อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 362 ฆ่าศัตรูพันคน เพลี่ยงพล้ำแปดร้อย
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 362 ฆ่าศัตรูพันคน เพลี่ยงพล้ำแปดร้อย
“ในเมื่อเจ้าหารือด้วยยาก เช่นนั้นข้าก็ได้แต่ทำลายมุกมังกรแล้ว ถึงอย่างไรจะตายมีมุกมังกรไปเป็นเพื่อนก็ไม่เลว”
กู้ชูหน่วนว่าแล้วก็เล็งอาวุธลับไปที่ดอกกุหลาบ
สีหน้าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้เปลี่ยนโดยพลัน
นางคนนี้ไม่ทำอย่างที่ควรเป็น หากเกิดนางซัดมุกมังกรบนดอกกุหลาบลงทะเลโลหิตจริงๆ เช่นนั้นจะเป็นความเสียหายที่ไม่อาจหวนคืน
แม้อี้เฉินเฟยรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่ทำมุกมังกรตกทะเลโลหิตจริงๆ แต่เห็นแล้วก็ยังหวาดหวั่นสะท้าน
“ผลไม้สีแดงเพลิงที่นี่มีผลรักษาบาดแผล ขอเพียงกินไม่กี่ผลก็ฟื้นคืนได้ ก็คือผลไม้ที่เจ้าถืออยู่ในมือเมื่อครู่นั่นแหละ”
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าผลไม้ที่นี่สามารถรักษาบาดแผล”
“กู้ชูหน่วน ข้าของเตือนว่าเจ้าอย่างถามให้มากนัก”
เขาจะบอกกู้ชูหน่วนได้อย่างไร ว่าเขาไม่มีอาหารตกถึงท้องมาหลายวัน ด้วยความหิวจึงเด็ดผลไม้มากิน คิดไม่ถึงว่าจับพลัดจับผลูฟื้นวรยุทธ์
กู้ชูหน่วนโยนรอยยิ้มยากจะคาดเดาให้เขา ถูผลไม้ในมือ ยื่นให้อี้เฉินเฟยไปก็จ้องหัวหน้ากองธงกล้วยไม้อย่างระแวดระวังไป
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้เอ่ย “คำถามที่เจ้าถาม ข้าตอบแล้ว ตอนนี้ให้ข้าเอามุกมังกรไปได้แล้วกระมัง”
“แน่นอนว่าไม่ได้ ใครบอกว่าข้าถามเพียงเรื่องเดียว?”
“เจ้ายังอยากถามอะไร?”
“เย่เฟิงล่ะ?”
ครั้นเอ่ยถึงเย่เฟิง หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ก็ชักสีหน้าทันที “ไม่รู้”
กู้ชูหน่วนลูบจมูก
ก็แค่ถามว่าเย่เฟิงอยู่ที่ไหน ต้องอารมณ์เสียขนาดนี้เชียวหรือ?
ทำอย่างกับนางจะหนีตามเย่เฟิง สวมเขาให้เขาอย่างนั้นแหละ
“ถ้าเจ้าปิดผนึกวรยุทธ์ตัวเอง ไปจากที่นี่ ข้าก็จะละเว้นมุกมังกรเม็ดนั้น”
“กู้ชูหน่วน เจ้าหลอกข้า!” หากเขาปิดผนึกวรยุทธ์ตัวเอง ไปจากที่นี่ เช่นนั้นมุกมังกรก็มิตกเป็นของนางหรือ?
“เจ้าวรยุทธ์สูงขนาดนั้น ข้าก็แค่เพื่อชีวิตน้อยๆ ของตัวเองเท่านั้น หัวหน้ากองธงกล้วยไม้โปรดเห็นใจและให้อภัยด้วย”
“เห็นใจให้อภัยมิได้”
“เฮ้อ…ข้าว่าอยู่แล้วเชียว ก็แค่มุกเท่าไข่นกพิราบเม็ดเดียว หัวหน้ากองธงกล้วยไม้จะใส่ใจได้อย่างไร? สงสัย ข้าคงต้องให้มุกสับปะรังเคเม็ดนั้นไปกับข้าแล้ว จะได้มีเพื่อนในปรโลก”
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ถูกนางทำให้โมโหจนสีหน้าประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวขาว แทบอยากสับกู้ชูหน่วนเป็นหมื่นๆ ชิ้น
นั่นเป็นมุกมังกรเชียวนะ จะเป็นมุกสับปะรังเคได้อย่างไร?
อี้เฉินเฟยรู้ว่านางกำลังถ่วงเวลา
ถ่วงเวลาให้อาการบาดเจ็บของเขาฟื้นฟู
ถ่วงให้เผ่าเทียนเฟิ่นมา จะได้ใช้เผ่าเทียนเฟิ่นต่อกรกับเผ่าปีศาจ
ถ่วงให้เผ่าหยกมา จะได้ช่วยชีวิตพวกเขาได้
อี้เฉินเฟยปิดกั้นทุกสิ่ง แม้ตามตัวจะทรมานอย่างไร ก็ยังพยายามปรับลมหายใจ คืนพลังยุทธ์ด้วยเวลาอันสั้นที่สุด
ทันใดนั้นเอง ร่างสีชมพูสายหนึ่งก็ตะครุบมา ตรงดิ่งไปที่ดอกกุหลาบริมหน้าผา
กู้ชูหน่วนตาเร็วมือไว อาวุธลับในมือฟิ่วทีหนึ่งก็ซัดไปทางร่างสีชมพูสายนั้นอย่างรวดเร็วแล้ว
แทบเป็นขณะเดียวกัน หัวหน้ากองธงกล้วยไม้จู่โจมไป ท่าพิฆาตปกคลุมทั้งตัวนาง คิดหาวิธีปลิดชีพกู้ชูหน่วนในคราเดียว
เงาคนสีชมพูหลบอาวุธลับของกู้ชูหน่วนแล้ว ก็เริ่มบุกอย่างรู้ใจ ร่วมมือกับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้
ท่าพิฆาตของพวกเขารุนแรงและหนักเกินไป หนำซ้ำยังเป็นระยะใกล้และบุกจู่โจมติดต่อกัน สำหรับพวกเขาอาวุธลับจึงไม่ค่อยเป็นประโยชน์มากนัก
กู้ชูหน่วนก็ทะยานตัวขึ้นจากพื้นหลบกระบวนท่านั้นที่กำลังมาอย่างฉับพลัน จากนั้นตรึงกำลังภายในที่ฝ่ามือ โครมเสียงหนึ่ง ประทับไปทางหัวหน้ากองธงดอกท้อที่วรยุทธ์ค่อนข้างอ่อนด้อย
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ตะลึงงัน “ระดับหนึ่งระยะกลาง ในเวลาสั้นเช่นนี้ เจ้ากลับพัฒนาจากชีพจรยุทธ์ระยะต้นเป็นระดับนี้ได้ พลังเพิ่มขึ้นต่อเนื่องสิบกว่าระดับ”
ไม้นี้ของกู้ชูหน่วน ฆ่าศัตรูพันคน เพลี่ยงพล้ำแปดร้อยฆ่าศัตรูพันคน เพลี่ยงพล้ำแปดร้อย แพ้และบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย
นางซัดออกไปเต็มกำลัง บางทีหัวหน้ากองธงดอกท้อที่เจ็บหนักยังไม่หายดีอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง
แต่เบื้องหลังนางก็เผยตรงหน้าให้หัวหน้ากองธงกล้วยไม้เห็นหมดแล้ว หากไม่มีคนช่วยเหลือ กู้ชูหน่วนต้องถูกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้เอาชีวิตแน่
