อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1265 ระดับคน

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1265 ระดับคน

ฮัวอิ่งหลบเลี่ยง

ถึงจะไม่ได้ถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กัดหัวสมองทิ้ง แขนกลับถูกกัดเป็นแผลรูใหญ่โต

นางยังสงสัยว่าแขนของตนเองถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กัดจนขาดแล้วหรือเปล่า

เลือดสดหลั่งไหลออกมา

สีหน้าฮัวอิ่งเปลี่ยนไป แอบร้องขึ้นมาในใจว่าแย่แล้ว

ทันใดนั้น เลือดก็กลายเป็นน้ำแข็งขึ้นมาทันที

บาดแผลของนางถูกก้อนน้ำแข็งทิ่มแทงเข้าไปอย่างรุนแรง

ตรงที่แท่งน้ำแข็งทิ่มแทงเข้าไปนั้นลึกมาก แทงจากแขนถึงสะบัก แล้วก็ไปถึงทรวงอก สุดท้ายลามไปที่แขนขา แม้กระทั่งในไขกระดูก

หนาว

หนาวไปถึงกระดูก

เจ็บปวด

เจ็บปวดทิ่มแทงไปถึงหัวใจ

ฮัวอิ่งเคลื่อนไหวพลังภายในต้านทานไว้อย่างรวดเร็ว แต่ก็สายไปแล้ว

สิ่งที่ทำให้นางยิ่งโกรธจัดก็คือ เย่จิ่งหานยังฉวยโอกาส สร้างค่ายกลอัคคีขึ้นมา ไม่เพียงคิดอยากเผาไหม้นางจนตาย ยังอยากที่จะเผาทำลายดวงจิตวิญญาณของนาง

นี่เป็นการทำให้นางไม่สามารถออกมาจากค่ายกลอัคคีไปตลอดชั่วกัปชั่วกัลป์

สายตาหันไปมองทางขวา เห็นใบหน้ากู้ชูหน่วน ที่ทำให้นางทั้งเกลียดชังและคุ้นเคย ในหัวสมองของนางปรากฏภาพหัวหน้าเผ่าคนก่อน ทุกการเคลื่อนไหว ทุกเสียงหัวเราะ

ฮัวอิ่งโกรธโมโหจัดอย่างมาก

“ห้าต่อหนึ่ง ดี พวกเจ้าช่างมีความสามารถจริงๆ อ้าก…..”

ตามด้วยเสียงร้องดังขึ้น ลมหายใจอันทรงพลังระเบิดขึ้นในทันที ทุกคนล้วนถูกสะเทือนกระเด็นลอยไป อวัยวะภายในล้วนผิดตำแหน่ง

“พัฟ….”

“พัฟ…..”

รองหัวหน้าเผ่าเป็นเหมือนยังมะเขือที่ถูกน้ำค้างกระแทก หมดสิ้นเรี่ยวแรง กระอักเลือดหมดสติไป ไม่รู้ว่าตายไปแล้วหรือยัง

หัวสมองอันหนึ่งของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ถูกทำลายลง ราชางูเก้าหัวมรกตเหลือเพียงแปดหัว

เลือดมากมายแดงเต็มพื้น แดงเปื้อนสายตากู้ชูหน่วน

เย่จิ่งหานกับเวินเส้าหยี ก็ได้รับผลกระทบไปด้วย บาดแผลเต็มไปด้วยละอองเลือด

เสื้อสีม่วงกับเสื้อสีขาวถูกปนเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง

สุดท้ายกระแทกโดนทั้งน้ำ ล้มกองอยู่ด้วยกันอย่างหายใจรวยริน

เย่จิ่งหานพูดออกมาอย่างยากลำบากว่า

“ระดับคน……”

นางไม่ใช่ขั้นสูงสุดระดับเจ็ด

แต่เป็นระดับคน

หลายร้อยปีมาแล้ว

ทวีปปิงหลิง กระทั่งทวีปเย่หยู่ ล้วนไม่เคยมีระดับคน

ระดับคนล้วนเป็นเพียงตำนานมาตลอด

ตอนนี้…..

กลับมีคนไปถึงระดับคน

นางอยู่ระดับคน กลับไม่แสดงออกมา

ภายในใจเย่จิ่งหานกับเวินเส้าหยี รู้สึกจนใจอย่างลึกซึ้ง

ระดับเจ็ดพวกเขายังยากที่จะฆ่าล้าง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ด กระทั่งระดับคน….

ภายในดวงตาสีดำของกู้ชูหน่วน สะท้อนเห็นภาพจุดจบที่น่าเศร้าของพวกเขา ทั้งร่างกายนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ถูกระเบิดหัว

เลือดของเย่จิ่งหาน

เลือดขั้วหัวใจคำที่สองของเวินเส้าหยี

นางแทบไม่กล้าคิดเลยว่า การโจมตีเมื่อกี้นั้น พวกเขายังจะสามารถมีชีวิตรอดได้อยู่หรือไม่

นางรู้สึกได้ถึงกระทั่งชีวิตพวกเขากำลังค่อยๆลิดรอน

“นาย….นายท่าน…..เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์…..เจ็บ…..เจ็บปวดมาก….”

ข้างหูเป็นเสียงอันอ่อนแรงของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

ตลอดจนน้ำตาของมัน

กู้ชูหน่วนกรีดร้องขึ้นมา ร่างกายพรวดลุกขึ้นมา

ดวงตาสีดำเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างกระหายเลือดขึ้นมาทันที กระแสแห่งความเกลียดชังชั่วร้ายพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ

จากขั้นสูงสุดระดับห้า ไปถึงขั้นต้นระดับหก ขั้นสูงสุดระดับหก กระทั่งขั้นกลางระดับเจ็ด ขั้นสูงสุดระดับเจ็ด

รัศมีที่น่ากลัวมาก

พระนครยิ่งอยู่ก็ยิ่งมืด

รัศมีอันทรงพลังนี้ แม้แต่ฮัวอิ่งยังตกตะลึง

นางมองดูดอกบัวสีขาวบนหัวกู้ชูหน่วนอย่างนิ่งอึ้ง

คือนาง

นางกลับมาแล้ว

นางเป็นเพียงแค่ดวงจิตวิญญาณเท่านั้นเอง

กลับสามารถฟื้นคืนตอนที่นางมีพลังสูงสุด

กู้ชูหน่วนพูดออกมาจากไรฟันว่า

“เจ้าสมควรตาย”

“ตูม….”

แผ่นดินภูเขาสั่นสะเทือน

ฟ้าถล่มดินทลาย

ขณะที่พวกเขาต่อสู้กัน พื้นที่ทำพิธีบวงสรวงเทวดาฟ้าดินก็แยกออกเป็นรอยแยกขนาดใหญ่ เหมือนแผ่นดินไหวขนาด 12 ริกเตอร์

แต่เย่จิ่งหานกับเวินเส้าหยี กลับไม่มีอารมณ์ดูพวกเขาต่อสู้กัน

เพราะพวกเขากระแทกทั้งน้ำแตกกระจาย

เลือดตามร่างกายไหลอยู่ในน้ำ จากนั้น….รวมเป็นอันเดียวกัน

ทำไมเลือดของพวกเขาถึงผสมกันได้?

มีเพียงสายเลือดเดียวกันเท่านั้นไม่ใช่หรือ ที่เลือดจะสามารถผสมกันได้?