อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 361 ลองดูสิ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 361 ลองดูสิ
ในจุดไม่ไกลมีเสียงปะทะของอาวุธดังมาเป็นครั้งๆ ระคนเสียงระเบิดของหินขนาดใหญ่ที่แตกออก
กู้ชูหน่วนเด็ดผลไม้สีแดงเพลิงลงมาจากต้นไม้ ตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวจากที่ไกลๆ
“มีเสียงคลี่หุบของพัด มีเสียงดังก้องนภาทั่วสารทิศ แล้วยังมีเสียงอาวุธลับกลีบบุปผา เป็นน่าหลันหลิงลั่วกำลังต่อสู้กับหัวหน้ากองธงโบตั๋นแห่งเผ่าปีศาจ แปลก คนของเผ่าปีศาจไม่ใช่ว่าบาดเจ็บกันหมดหรือ? ทำไมยังมีพลังแข็งแกร่งขนาดนั้นได้? น่าหลันหลิงลั่วอาจสู้พวกเขาไม่ได้”
กู้ชูหน่วนเอ่ยพึมพำ นางอยากไปดูสักหน่อย แต่อี้เฉินเฟยบาดเจ็บหนักขนาดนี้ หากฝืนพยุงเขาก็รังแต่จะทำให้อาการเขาสาหัสยิ่งขึ้น
ทว่าหากไม่ใช่เพราะน่าหลันหลิงลั่วช่วยนาง ก็คงไม่ถึงกับตกลงมาที่นี่
ถึงอี้เฉินเฟยจะบาดเจ็บสาหัสร่วมป่วยหนัก แต่ไม่หมายถึงเขาฟังอะไรไม่ออกทั้งนั้น
สามารถซัดหินขนาดใหญ่ได้เป็นลูกๆ ถึงฟื้นพลังไม่สมบูรณ์ แต่เกรงว่าฟื้นได้เจ็ดแปดส่วน
หัวหน้ากองธงโบตั๋นกับหัวหน้ากองธงดอกท้อล้อมโจมตีน่าหลันหลิงลั่ว กลัวแต่น่าหลันหลิงลั่วจะสู้พวกเขาไม่ได้
อี้เฉินเฟยเอ่ยอย่างอ่อนแรง “เจ้าควรระวังหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ แค่กๆ…”
“สมกับที่ท่านอี้เป็นเซียนกวี ความคิดละเอียดจริงๆ ฮ่าๆ…”
ด้านข้างมีเสียงอันคุ้นเคยดังมา ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมอง ผู้ที่กล่าวมิใช่หัวหน้ากองธงกล้วยไม้หรือ?
เมื่อครู่มิใช่บาดเจ็บปางตายหรือ? เหตุใดสีหน้าตอนนี้จึงแดงฝาด มีชีวิตชีวา ดวงหน้าเปล่งประกาย ท่าทางไม่เหมือนเคยบาดเจ็บสาหัสสักนิด?
กู้ชูหน่วนกอดอก กดความฉงนในใจ ยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ ช่วงนี้เราสองคนช่างมีวาสนานัก ไปไหนก็ต้องได้พบเจ้าทุกครา”
“นางเด็กเปรต ถ้ำโลหิตลึกขนาดนั้น เจ้าคิดว่าคนของเผ่าเทียนเฟิ่นกับเผ่าหยกจะกระโดดลงมาช่วยเจ้าหรือ?”
“บางทีพวกเขาอาจไม่กระโดดลงมาช่วยข้า แต่เจ้าลองทายดูสิ พวกเขาจะกระโดดลงมาหามุกมังกรหรือไม่?”
สีหน้าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ขรึมพลัน เปิดใจกล่าวคำตรงทันที “ขอเพียงเจ้าส่งมอบมุกมังกรมาดีๆ ทุกเรื่องในอดีต เราหายกัน มิเช่นนั้น เอาไว้เข้าชิงมาได้เองแล้ว ข้าจะให้เจ้าทรมานยิ่งกว่าตาย”
กู้ชูหน่วนโยนออกไป โยนมุกมังกรไปในดอกกุหลาบที่บานสะพรั่งดอกหนึ่งตรงข้างหน้าผา
ดอกกุหลาบอยู่ข้างสระโลหิต โคลงเคลงจะตก เพียงสายลมพัดนิดเดียวก็อาจพัดตกลงผาโลหิตหมื่นจั้งข้างๆ ได้ตลอดเวลา
ไม่ว่าจะเป็นหัวใจของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้หรืออี้เฉินเฟยต่างตกอยู่ที่ตาตุ่ม
กู้ชูหน่วนถึงกับไม่เห็นความสำคัญมุกมังกรเช่นนี้…
ดอกกุหลาบอยู่ริมหน้าผา แม้มุกมังกรไม่ใหญ่ แต่บุปผาอ่อนช้อย ที่นี่ลมอุ่นพัดโชย เกิดพัดลงทะเลโลหิตก้นหน้าผาจริง ไม่ว่าพวกเขาจะหาอย่างไรก็หาไม่พบ
สีหน้าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้เปลี่ยนพลัน จำแลงเรือนร่างเป็นสายลมหนึ่ง ไปชิงทันที
กู้ชูหน่วนหัวเราะเย็นเสียงหนึ่ง ซัดอาวุธลับไป
อาวุธลับนั้นเป็นดาวกระจายสามแฉก ฉับไวแม่นยำ ประชิดจุดตายต่างๆ บนตัวเขา
ภายใต้สถานการณ์บังคับ จึงได้แต่เบี่ยงกายหลบลี้อาวุธลับดอกนั้น
“ซี้ด…”
อาวุธลับดอกหนึ่งซัดไปถูกดอกกุหลาบ กลีบดอกกุหลาบร่วงสองกลีบ ดอกกุหลาบที่เดิมก็โคลงเคลงท่ามกลางสายลมอยู่แล้วจึงโอนเอนอีกสองสามที
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้เอ่ยด้วยโทสะ “เจ้าบ้าไปแล้วหรืออย่างไร? เกิดตกลงไปจะทำอย่างไร?”
“ตกก็ตกสิ ถึงอย่างไรก็มีมุกมังกรอีกหลายลูกขนาดนั้น หาอีกก็ได้นี่”
“สมองเจ้ามีปัญหาหรือ?”
“เจ้ามีปัญหาหรือ?”
“…”
กู้ชูหน่วนหัวเราะ กล่าวสืบต่อ “ข้าอาจสู้เจ้าไม่ได้ แต่อาวุธลับข้า คิดว่าเจ้าคงเคยพบมาแล้ว ข้าอยากทำลายมุกมังกร ยังง่ายดายกระมัง?”
“เจ้าจะเอาอย่างไร?”
“ว่าง่าย เมื่อครูเจ้าฟื้นพลังยุทธ์อย่างไร ช่วยอี้เฉินเฟยฟื้นฟูหน่อย”
“เป็นไปไม่ได้”
