อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - ​บทที่ 1283 อาจจะยังไม่ตาย

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1283 อาจจะยังไม่ตาย

ไม่รู้ว่าเซียวหยู่เซวียนตกลงมาจากข้างบนหรือเปล่า

เซียวหยู่เซวียนรักขวานผานกู่เล่มนี้มาก

เขาไม่มีทางโยนทิ้งขวานผานกู่ลงแม่น้ำงอย่างส่งเดชแน่นอน

นอกจากจะเป็นสถานการณ์คับขัน เช่น ได้รับบาดเจ็บสาหัส

ขวานผานกู่อยู่เซียวหยู่เซวียนก่อนที่เขาจะหายตัวไป

จักรพรรดินีปลอมบอกว่าเซียวหยู่เซวียนได้ตายแล้วไป

ถ้าเขาตายจริง เหตุใดขวานผานกู่ถึงมาปรากฏที่นี่?

จักรพรรดินีปลอมอยากได้ขวานผานกู่มาตลอดไม่ใช่หรือ? นางยิ่งไม่มีทางที่จะทิ้งขวานผานกู่ที่นี่อย่างแน่นอน

มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือเซียวหยู่เซวียนอาจจะยังไม่ตาย เขาหนีออกมาได้ แต่คงได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก นั่นคือสาเหตุที่ขวานผานกู่บังเอิญมาตกอยู่ที่นี่

พอนึกถึงความเป็นไปได้นี้ กู้ชูหน่วนลืมเรื่องที่จะต้องกลับไปเผ่าเทียนเฟิ่นพร้อมกับเวินเส้าหยี แต่เพียงคิดเพียงอยากจะตามหาเซียวหยู่เซวียนให้เร็วที่สุด

ช้าไปแม้แต่วินาทีเดียว เขาก็จะตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น

กาวกงกงเป็นหัวหน้าขันที ตอนนี้เขาร้อนใจเอามากๆ รีบพูดอ้อนวอน “ฝ่าบาท นี่ก็สายมากแล้ว ฮองเฮายังคงรอพระองค์อยู่ ถ้า… ถ้าหากช้ากว่านี้ มันจะมืดเอาได้ ถ้ากลับไปเลยเวลาฤกษ์ก็ไม่เป็นมงคลแล้ว”

“รอตามหาเซียวหยู่เซวียนเจอค่อยกลับ”

“ฝ่าบาท ที่นี่มีคนตามหาแล้ว ถ้าพบแล้ว พวกเขาจะรีบมารายงานฝ่าบาท พวกเรา…”

หวือ…

สายตาเย็นชาจ้องมองมาทางเขา

กาวกงกงกับหลิงเอ๋อไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่ปิดปากเงียบ แล้วเดินไปเดินมาอย่างร้อนอกร้อนใจ

ฝูกวงไม่รู้ว่ามุดออกมาจากทางไหน ก่อนจะหยิบเศษผ้าที่เปื้อนเลือดออกมาแล้วพูดว่า “นายหญิง ดูนี่สิ”

เสื้อเปื้อนเลือดที่แห้งไปแล้ว มีรอยฉีกขาดหลายที่

ล้วนแต่ถูกกิ่งไม้ขีดข่วน

กู้ชูหน่วนจำได้ว่าเสื้อคลุมเปื้อนเลือดนี้เป็นของเซียวหยู่เซวียน

“ข้าเดาถูกแล้ว เสี่ยวเซวียนเซวียนยังไม่ตายจริงๆ ด้วย เขายังอยู่บริเวณใกล้ๆ ฝูกวง เจ้าเจอเสื้อคลุมนี้ตรงไหน”

“ตรงทางขึ้นเขาลูกนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“แม่ทัพหลิน ส่งคนออกไปค้นหาทั้งภูเขาลูกนั้น อย่ามองข้ามแม้แต่จุดเดียว ถึงจะต้องพลิกภูเขาทั้งลูกตามหา ก็ต้องตามหาเซียวหยู่เซวียนให้เจอ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท้องฟ้ามืดแล้วตะโกน

ในหุบเขาเต็มไปด้วยเสียงเรียก และแสงไฟจากคบไฟที่จุดสว่าง

กู้ชูหน่วนออกค้นหาด้วยตัวเอง แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย

หลิงเอ๋อรีบพูดเตือน “ฝ่าบาท ใกล้จะถึงยามจื่อ/ช่วงเวลา ๒๓.๐๐ น.-๑.๐๐ นแล้ว ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะเพคะ”

“เจ้ามีเวลามาโน้มน้าวข้าให้พักผ่อน ไม่สู้เอาเวลานี้ไปตามไปด้วย

“เพคะ……”

ทุกคนต่าก็ไม่ได้โง่

พอเห็นท่าทีของฝ่าบาทในวันนี้แล้ว คุณชายเซียวหยู่เซวียนที่เขาร่ำลือกันนั้น มีความสำคัญต่อฝ่าบาทมากกว่าฮองเฮาและเย่กุ้ยเหรินเลย

ถ้าไม่สำคัญ ฝ่าบาทจะทรงทอดทิ้งงาน มองข้ามเรื่องกลับเผ่าเทียนเฟิ่นพร้อมกับฮองเฮาแล้วยังออกตามหาด้วยพระองค์เองอีกด้วย

ดูเหมือนว่าพวกเขาเองก็ต้องรีบตามหาคุณชายเซียวให้เจอโดยเร็วที่สุด

ถ้าตามหาตามหาคุณชายเซียวจนเจอ ฝ่าบาทจะต้องพระราชทานรางวัลให้พวกเขาอย่างแน่นอน

พอคิดได้เช่นนี้

ทุกคนก็รีบค้นหาอย่างจริงจังยิ่งขึ้น

ตำหนักหงส์เหิน

เวินเส้าหยีสวมชุดขาว ยืนตัวตรง สง่าผ่าเผย เขากำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองดูท้องฟ้าในยามค่ำคืนอันมืดมิดเหมือนกำลังรออะไรอยู่

หนึ่งชั่วยามผ่านไป สองชั่วยามผ่านไป สามชั่วยามผ่านไป ถึงแม้ท้องฟ้าจะมืดแล้วแต่กู้ชูหน่วนก็ยังไม่ปรากฏตัว

ตั้งแต่อภิเษกสมรส นางเคยมาที่วังของเขาเพียงครั้งเดียว จากนั้นก็ไม่เคยมาอีกเลย

วันนี้เป็นวันที่ต้องกลับไปที่เผ่าเทียนเฟิ่นพร้อมกับเขา แต่นางกลับไม่แม้แต่จะรักษาหน้า ทิ้งเขาไว้ข้างหลัง

วันกลับไปที่เผ่าเทียนเฟิ่นเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

สาเหตุเขายอมอภิเษกสมรสกับนาง ก็เพื่อสิ่งที่นางจะนำกลับไปที่เผ่าเทียนเฟิ่นด้วย

แต่ตอนนี้……

“ฝ่าบาทยังไม่กลับมาหรือ”

“ทูลฮองเฮา ฝ่าบาทจะกลับมาในไม่ช้า ฮองเฮาโปรดรอก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

ท้องฟ้ามืดแล้ว

แม้ว่านางจะกลับมา จะกลับเผ่าเทียนเฟิ่นก็คงไม่เหมาะสมกระมัง?

เวินเส้าหยีโบกมือให้อีกฝ่ายออกไป

ทันใดนั้นเอง มีชายชุดดำสวมหน้ากากมาคุกเข่าลงตรงหน้าเขา

“นายท่าน จักรพรรดินีเสด็จไปที่เขาหยุนซานขอรับ ได้ยินว่าซือโม่เฟยเจอขวานผานกู่ที่นั่น จักรพรรดินีสงสัยว่าเซียวหยู่เซวียนยังไม่ตาย แต่อยู่ในเขาหยุนซาน ดังนั้นนางจึงส่งกองทหารจำนวนมากเพื่อออกค้นหาเซียวหยู่เซวียน “