อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 371 ชีวิตอี้เฉินเฟยเหลือเพียงสองเดือน
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 371 ชีวิตอี้เฉินเฟยเหลือเพียงสองเดือน
ผู้อาวุโสสามท่านเงียบงันไปทันที พวกเขายึกยักหาข้าอ้างออกไป
กู้ชูหน่วนหยิบมีดสั้นออกมาจากแหวนมิติ กดที่ลำคอตัวเอง “วันนี้ถ้าพวกท่านไม่บอกเล่าความจริงกับข้า ข้าจะตายต่อหน้าพวกท่านเดี๋ยวนี้แหละ!”
“อย่าๆๆ…รีบวางมีดสั้นลงเร็ว ถ้าเจ้าเกิดเรื่องอะไร พวกเราจะให้คำตอบกับคนในเผ่านับพันนับหมื่นได้อย่างไร?”
“เช่นนั้นก็หมายถึง ถ้าพวกท่านรู้จักข้า ก็น่าจะรู้ว่าข้ามีความอดทนไม่มากนัก”
กู้ชูหน่วนปณิธานแน่วแน่ อีกทั้งมีดสั้นก็ไม่ยอมลดละ ขอเพียงนางออกแรงสักนิด ต้องจบชีวิตที่นี่แน่
ผู้อาวุโสทั้งหลายร้อนรนวุ่นวาย อยากไปแจ้งข่าวกับผู้อาวุโสใหญ่ แต่กู้ชูหน่วนก็ไม่ยอมให้พวกเขาไป
สุดท้ายยังเป็นผู้อาวุโสเจ็ดที่อารมณ์โผงผางทนต่อไม่ไหวคนแรก
“ในเมื่อเจ้าอยากรู้ เช่นนั้นข้าก็จะบอกเจ้า”
“เจ้าเจ็ด…!”
“ไอ้หยา นิสัยหัวหน้าเผ่าพวกเจ้าก็ไม่ใช่ไม่รู้นี่ ถ้านางเกิดเรื่องอะไร ถึงพวกเจ้าปิดบังความลับมากแล้วจะอย่างไร?”
“อาหน่วน เจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยกที่อายุน้อยที่สุด พลังถึงระดับเจ็ด เพื่อปิดบังฐานะ หามุกมังกร เจ้าก็เลยผนึกกำลังยุทธ์ของตัวเอง เข้าอยู่ในจวนเฉิงเซี่ยง”
“ก่อนหน้านี้ไม่นาน เพื่อให้ได้มุกมังกรเม็ดที่สี่ ไม่รู้ถูกไอ้คนชั่วที่ไหนทำให้บาดเจ็บหนัก เกือบเอาชีวิตไม่รอด แม้แต่ความทรงจำก็หายไป ฉะนั้นเจ้าถึงจำพวกเราไม่ได้ชั่วคราว”
กู้ชูหน่วนสอดปากพวกเขา “เดี๋ยวๆ ท่านบอกว่าข้าเป็นหัวหน้าเผ่าของพวกท่าน เช่นนั้นคุณหนูสามเดิมของจวนเฉิงเซี่ยงล่ะ?”
“คุณหนูสามก็เป็นเจ้า! ฐานะเผ่าหยกอ่อนไหวเกินไป ดังนั้นตอนที่เจ้าเพิ่งเกิด แม่ของเจ้าเลือกให้เจ้าอยู่ที่จวนเฉิงเซี่ยง และถือว่ามีฐานะปิดหูปิดตาผู้คนด้วย”
“ฉะนั้น คุณหนูสามแห่งจวนเฉิงเซี่ยงไม่เคยใช่คนที่ปล่อยให้ผู้อื่นรังแก แต่แสร้งเป็นหมูเพื่อกินเสือ?”
“นี่…ก็นับได้กระมัง”
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว “เช่นนั้นท่านแม่ของข้าล่ะ? ท่านแม่ก็เป็นคนของเผ่าหยก? เพื่อปิดบังฐานะของตัวเอง จึงจงใจแต่งกับสารเลวกู้เฉิงเซี่ยง?”
“เออ…เรื่องนี้ซับซ้อนนิดหน่อย แต่เจ้าว่ามาอย่างนี้ ก็เหมือน…เหมือนไม่มีปัญหาอะไร เดิมทีแม่เจ้าใช้ฐานะฮูหยินของกู้เฉิงเซี่ยงปกปิดฐานะตัวเอง…”
ผู้อาวุโสไป๋เฉ่ากับผู้อาวุโสห้าต่างถลึงตาใส่ผู้อาวุโสเจ็ด ผู้อาวุโสเจ็ดลูบปากตัวเอง ปิดปากอย่างรู้สถานการณ์
เขากล่าวเช่นนั้น ไม่มีปัญญาจริงๆ นี่
ปีนั้นสถานการณ์ซับซ้อน อาศัยชื่อฮูหยินเฉิงเซี่ยงปกปิดฐานะตัวเอง เป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงๆ
กู้ชูหน่วนอดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้
คิดไม่ถึง นางมีชีวิตอยู่ในแหใหญ่ที่คนอื่นถักทอมาตลอด
ระดับเจ็ด…
พลังนี้ทรงพลังโดยแท้ บางทียังแข็งแกร่งยิ่งกว่าจอมมาร เวินเส้าหยีและเย่จิ่งหานอีกด้วย
หามุกมังกร ถอนคำสาปโลหิต…
นี่คือชะตาของเจ้าของร่างเดิม ไม่ใช่ชะตาของนางสักหน่อย
นางกู้ชูหน่วนไม่มีชะตา และถึงมี ก็ต้องดูอารมณ์ของนางด้วย
“อาหน่วน เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ เวลานี้เราหามุกมังกรเม็ดที่หาพบแล้ว ขอเพียงหาอีกสองเม็ด เผ่าหยกก็มีทางรอดแล้ว และถึงหาไม่ได้จริงๆ ก็ไม่เป็นไร อย่ากดดันตัวเองมากเกินไปนัก”
กู้ชูหน่วนกลอกตา “ข้าต้องการหามุกมังกร แต่ที่ข้าหาเพื่ออี้เฉินเฟยเท่านั้น มิใช่เพื่อคนอื่น”
ทุกคนมองหน้ากัน
เพื่ออี้เฉินเฟยเท่านั้น ไม่ใช่เพื่อคนอื่น?
นางหามุกมังกร หรือว่าไม่ใช่เพื่อประชาชนเผ่าหยกนับพันนับหมื่นหรือ?
“รายงาน…ผู้อาวุโสห้า ผู้อาวุโสเจ็ด ผู้อาวุโสไป๋เฉ่า สถานการณ์คุณชายอี้ไม่สู้ดีนัก ผู้อาวุโสใหญ่บอกว่าหากรวบรวมมุกมังกรเจ็ดเม็ดไม่ได้ อย่างมากคุณชายอี้ก็อยู่ได้อีกสองเดือนแล้ว”
“ไป ไปดูอี้เฉินเฟย”
