาสองคนต้องเผชิญ มีเพียงความตาย
ผู้เฒ่าหนิงรีบพูดขึ้นว่า “ข้าเป็นคนพิการคนหนึ่งแล้ว เจ้าเอาข้าไปด้วยมีแต่จะเป็นตัวถ่วง เจ้าหนีไปเอง ไม่ต้องสนใจข้า”
“มีข้าอยู่ นางจับตัวเจ้าไม่ได้”
ประตูเห็นทุกพังทลายอีกครั้ง เศษก้อนหินเกือบกระเด็นถูกบนร่างกายกู้ชูหน่วน
“คิดจะหนี ฝันไปเถอะ ข้าจะถลอกหนังตัดเส้นเอ็นพวกเจ้า ข้าจะสับพวกเจ้าน้ำเนื้อแล้วป้อนสุนัข ฮ่าๆ….”
ราชินีมาใกล้เกินไป
ใกล้จนแทบจะมองเห็นเงาร่างของนางแล้ว
กู้ชูหน่วนร้อนใจ
ผู้เฒ่าหนิงก็ร้อนใจอย่างมาก
หากไม่ใช่เพราะกระดูกทั้งร่างกายของเขาถูกหักจนหมด เขากระโดดลงมาตั้งแต่แรกแล้ว
เขาอายุมากขนาดนี้ ใกล้จะตายอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเป็นตัวถ่วงเด็กผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่ง
ตรงหน้าใกล้จะถึงห้องลับห้องที่กักตัวราชินีตัวจริงแล้ว กู้ชูหน่วนกัดฟัน เพิ่มความรวดเร็วอย่างสุดชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง
นางวิ่งไปด้วย กัดนิ้วมือของตนเองไปด้วย เอาเลือดบนนิ้วพิมพ์บนประตูหินอีกอันหนึ่ง
“ตูมๆ ตูม….”
ราชินีวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
กู้ชูหน่วนกลั้นหายใจอยู่อย่างต่อเนื่องบนกำแพงหินถัดจากประตูหิน
วิ่งต่อเนื่องมานานขนาดนั้น นางแทบหมดแรงทั้งหมดที่มีแล้ว
หวังเพียงว่าประตูหินอันนี้จะสามารถกักขังราชินีไว้ได้
มองดูประตูหินยังไม่ปิด
ราชินีกลับพุ่งมาถึงตรงหน้า กู้ชูหน่วนแทบอยากที่จะไปปิดประตูหินนั้นอย่างรวดเร็ว
ผู้เฒ่าหนิงก็ตื่นเต้นอย่างมาก
โชคดีที่
ประตูหินปิดลงแล้ว
อีกนิดเดียว
อีกนิดเดียว ราชินีก็จะพุ่งมาถึงประตูหินแล้ว
“ตูมๆ ตูม….”
ราชินีกำหมัดทุบประตูหินนั่นอย่างต่อเนื่อง ส่งเสียงดังกระหึ่ม
เส้นทางลับสั่นสะเทือนขึ้นมาอีกครั้ง
ผู้เฒ่าหนิงพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องสนใจข้า รีบหนีไป หากนางสามารถทำลายประตูหินได้จะแย่”
กู้ชูหน่วนหายใจหอบ เหงื่อไหลท่วมตัว ต่อให้มีพลังระดับเจ็ด ก็ไม่สามารถทำลายได้”
ผู้เฒ่าหนิงไม่เข้าใจ ยังมีอะไรในโลกที่สามารถหยุดฝีเท้าของปรมาจารย์ระดับเจ็ดได้?
“ประตูหินนี้มีน้ำหนักหลายล้านตัน ต่อให้นางเป็นปรมาจารย์ระดับเจ็ด ก็ยังเป็นคน ไม่ใช่เทพ จะทำลายได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น ประตูหินยังมีเครื่องรางของขลังเหนือระดับเจ็ด”
ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่เสียงสะเทือนประตูหินรุนแรงขนาดนั้น กู้ชูหน่วนจึงแบกผู้เฒ่าหนิงเดินหน้าต่อไป
ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไหร่ เสียงดังกระหึ่มไม่ดังขนาดนั้นแล้ว กู้ชูหน่วนค่อยวางผู้เฒ่าหนิงลงมา พร้อมรีบห้ามเลือดให้กับเขา
ผู้เฒ่าหนิงพูดขึ้นอย่างอ่อนแรงว่า “ไม่ต้องยุ่งยาก ข้า….ข้าไม่ไหวแล้ว”
กู้ชูหน่วนเจ็บปวดใจ
ผู้เฒ่าหนิงไม่เพียงกระดูกหันทั้งร่างกาย ดวงตาก็ถูกควักไปแล้วหนึ่งข้าง บนร่างกายยังเป็นหลุมเลือดเต็มไปหมด บาดแผลภายนอกภายในเต็มไปหมด ต่อให้เป็นเทพสวรรค์ขั้นสูง ก็คงรักษาไม่ได้แล้ว
“ไม่หรอก ข้าจะห้ามเลือดให้เจ้าก่อน รอไปจากที่นี่ได้แล้ว ข้าค่อยช่วยรักษาเจ้าอีก”
“นังหนูหน่วน สามารถได้เห็นเจ้าก่อนตาย ข้าก็ดีใจอย่างมากแล้ว”
“แบบนี้เจ้าก็ยังสามารถดูออก”
กู้ชูหน่วนเปิดผ้าปิดหน้า เผยให้เห็นถึงใบหน้าที่งดงาม
“เจ้าเป็นคนบดบังลมปราณของข้า ทำให้ราชินีไม่พบตัวข้าใช่ไหม?”
กู้ชูหน่วนไม่ได้สงสัย แต่มั่นใจ นางพูดขึ้นด้วยอารมณ์หนักแน่นว่า “คนที่ราชินีสัมผัสได้คือข้า ไม่ใช่เจ้า เพื่อปกป้องชีวิตข้า เจ้าจึงเปิดเผยตัวออกมาใช่ไหม?”
