อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 308 ใครบอกว่าข้าจะเผาล่ะ
บทที่308 ใครบอกว่าข้าจะเผาล่ะ?
แสงสีขาวประกายขึ้นมา พวกกู้ชูหน่วนปรากฏอยู่ในราชวิทยาลัย ตรงหน้าของนางคือพวกอาจารย์สิบกว่าคนของราชวิทยาลัย
พวกอาจารย์แต่ละคนมองดูนักเรียนคืนกระสอบให้กู้ชูหน่วนอย่างตกตะลึง
วัช……วัชพืช……
วัชพืชกว่าสิบกระสอบงั้นเหรอ?
นี่มันคืออะไรกัน?
อาจารย์สวีพูดอย่างตกตะลึงว่า “กู้ชูหน่วน เจ้าเด็ดหญ้าพวกนี้มาทำไมกัน?”
“อาจารย์ ข้าจำได้ว่าก่อนเข้าภูเขาสืบมังกรพวกท่านเคยบอกไว้ว่า เข้าภูเขาสืบมังกรเพื่อฝึกฝนพวกเรา และเพื่อให้รางวัลกับพวกเรา ไม่ว่าพวกเราจะหาสมบัติอะไรได้ ก็จะเป็นของพวกเราทั้งหมด”
“ใช่ ข้าเคยบอกเช่นนั้น” แต่เกี่ยวอะไรกับหญ้าพวกนี้ด้วย?
“นี่ไง นี่เป็นสมบัติที่ข้าต้องการ” กู้ชูหน่วนอมยิ้ม นิ้วเรียวยาวของนางชี้ไปยังสมุนไพรในกระสอบตรงหน้า
ทุกคนอยากจะบ้าตาย
เอาหญ้าเป็นสมบัติ พวกเราเพิ่งจะเคยได้ยินครั้งแรก
ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนเข้าภูเขาสืบมังกรเพื่อไปทำน่าขันเหรอ
ซ่างกวนฉู่ผู้อ่อนโยนสง่างามนัยน์ตาเต็มไปด้วยการสำรวจ เหมือนกำลังครุ่นคิดแสงที่เปล่งประกายขึ้นท้องฟ้านั้น จะเกี่ยวข้องกับกู้ชูหน่วนหรือเปล่า
อาจารย์เฉินถาม “หนึ่งในพวกเจ้าได้สมบัติล้ำค่าระดับห้าหรือเปล่า”
ระดับ……ระดับห้า?
คุณพระ……
หรือว่าสมบัติที่ปรากฏขึ้นทางทิศตะวันออกเฉียงใต้จะเป็นสมบัติระดับห้าเหรอ?
ถ้ารู้ว่าเป็นระดับห้า ถึงต้องสู้จนตาย พวกเขาก็ต้องลองแย่งสมบัติมาให้ได้
กู้ชูหน่วนลูบคาง
เป็นระดับห้างั้นเหรอ ถึงว่าส่องแสงเจิดจ้าขนาดนั้น
ทุกคนต่างส่ายหน้ากันใหญ่
“อาจารย์ พื้นที่ที่สมบัติปรากฏขึ้นอยู่ในจุดที่ลึกที่สุดของภูเขาสืบมังกร พวกข้าไม่อาจเข้าไปเอาได้ จึงไม่มีใครได้รับสมบัติระดับห้า และไม่รู้ว่าสมบัติระดับห้าเป็นอะไรด้วยขอรับ”
พวกอาจารย์ต่างผิดหวังกันใหญ่
พวกเขาคิดว่า พวกนักเรียนที่เข้าไปในภูเขาสืบมังกรครั้งนี้ จะมีคนได้รับสมบัติระดับห้าเสียอีก
นั่นสิ สมบัติระดับจะได้รับง่ายๆได้ยังไง
ลองนับอย่างละเอียดอีกครั้ง นักเรียนที่เข้าไปครั้งนี้หายไปตั้งสามสิบราย
ในนั้นรวมไปถึงมู่หยงเฉิน ตงฟางเจ๋อ หยวนชิ่ง หยวนเฉิงก็รวมอยู่ในนั้นด้วย
พวกเขาสี่คนเป็นยอดฝีมือที่อายุน้อยที่สุดเลยนะ ทำไมถึงต้องตายอยู่ที่นั่นด้วย?
คำถามของพวกอาจารย์ค่อนข้างเยอะ ต่างก็ถามไม่หยุด กู้ชูหน่วนขี้เกียจฟัง นางจึงพูดว่า “อาจารย์เจ้าคะ ข้าเอาแต่เด็ดสมุนไพรในภูเขาสืบมังกรสามวันเต็มๆ ง่วงนอนมากเลย ขอกลับไปพักผ่อนก่อนได้ไหมเจ้าคะ”
พวกอาจารย์ส่ายหัวถอนหายใจกันใหญ่
เสียแรงที่นางเป็นถึงนักเรียนเรียนดี ไม่คิดว่าจะเอาวัชพืชเป็นสมุนไพร
หนึ่งในพวกเขามีคนไม่น้อยที่วิจัยเรื่องสมุนไพร ก็ไม่เคยเห็นสมุนไพรพวกนี้มาก่อนเลย
“เอาล่ะ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มารายงานตัวที่ราชวิทยาลัยด้วยล่ะ”
“รับทราบเจ้าค่ะ”
กู้ชูหน่วนกวักมือ ให้หลิวเยว่อวี่ฮุยเซียวอวี่เซวียนช่วยนางแบกสมุนไพรกลับไป
กระสอบที่ใส่หญ้าเกือบร้อยกระสอบ ใส่ไปบนรถทั้งหมดสิบกว่าคัน ตลอดทางที่ผ่านั้น ทุกคนอดไม่ได้ซุบซิบว่าโรคไก่อ่อนของกู้ชูหน่วนมาอีกแล้ว กลับเอาหญ้าวัชพืชเป็นสมุนไพร
มีเพียงกู้ชูหน่วนที่ดีใจอย่างมาก
สมุนไพรเยอะขนาดนี้ พอให้นางหลอมยาได้ไม่น้อยเลย
นางจะต้องยกระดับความสามารถให้ได้ ฆ่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ แก้แค้นแทนท่านยายเย่ให้ได้
ตลอดทางที่กลับจวนอ๋องหาน กู้ชูหน่วนรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องนางตลอดเวลา
นางไม่รู้ว่าดวงตาคู่นั้นกำลังลังเลอะไรถึงไม่ลงมือกับนางสักที
แต่สายตาแบบนั้น ทำให้นางขนลุกซู่ไปทั้งตัว
นางกล้ารับประกันเลยว่า คนที่จ้องมองนางอยู่นั้น ความสามารถต้องอยู่ในระดับสามแน่
กลับมาถึงจวนอ๋องหาน
ทุกคนตะลึงอีกครั้ง
ชิงเฟิงพูดขึ้นว่า “พระชายา ฟืนในจวนของเรามีเยอะมาก ไม่ต้องแบกหญ้ากลับมาเผาหรอกขอรับ” งานชุมนุมสวินหลงเขาเข้าไปไม่ได้ จึงอยู่ในราชวิทยาลัยตลอดเวลา
ตลอดทาง ไม่รู้ว่าได้รับสายตามองบนตั้งเท่าไหร่ ชิงเฟิงอยากหาปี๊บมาคลุมหัวจริงๆ
กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปาก
ใครบอกว่านางจะเผาล่ะ?
