อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 209 หัวหน้ากองธงกล้วยไม้มาถึง

“แต่ทุกปีฮองเฮาฉู่จะมาพักที่วัดเมฆขาวหนึ่งเดือน สำหรับทำไมถึงเลือกวัดนี้ ข้าน้อยก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าน้อยรู้แต่เพียงพวกขุนนางแคว้นฉู่เสนอให้ฮ่องเต้ฉู่รับนางสนม แต่ถูกฮ่องเต้ฉู่ปฏิเสธไปหมด”

“รักมั่นเช่นนั้นเชียว? บังเอิญขนาดนี้?”

ถ้าเย่เฟิงเป็นลูกชายของฮองเฮาฉู่จริง เช่นนั้นเย่เฟิงก็คือองค์ชายนะสิ? แล้วยังเป็นองค์ชายองค์เดียวของแคว้นฉู่ด้วย เป็นว่าที่ฮ่องเต้แคว้นฉู่?

ไม่…

ไม่ถูกๆ

ถ้าฮองเฮาฉู่เป็นแม่แท้ๆ ของเย่เฟิง ส่วนเย่เฟิงก็ได้รับความอัปยศมากมายขนาดนั้นมาตั้งแต่เล็ก แล้วเขาจะกล้าไปนับแม่ลูกได้อย่างไร?

หากฮองเฮาฉู่เป็นสามัญชน บางทียังเป็นไปได้ที่เย่เฟิงจะรับนางเป็นแม่

แต่ฮ่องเต้กับฮองเฮา…

ฐานะสูงส่งเกินไป ด้วยนิสัยคิดแทนคนอื่นไปเสียหมดของเย่เฟิง นี่เป็นไปไม่ได้เลย

กู้ชูหน่วนกลับอยากให้พ่อแม่แท้ๆ ของเขาเป็นคนธรรมดา

ณ ศาลาบงกช

ฮองเฮาฉู่กับเย่เฟิงสนทนากันอย่างชื่นมื่น

ฮองเฮาฉู่สั่งให้คนไปเอาหีบใบใหญ่มา ดูเหมือนนางจะหวงแหนหีบใบนี้มาก ลูบไล้อยู่นานถึงจะค่อยๆ เปิดออก

ในหีบมีเสื้อผ้าวางเป็นชุดๆ

แต่ละชุดก็พับอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ผลิร้อนร่วงหนาวมีหมด

นางเอ่ย “ทุกปีข้าจะทำชุดกับมือตัวเองให้หลินเอ๋อร์ของข้าแปดชุด ผลิร้อนร่วงหนาวอย่างละสองชุด แล้วยังมีรองเท้า สั่งสมเป็นเดือนเป็นปีก็มีมากหลายหีบ หีบนี้เป็นเสื้อผ้าที่ทำในสองปีนี้ เจ้าลองดูสิว่าพอดีตัวไหม มอบให้เจ้าสองสามชุด”

กล่องดวงตาเย่เฟิงชื้น

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเนื้อผ้าดีเยี่ยม ผิวสัมผัสนุ่มนวล แค่งานฝีมือก็ไร้ที่ติแล้ว

เสื้อผ้าเหล่านี้…ล้วนเป็นเสื้อผ้าที่แม่ของเขาเย็บเองทีละเข็มให้เขา…

เย็บแต่ละเข็ม ด้ายแต่ละเส้นเต็มไปด้วยความคิดถึงบุตรของนาง

นาทีนี้ เย่เฟิงอยากร้องไห้โฮมาก แต่เขาอดกลั้นสุดชีวิต

“ล้ำค่ามากเกินไป ข้ารับไว้ไม่ได้”

“มีอะไรล้ำค่ากัน ชาตินี้ข้ายังไม่รู้ว่าจะหาหลินเอ๋อร์พบไหม เสื้อผ้าพวกนี้เก็บไว้ก็เปล่าประโยชน์ อีกอย่า…ข้าทำอีกก็ได้มิใช่หรือ?”

ฮองเฮาฉู่เลือกอยู่ในหีบ เลือกชุดสีเขียวอ่อนออกมาชุดหนึ่ง ยิ้มเอ่ย “ข้าว่าชุดนี้น่าจะเหมาะกับเจ้ามาก ลองดูสักหน่อยไหม?”

เย่เฟิงไม่กล้ารับ

ฮองเฮาฉู่ยัดเสื้อผ้าใส่มือเขา มองชุดหลวมโคร่งของเขาอย่างสงสาร “ดูเจ้าผอมสิ ชุดนี้หลวมไปหมดแล้ว”

เย่เฟิงก้มหน้ามองเสื้อผ้าที่ตนสวมใส่

นี่มิใช่เสื้อผ้าของเขา เสื้อผ้าของเขาถูกผู้พิทักษ์ขวาของเผ่าปีศาจฉีกทิ้งหมดแล้ว

นี่เป็นชุดที่กู้ชูหน่วนหามาสวมให้เขาชั่วคราวเท่านั้น

ครั้นออกจากเผ่าปีศาจแล้ว เขาก็ลืมเสียสนิท

อีกอย่างก็ไม่มีเงินไปซื้อชุดใหม่ด้วย จึงใส่กับตัวตลอด

“ได้”

เขาลูบไล้เสื้อผ้าที่อยู่ในมือ มุมปากยกยิ้มสุขใจ คิดจะหันเข้าห้องรับรองเปลี่ยนชุด

อย่างไม่ได้ตั้งตัว ทันใดนั้นบรรยากาศก็มีความกดดันหนักหน่วงหนึ่ง ความกดดันอันคุ้นเคยนี้ทำให้เขาสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าที่ยากจะมีรอยยิ้มขาวซีดในบัดดล

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้…

เป็นเขา…

เขามาแล้ว…

ความกดแรงกล้ามากเกินไป ไม่เพียงเย่เฟิง กู้ชูหน่วน ฝูกวงจะรู้สึก แม้แต่ฮองเฮาฉู่และคนอื่นๆ ก็รู้สึกเช่นกัน

กู้ชูหน่วนหน้าขึงขัง แม้ห่างอยู่ไกลโขแต่นางกลับรู้สึกได้ถึงความตาย

ฝูกวงระแวดระวังรอบๆ ราวกับเผชิญกับศัตรูตัวฉกาจ

องครักษ์ลับข้างกายฮองเฮาฉู่พากันปรากฏตัวออกมาปกป้องฮองเฮาฉู่อยู่ด้านหน้าในแทบจะเป็นวินาทีแรก

แต่องครักษ์ลับพวกนั้นจะเร็วอย่างไรก็มิสู้เย่เฟิง

เย่เฟิงบังอยู่ด้านหน้านาง เอ่ยอย่างร้อนรน “ท่านรีบไปเร็ว!”

“ไป…ไปที่ไหน…?”