อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1262 ขั้นสูงสุดระดับเจ็ด
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1262 ขั้นสูงสุดระดับเจ็ด
ฮัวอิ่งถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เคล็ดวิชาสัตว์วิเศษ เจ้ายังไม่ฟื้นตื่นขึ้นมา รู้วิชานี้ได้อย่างไร”
นี่เป็นวิทยายุทธ์ลับเฉพาะของเผ่าหยก ไม่เคยสืบทอดให้กับคนอื่น มีเพียงหัวหน้าเผ่าเท่านั้นที่รู้
ปกติจะไม่สืบทอดให้ใคร เพราะสัตว์วิเศษตายแล้ว พวกเขาก็จะตายตามไปด้วย เท่ากับรวมกันเป็นกายเดียวกันกับสัตว์วิเศษโบราณ
หรือว่านางฟื้นคืนความทรงจำแล้ว?
เป็นไปไม่ได้
ดวงจิตวิญญาณยังรวบรวมไม่ครบถ้วน นางไม่มีทางฟื้นคืนความทรงจำ
ฮัวอิ่งยกมือขวาขึ้นมา ใช้โครงกระดูกหลายสิบที่เกิดจากพลังภายในมาต่อสู้
สัตว์วิเศษโบราณมีทั้งหมดสี่ตัว แต่ละตัวล้วนโหดเหี้ยมอำมหิต ทุกการโจมตีล้วนเพียงพอที่จะทำให้เลือดนองกลายเป็นเหมือนดั่งแม่น้ำ
ตามด้วยเสียงร้องของสัตว์วิเศษ สัตว์อสูรที่อยู่ข้างล่างต่างขาอ่อน แม้แต่ยืนก็ล้วนแทบยืนไม่ไหว
กระทิงไฟเก้าเขาก็คุกเข่าลง เขาทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจทั้งตกใจ
“กูหน่ายนายเก่งกาจมากเลย แม้แต่สัตว์วิเศษโบราณที่สูญพันธุ์ไปแล้วก็ยังสามารถเรียกกลับมาได้ ไม่เสียแรงที่เป็นกูหน่ายนายของพวกเรา”
“ไอโย้ว ลูกพี่ หัวใจของข้าเต้นแรงตึกตัก แทบจะกระโดดออกมาแล้ว ข้าหวาดกลัวมาก สั่นเทาไปทั้งตัวแล้ว”
“สั่นอะไร สัตว์วิเศษที่กูหน่ายนายเรียกมาจะกินพวกเราหรือไง”
“นี่เป็นความน่าเกรงขามของเผ่าพันธุ์ เจ้าไม่เข้าใจ”
พวกสัตว์อสูรต่างสั่นเทา แม้แต่ร่างกายก็หดคดไปด้วยกัน จะกล้าเงยขึ้นไปมองการต่อสู้บนหัวเสียที่ไหน
กระทิงไฟเก้าเขาก็ตกใจอกสั่นขวัญแขวน
เพียงแค่อดกลั้นไว้เท่านั้นเอง
เมื่อตอนที่เห็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อย เขายังไม่ตกใจขนาดนี้
เขาติดตามกูหน่ายนายนั้นถูกต้องแล้ว
โครงกระดูกสู้สี่สัตว์วิเศษไม่ได้ ล้วนถูกพวกเขาทำลายบดบี้
ฮัวอิ่งดูดด้วยฝ่ามือขวา โครงกระดูกบนพื้นถูกนางดูดเลือดจนแห้งต่างลุกขึ้นมาอีกครั้ง กลายเป็นโครงกระดูกขนาดใหญ่สี่โครงมุ่งโจมตีสัตว์วิเศษทั้งสี่
ตูมๆตูม…..
ทุกครั้งที่มีการกระแทก ทั่วทั้งสถานที่ทำพิธีบวงสรวงเทวดาฟ้าดิน เหมือนกับจะสูญหายไปแล้ว ทำให้อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว
เวินเส้าหยีกับเย่จิ่งหานฉวยโอกาสนี้ รีบบุกโจมตี
คนหนึ่งเป่าขลุ่ยกลายเป็นมังกรไฟ บินทะยานขึ้นฟ้า พุ่งตรงลงมา หวังจะกลืนฮัวอิ่งลงท้อง
คนหนึ่งดีดพินกลายเป็นหงส์น้ำแข็ง เสียงหงส์ร้องเสียดฟ้า พุ่งตรงลงมา หวังจะกลืนฮัวอิ่งลงท้องเหมือนกัน
ถูกโจมตีถึงสามชั้น
ฮัวอิ่งโกรธโมโหจัด
กลับถูกพวกเขาปราบอยู่อย่างกดดัน
กู้ชูหน่วนตะโกนพูดขึ้นมาว่า “เซียวหยู่เซวียนอยู่ที่ไหน?”
“เซียวหยู่เซวียน ฮ่าๆ ข้าบอกเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือ เขาตายไปนานแล้ว ถูกข้าทรมานจนตายไปแล้ว”
“เป็นไปไม่ได้ เซียวหยู่เซวียนไม่มีทางตายแน่นอน”
“พวกเจ้าสามคนร่วมมือกัน ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า เซียวหยู่เซวียนคนเดียว จะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้อย่างไร”
“ส่งตัวเซียวหยู่เซวียนออกมา”
“ได้สิ เจ้าลงไปอยู่เป็นเพื่อนเขาในนรก”
เย่จิ่งหานหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ดวงจิตของอาหน่วนล่ะ เจ้าเอานางไปซ่อนไว้ที่ไหน”
“เจ้าอยากรู้หรือ? ฮ่าๆ บอกเจ้าก็ได้ ข้าเกลียดผู้หญิงคนนั้น เกลียดชังอย่างที่สุด ดังนั้นข้าจึงทำลายดวงจิตดวงนั้นแล้ว”
“เจ้าคิดว่าข้าจะหลงเชื่อเจ้าหรือ?”
“เจ้าจะไม่เชื่อก็ได้ ข้าก็ไม่ได้บีบบังคับให้เจ้าเชื่อ เย่จิ่งหาน เจ้าจะบอกเจ้า สิ่งที่เจ้ากระทำผิดอย่างใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตนี้ก็คือการแต่งงานกับนาง”
“ข้าแต่งงานกับนางแล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า เจ้าเป็นอะไรกับข้า”
“ข้าเป็นอะไรกับเจ้า ฮ่าๆ ข้าเป็นอะไรกับเจ้า ข้าไม่ใช่คนอะไรของเจ้าอยู่แล้ว ฮ่าๆ….”
กู้ชูหน่วนถุยน้ำลาย พร้อมพูดด่าขึ้นมาว่า “โรคจิต”
เวินเส้าหยีตะโกนพูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “ระวัง”
“พัฟ…..”
กำลังภายในของฮัวอิ่ง สี่สัตว์วิเศษที่ดุร้ายใหญ่โต ถูกนางสะเทือนตกลงมาทั้งเป็น จนหายใจรวยริน สุดท้ายกลายเป็นความว่างเปล่า
กู้ชูหน่วนกระอักออกมาเป็นเลือด ร่างกายก็ล้มลงไป
“ขั้นสูงสุดระดับเจ็ด……นางคือขั้นสูงสุดระดับเจ็ด。”
