อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1282 ความเป็นความตาย
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1282 ความเป็นความตาย
ซือโม่เฟยรีบจับมือเล็กๆ ของกู้ชูหน่วนไว้แน่น และเดินจากไปพร้อมกับนาง
“พี่สาว พี่สาวกับพี่เย่จะไปจวนของพี่เวินหรือ”
“อืม”
พี่เย่?พี่เวิน?
เขาเรียกได้สนิทสนมมาก
แต่ไม่เห็นคนอื่นจะอยาทสนิทสนมกับเขาด้วย
“งั้นพาอาโม่ไปด้วยได้หรือไม่ อาโม่ก็อยากไปด้วย”
“เผ่าเทียนเฟิ่นมีอะไรน่าไปกัน? เล่นกับพวกเจ้าเสือน้อยในวังไม่ดีกว่าหรือ?”
ถ้านางไม่ได้มีความคิดจะหลอกเงินเสียหน่อยจากเผ่าเทียนเฟิ่น นางยังไม่อยากไปที่เผ่าเทียนเฟิ่นเลย
“พี่สาว ข้าอยากไปด้วยน่ะ พี่สาวพาข้าไปด้วยได้ไหม ข้าอยู่ในวังจนจะเบื่อแล้ว”
“ได้ได้ได้ ไปด้วยกัน”
“ขอบคุณพี่สาว”
ซือโม่เฟยยกยิ้ม รอยยิ้มงดงามจนแม้แต่ดอกไม้ทั้งหมดในสวนก็พ่ายแพ้จนเหี่ยวเฉาลง
กู้ชูหน่วนลูบศีรษะของเขาเบาๆ ในขณะที่กำลังคิดว่าจะเปลี่ยนใส่ชุดลำลองก่อนจะไปที่เผ่าเทียนเฟิ่น
แต่กลับเห็นซือโม่เฟยเดินไปหยิบขวานออกมาจากมุมออกมาเล่น ทำท่าทางเหมือนจะตัดต้นไม้ในวังเป็นครั้งคราว พร้อมกับยิ้มหวาน
พอกู้ชูหน่วน เห็นขวานเล่มนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
นางรีบวิ่งไปคว้าขวานของซือโม่เฟยมาดูอย่างละเอียด
“นี่มันขวานผานกู่ อาโม่ เจ้าได้ขวานเล่มนี้มาจากไหน”
“พี่สาวชอบขวานเล่มนี้หรือ อาโม่ก็ชอบมันมากเลย รู้สึกว่าในขวานเล่มนี้มีพลังวิเศษอยู่ ถ้าพี่สาวชอบ ข้ายกมันให้พี่สาว”
“ข้าถามว่าเจ้าไปเอาขวานเล่มนี้มาจากไหน”
“ข้าเก็บได้ หลายวันก่อน ข้ากับเจ้าเสือน้อยไปตามหายาสมุนไพรเพื่อช่วยพี่เวินกับพี่เย่ข้าบังเอิญเก็บมันได้ริมแม่น้ำ เจ้าเสือน้อยอยากได้ แต่ข้าไม่ให้ ข้าชอบขวานเล่มนี้มาก น่าเสียดาย เราหายาวิเศษไม่เจอ โชคดีที่อาการบาดเจ็บของพี่เวินกับพี่เย่หายดีแล้ว”
กู้ชูหน่วนไม่ได้ฟังเนื้อหาด้านหลังว่าซือโม่เฟยพูดอะไร
อารมณ์ของนางตื่นเต้นมาก รู้สึกได้ถึงความหวังที่กำลังพุ่งขึ้นมา
“แม่น้ำสายใด รีบพาข้าไปที่นั่นเร็ว”
“หา… ไกลมากเลยนะ มันอยู่นอกวัง”
“ใครอยู่แถวนี้บ้าง ไปเตรียมม้าเอาตัวที่วิ่งเร็วที่สุด ข้ากับอาโม่จะออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้”
“ฝ่าบาท วันนี้เป็นวันที่พระองค์จะเสด็จกลับไปพร้อมกับฮองเฮา และนี่ก็สายมากแล้ว พระองค์…”
“เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าหรือ”
“กระหม่อมไม่กล้า กระหม่อมจะไปเตรียมให้เดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”
กู้ชูหน่วนไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้า นางก็รีบพาซือโม่เฟยออกจากวังไปพร้อมกับกลุ่มทหารองครักษ์
ในหุบเขานอกเมือง ซือโม่เฟยชี้ไปที่แม่น้ำในหุบเขา “นั่นไง ข้าเจอมันตรงนั้น”
กู้ชูหน่วนมองไปรอบๆ แต่กลับพบว่าเหนือแม่น้ำเป็นหน้าผาล้อมรอบด้วยภูเขาและป่าลึกไม่มีร่องรอยว่าจะมีมนุษย์อาศัยอยู่
แม่น้ำไม่ใหญ่มาก แต่น้ำไหลเร็วและลึกมาก อีกทั้งยังมีน้ำวนที่หมุนวนตลอดเวลา
ที่นี่ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ ไม่มีร่องรอยว่าเคยมีคนอาศัยอยู่ที่นี่
กู้ชูหน่วนค้นหาตามแม่น้ำ แต่ก็ไม่พบเซียวหยู่เซวียน
“พี่สาว พี่สาวยังอยากหาว่ามีขวานอยู่อีกใช่หรือไม่ ตอนนั้นอาโม่ก็คิดว่าอาจจะยังมีขวานอยู่ ข้าก็เคยหาอยู่นาน แต่ก็ไม่พบว่าจะมีขวานเล่มที่สอง”
กู้ชูหน่วนชี้ไปที่ทหารองครักษ์ “เจ้าแบ่งทหารออกเป็นห้ากลุ่ม ตามหาร่องรอยของเซียวหยู่เซวียน”
“พวกเจ้าค้นหาไปทางต้นน้ำ และถามทุกคนในหมู่บ้านบริเวณใกล้เคียงว่ามีคนแปลกหน้าเคยมาหรือไม่ จำไว้ ทันทีที่มีเบาะแสให้รีบมารายงานข้าทันที รวมถึงถ้ำในหุบเขา เขาน่าจะได้รับบาดเจ็บ”
“กาวกงกง เจ้าไปเบิกกองทหารมาเพิ่ม ทำการดำน้ำค้นหาในแม่น้ำว่าจะเจออะไรหรือเปล่า”
“พ่ะย่ะค่ะ”
กู้ชูหน่วนมองไปที่หน้าผาที่สูงชันด้านบน
