อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1212 จริงเท็จ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1212 จริงเท็จ
กู้ชูหน่วนพูดพึมพำขึ้นว่า “ราชินีต้องการเตือนพวกเจ้า”
“ใช่”
“งั้นความหมายของเจ้าคือ?”
“นี่คงจะเป็นหายนะครั้งใหญ่ที่สุดในรอบหลายศตวรรษของตระกูลซ่างกวน”
“หากเจ้าอยากเปลี่ยนใจ ข้าก็ไม่บังคับ”
“พวกเราไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจแล้ว?”
ราชินีตัวปลอมเห็นตระกูลซ่างกวนพวกเราเป็นอาหารเลิศรสแต่แรกแล้ว เพื่อเพิ่มพลัง ไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็สามารถทำได้?
เขาไม่รู้ว่าทำไมจนถึงตอนนี้ราชินีถึงยังไม่ลงมือกับพวกเขา แต่เขารู้ว่าไม่ว่าพวกเขาจะจงรักภักดีต่อราชินียังไง ตระกูลซ่างกวน คงไม่แตกต่างอะไรจากตระกูลหนิง?
“งั้นเจ้ามาหาข้าทำไม คงไม่ใช่เพราะมาเพื่อเล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟังหรอกมั้ง?”
“ข้าอยากขอให้สัตว์อสูรของเจ้าปกป้องลูกศิษย์จำนวนหนึ่งของตระกูลซ่างกวนออกไป แล้วก็ช่วยหมิงหลางออกมา”
กู้ชูหน่วนหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ยอดฝีมือของตระกูลพวกเจ้ายังปกป้องคุ้มกันออกไปไม่ได้ สัตว์อสูรของข้าจะคุ้มกันออกไปได้อย่างไร? อีกอย่าง ซ่างกวนหมิงหลางอยู่ในวัง ตอนนี้ข้าเป็นนักโทษถูกประกาศจับตัว ข้าจะช่วยยังไง?”
เจ้าบ้านซ่างกวนผงกหัว พร้อมพูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า “เจ้าทำได้”
“เจ้ายกย่องข้าเกินไปไหม?”
“มีเพียงเหลือเชื้อสายตระกูลซ่างกวนไว้ ข้าถึงจะวางใจโค่นราชินีร่วมกับเจ้า ข้าจะทุ่มสุดตัว ทำให้ตระกูลซ่างกวนสูญสลายไม่ได้”
“สัตว์อสูรของเจ้ามีอยู่ทั่วทุกสารทิศ มีหลากหลายชนิด ไม่มีใครสามารถหลบพ้นเงื้อมมือราชินีได้ มีเพียงสัตว์อสูรของเจ้า”
“นี่เจ้ามั่นใจในตัวข้ามาก?”
เจ้าบ้านซ่างกวนยิ้มอย่างไม่พูดไม่จา แต่ท่าทีของเขาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนทุกอย่างแล้ว
กู้ชูหน่วนโบกมือยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเจ้าเชื่อมั่นข้าขนาดนี้ หากข้าไม่ช่วย จะไม่เป็นการทำให้ผิดหวังหรือ”
“ข้าขอขอบคุณเจ้าแทนตระกูลซ่างกวนทุกคน”
“ไม่ต้องหรอก ไปใช้ให้ข้าใจดี ลูกศิษย์ตระกูลซ่างกวนข้าสามารถช่วยคุ้มกันออกไปได้ แต่ซ่างกวนหมิงหลาง…..เวรยามภายในพระราชวังซับซ้อนมาก ด้วยความสามารถของข้าในตอนนี้ ข้ายังช่วยออกมาไม่ได้ หากข้าสามารถช่วยออกมาได้ ข้าก็จะไม่ทิ้งเพื่อนของข้าหรอก เอาแบบนี้ ข้าพาเจ้าไปพบคนคนหนึ่ง บางทีเขาอาจจะมีวิธีช่วยซ่างกวนหมิงหลางออกมาได้”
“เจอใคร?”
“เจอใครเจ้าไม่ต้องรู้หรอก ตามข้ามาก็พอ”
เจ้าบ้านซ่างกวนมองดูท้องฟ้า อย่างค่อนข้างลังเล กู้ชูหน่วนกลับคว้าดึงเขาไป
เจ้าบ้านซ่างกวนรีบสะบัดมือ หลบหลีกที่จะสัมผัสกู้ชูหน่วน
“ผู้ชายตัวโตคนหนึ่ง ยังเป็นคนเฒ่าคนหนึ่ง ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย กลัวอะไร กลัวข้ากินเจ้าหรือ?”
ต่อให้เป็นเช่นนี้ เจ้าบ้านซ่างกวนยังคงรักษาระยะห่างระหว่างนาง แล้วมุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับนาง
เดินอยู่ตั้งนาน ไม่รู้ว่าเดินไปนานเท่าไหร่ ทั้งสองคนค่อยมาหยุดฝีเท้าอยู่หน้าถ้ำแห่งหนึ่ง
กู้ชูหน่วนยกมือขึ้น แล้วโยนไฟสัญญาณออกไป
เจ้าบ้านซ่างกวนหรี่ตาลง
“ไฟสัญญาณของเผ่าเทียนเฟิ่น”
“เจ้าบ้านซ่างกวนก็รู้จักเผ่าเทียนเฟิ่น?”
“เคยได้ยิน”
“ใช่ไหม เห็นทีเผ่าเทียนเฟิ่นค่อนข้างมีชื่อเสียงในทวีปปิงหลิง”
