อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1279 หลอกเงิน
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1279 หลอกเงิน
“ยืนดีๆ อย่าทำเหมือนป่วยเป็นโรคกระดูกอ่อนแรง”
“อ๋องเสวี่ยฉินบอกว่า ตอนนี้พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว สามีภรรยาควรสนิทสนม และแนบชิดกันมากๆ ทางที่ดี…ทางที่ดีให้รีบมีลูกด้วยกัน”
ถึงแม้ซือโม่เฟยจะโง่เขลา แต่เขาก็เป็นคนโปรดของกู้ชูหน่วน
ตอนนี้คนโปรดของนางถูกสอนให้ในสิ่งที่ผิด ความโกรธของนางจึงยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ใครอยู่ข้างนอกบ้าง ไปบอกอ๋องเสวี่ยฉินให้เพิ่มเงินเป็นหนึ่งแสนตำลึง แล้วส่งมาให้ข้าภายในสามวัน”
“ฝ่า…ฝ่าบาท จวนของอ๋องเสวี่ยฉินถูกจำนองถึงห้าครั้ง ไม่สามารถจำนองได้แล้ว อ๋องเสวี่ยฉินไม่มี…ไม่มีเงินแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“ถ้าเขาไม่มีเงิน เจ้าจ่ายแทนเขาก็ได้”
“บ่าวผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ บ่าวจะไปแจ้งให้อ๋องเสวี่ยฉินรวบรวมเงินมเงินหนึ่งแสนตำลึงมาให้ภายในสามวันเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”
อาโม่เอ่ยพูดอย่างน่าสงสาร “พี่สาว พี่สาวโกรธมากหรือ”
“อาโม่ของข้ามีเพียงหนึ่งเดียวและไม่เหมือนใครในโลก เจ้าไม่จำเป็นต้องพยายามเอาใจใคร ในใจของข้า เจ้าดีที่สุดแล้ว”
พอได้ยินเช่นนี้ ซือโม่เฟยก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของนางอีกครั้ง แล้วยกยิ้มอย่างอ่อนโยน “พี่สาวใจดีที่สุดเลย”
“ใช่แล้ว พี่สาว พี่สาวกำลังตามหาเจ้าเสือน้อยอยู่ใช่หรือไม่”
“เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าเสือน้อยอยู่ที่ไหนหรือ”
“ข้ารู้ นั่นไง อยู่ตรงนั้น”
ซือโม่เฟยชี้ไปที่ภาพวาดทิวทัศน์บนผนัง ในดวงตาคู่พิเศษของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
กู้ชูหน่วนเดินไปหยุดตรงภาพวาดทิวทัศน์ แล้วฉีกมันออก เผยให้เห็นช่องเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ด้านใน
หลังจากเกิดเสียงดังคลิก กู้ชูหน่วนก็เปิดช่องลับออก
ศีรษะกลมของเจ้าเสือน้อยก็พุ่งออกมาจากมัน
นางตาเร็วมือเร็วรีบคว้าหางของเจ้าเสือน้อยไว้ได้
“โอ้ย… เจ็บเจ็บเจ็บ นายหญิงข้าเจ็บนะ”
“เจ้านี่นะ ข้าเรียกเจ้ากี่ครั้งแล้ว เหตุใดเจ้าถึงไม่สนใจข้า”
“เจ้าเสือน้อยไม่มีเงิน เจ้าเสือน้อยไม่มีเงินแล้ว แงแง…”
“ข้าบอกว่าข้าจะเอาเงินของเจ้าหรือไง?”
แววตาของเจ้าเสือน้อยเป็นประกาย แต่ก็หดหู่ลงอย่างรวดเร็ว
หลายวันมานี้ มีครั้งไหนที่นางไม่ได้พูดเช่นนี้ แต่สุดท้ายนางก็ยังพยายามหลอกเอาเงินไปจากเขาอยู่ดี
เขาอุตส่าห์เก็ยฃบสะสมมาเป็นเวลานาน ทั้งหมดก็มีเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น แต่นางก็เอาไปจนหมด
พอนึกถึงครั้งสุดท้ายที่นางหลอกเอาสมบัติของตนเองไป นางยังบอกอีกด้วยว่าถ้ารบชนะ เขาสามารถเลือกสมบัติจากท้องพระคลังได้ทุกชิ้น แต่ผลสุดท้ายล่ะ…
ในท้องพระคลังไม่มีสมบัติเงินทองอะไรเลย ยากจนมาก
มุมปากของเจ้าเสือน้อยกระตุก แล้วพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “อยากได้เงินไม่มี อยากได้ชีวิตก็เอาไปเลย”
“ดูท่าทางขี้เหนียวของเจ้าสิ วางใจได้ ข้าไม่อยากได้ชีวิตของเจ้า ไม่อยากได้เงินของเจ้า ข้าแค่อยากได้หนังของเจ้า”
แค่ประโยคเดียวก็ทำให้เจ้าเสือน้อยตกใจกลัวมากแล้ว
หนัง……
หนังเสือ?
จะอยากได้หนังเสือไปทำอะไร?
นี่นายหญิงหลอกเงินไม่ได้ เตรียมจะถลกหนังเสือของเขาแล้วหรือ?
“เจ้าเป็นถึงพยัคฆ์ดำโบราณ หนังของเจ้ามีค่ามาก ถ้านำไปประมูลสามารถแลกเป็นเงินจำนวนมากได้ ตกลงตามนี้ หนังเสือแผ่นของเจ้าเป็นของข้าแล้ว วางใจได้ อีกไม่นานผิวหนังของเจ้าจะค่อยๆ งอกออกมาใหม่ เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าก็ยังเป็นเจ้าเสือน้อยผู้น่ารักเหมือนเดิม”
“ปล่อยข้านะ ข้าจะออกไป ข้าจะออกไป”
“ถลกหนังเสร็จก็ออกไปได้แล้ว”
“แงแงแง นายหญิง ท่านรังแกข้า”
“ใครให้นายเป็นสัตว์เลี้ยงของข้าล่ะ อาโม่ ส่งมีดมาให้ข้า”
“อืม…พี่สาว มีด เราจะถลกหนังของเจ้าเสือน้อยจริงๆ หรือ ข้าคิดว่าดวงตาของเจ้าเสือน้อยก็สวยมากเลย เราควักออกมาขายด้วยดีหรือไม่”
“เป็นความคิดที่ดีมาก ใกล้จะถึงฤดูหนาแล้ว เราถือโอกาสถอนเอ็นออกมาด้วยเลย ว่ากันว่าเส้นเอ็นของเสือบำรุงมาก”
“อ๊ะ…ไม่เอานะ นายหญิง ข้าไม่เอา เแงแงแง…”
“ไม่เอาก็ได้ แต่ว่า เจ้าต้องจ่ายเงินคืนผู้ซื้อเหล่านั้น”
“เงินอะไร”
“ค่าหนังเสือ ค่าตาเสือ และค่าเอ็นเสือ”
“นายหญิง ท่านเอาเปรียบข้า”
