อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 376 เป็นคำสาปเลือดที่ชั่วร้ายจริงๆ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่376 เป็นคำสาปเลือดที่ชั่วร้ายจริงๆ
ว่าไงนะ……
ผู้อาวุโสสี่ใบหน้าซีดเซียว กระอักเลือดออกมาเต็มปาก
“ข้าไปดูเอง”
กู้ชูหน่วนรู้ว่า เรื่องที่ทำให้ผู้อาวุโสสี่ตื่นเต้นขนาดนี้ได้ ต้องเป็นเรื่องที่เหนือจินตนาการของนางอย่างแน่นอน
นางขี่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เร็วกว่าคนทั่วไปมาก
ภาพเมื่อกี้ทำเอานางเกือบอกแตกตาย
ภาพตรงหน้า เหมือนมีมีดกำลังกรีดหัวใจของกู้ชูหน่วน
นั่นเป็นเหมือนนรกบนดิน
พวกผู้ชายชาวบ้านนัยน์ตาแดงก่ำ กลายร่างเป็นนักฆ่าโรคจิต บุกไปที่ยอดเขาหิมะ
ยอดเขาหิมะมีแต่คนชราผู้หญิงและเด็กๆที่ไร้ทางสู้
ผู้หญิงพวกนี้ก็เหมือนกำลังอดทนกับความเจ็บปวด ร่างกายขดเป็นก้อน กรีดร้องออกมาอย่างทรมาน
นางอยู่ห่างไกลมาก ยังได้ยินเสียงกระดูกที่แตกหักออกทีละชิ้นของผู้หญิงพวกนั้นอย่างชัดเจน
ชายชาวบ้านวิ่งไปบนยอดเขาหิมะ ก็เหมือนกับสุนัขจิ้งจอกที่วิ่งเข้าคอกแกะ เห็นคนก็ฆ่าทันที
ผู้อาวุโสหก ผู้อาวุโสเจ็ดพาคนขึ้นไป ห้ามปรามพวกเขา แต่ก็ยังห้ามชาวบ้านมากมายที่บ้าคลั่งไม่ได้อยู่ดี
“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เร็วอีกหน่อย”
“ฟ่อๆ……”
ครั้งนี้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่ได้โต้แย้ง มันเลื้อยเร็วขึ้นกว่าเดิม กลัวว่าถ้าช้าไปกว่านี้ จะมีคนตายเยอะขึ้น
ระหว่างทาง กู้ชูหน่วนเจอกับลุงหนิว
ลุงหนิวก็เสียสติไปเหมือนกัน เห็นคนก็ฆ่าทันที พวกคนเผ่าอื่นอยากใช้โซ่ล่ามเขาไว้ เขาใช้แรงสะบัด คนนอกเผ่าก็กระเด็นออกไปทั้งหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาโชคร้ายหรือเปล่า มีหินก้อนใหญ่ตกลงมาจากบนเขากะทันหัน และกระแทกโดนเขาพอดี จนเลือดไหลอาบหัว
ป้าหนิวที่ตั้งครรภ์เก้าเดือนเห็นแล้ว ก็รีบวิ่งโซเซเข้าไปโดยไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย พร้อมกับตะโกนว่า “ต้าหนิว เจ้ารีบตั้งสติเร็ว แล้วรีบออกไปจากที่นี่”
“ฟิ้ว……เฮือก……”
ลุงหนิวขว้างก้อนหินใส่ป้าหนิวอย่างแรง
“ไม่นะ……”
กู้ชูหน่วนอยากเข้าไปห้าม แต่อยู่ไกลเกินไป นางเข้าไปห้ามไม่ทัน จึงต้องมองดูหินก้อนนั้นกระแทกโดนหน้าอกของป้าหนิว
ป้าหนิวสะดุด ร่างกายทรุดลงไปอย่างอ่อนแรง
นางกุมท้องตัวเองไว้แน่น มองดูต้าหนิวน้ำตารื้นขึ้นเต็มขอบตา พูดอย่างอ่อนแรงว่า “พี่……พี่หนิว……”
ร่างกายต้าหนิวสั่นเทา สีของดวงตาเปลี่ยนไปมา
เดี๋ยวแดง เดี๋ยวดำ
สุดท้ายก็มีสีแดงเลือดมาแทนที่ สายตาที่เยือกเย็นไร้ซึ่งความรู้สึก ยกมีดขึ้นมาอีกครั้ง
“ฟิ้ว……”
งูยังไปไม่ถึง กู้ชูหน่วนกระโดดออกจากบนตัวของงู รีบบินไปหาป้าหนิวอย่างไว กดห้ามเลือดบนตัวของนาง
“ป้าหนิว อดทนอีกหน่อยนะ ข้าจะรักษาให้ป้าเดี๋ยวนี้เลย”
“ท้องของข้า……หัวหน้าเผ่า……อาหน่วน……ข้าขอร้องเจ้า ได้โปรดช่วยลูกในท้องของข้าด้วย เขาเก้าเดือนกว่าแล้ว เป็น……เป็นคนแล้ว เขาจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด”
ป้าหนิวหายใจลำบากขึ้น กระดูกในร่างกายแตกร้าวออกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บจนนางกัดฟันกรอด แต่ก็ยังเจ็บท้องมากอยู่ดี
นางรู้ว่ามีน้ำอุ่นๆไหลออกมาตามขาของนาง
ป้าหนิวเหมือนคนกำลังจมน้ำ คว้าเชือกฟางเส้นสุดท้ายไว้ จับมือกู้ชูหน่วนไว้แน่น น้ำเสียงสะอื้น แล้วพูดขอร้อง
“อาหน่วน ขอร้องเจ้าล่ะนะ ช่วยลูกของข้าด้วย ตระกูลพี่หนิวมีแต่ลูกโทน ถ้าลูกในท้องข้ารักษาไว้ไม่ได้ ด้วยนิสัยของพี่หนิว เขาไม่แต่งงานใหม่แน่นอน และตระกูลของเขาอาจจะสิ้นสุดลงที่เขาด้วย”
เลือดไหลออกมาไม่หยุด ลมหายใจของป้าหนิวอ่อนลงเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนเป็นหมอ นางรู้ดีกว่าใครว่า ถ้าไม่ผ่าเด็กในท้องของป้าหนิวออกมา คงได้ตายทั้งแม่และลูกแน่
มองไปรอบๆ ยอดเขาหิมะกลายเป็นภูเขาเลือดไปแล้ว ใช้คำพูดทุกอย่างของโลกมนุษย์ ก็ยากที่จะบรรยายเหตุการณ์ระทึกนี้ได้
พวกผู้ชายเสียสติ ยกมีดขึ้น เห็นคนก็ฆ่าทันที ไม่สนใจว่าผู้หญิงพวกนั้น จะเป็นภรรยาลูกสาวหรือแม่ของตัวเองหรือเปล่า
กระดูกของพวกผู้หญิงแตกหักออกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บจนกลิ้งบนพื้น ร้องไห้อย่างสุดเสียง ยังต้องถูกคนที่ตัวเองรักที่สุดฆ่าตาย
ถึงแม้จะมีคนห้าม แต่ก็ห้ามไว้ไม่ได้อยู่ดี
กู้ชูหน่วนตะโกน “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ รีบเข้ามาช่วยเร็ว”
นางอยากจะช่วย แต่ป้าหนิวกลับจับแขนเสื้อของนางไว้แน่น แล้วพูดขอร้องด้วยน้ำเสียงสะอื้น
ความทรงจำที่ทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกหน้าก็พลุ่งพล่านเข้ามาในสมอง ทุกภาพทุกฉากไม่แตกต่างจากภาพตรงหน้าเลย
กู้ชูหน่วนเบิกตาโพลงโต ตะโกนออกมาอย่างโกรธแค้นและเศร้าโศก
นางปาดน้ำตาออก อุ้มป้าหนิวไปที่ถ้ำเล็กๆที่อยู่ข้างๆ แล้วหยิบเอาเครื่องมือการทำคลอดจากแหวนมิติ พร้อมกับพูดว่า
“ป้าหนิว ป้าเจ็บหนักมาก เกรงว่าจะไม่มีแรงคลอดลูก ข้าคงต้องผ่าคลอด แต่ยาชาของข้าไม่พอ อาจจะเจ็บหน่อยนะ”
“ขอแค่รักษาลูกในท้องของข้าได้ เจ็บแค่ไหนข้าก็ไม่กลัวหรอก”
“ได้”
กู้ชูหน่วนทำท่าเข้มแข็ง ให้นางกินยาตั้งสติและยาชาเสร็จแล้ว ก็เริ่มทำการผ่าคลอดทันที
ถ้าไม่คลอดลูกออกมาเร็วๆ อาจจะขาดอากาศหายใจไนนั้นได้
พอผ่าลงไป ป้าหนิวเจ็บจนน้ำตาทะลักออกมา
นางอดทนกับความเจ็บปวด ร้องไห้แล้วพูดว่า “หัวหน้าเผ่ารู้ไหมว่า ขอแค่มีเจ้าอยู่ ข้าก็ไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ คนทั้งเผ่าหยกก็เหมือนกับข้า เจ้าเป็นที่พึ่งทางจิตใจของพวกเรา”
“ป้าอย่าเพิ่งพูดเร็ว เก็บแรงไว้หน่อยนะ”
“ข้า……ข้าไม่พูด เกรงว่าต่อไปจะไม่มีโอกาสได้พูดแล้ว หัวหน้าเผ่า ไม่ว่า……ไม่ว่าเจ้าจะหาไข่มุกมังกรได้หรือไม่ ทุกคนก็จะไม่โทษเจ้า……เจ้าอย่า……อย่าโทษตัวเอง……อย่าเสียใจเลยนะ……”
กู้ชูหน่วนขอบตาแดงก่ำ เร่งมือขึ้นเรื่อยๆ
“ข้า……ข้าไม่โทษพี่หนิว รอพี่หนิวตั้งสติได้แล้ว เจ้า……เจ้าฝากบอกพี่หนิวทีว่า จะต้อง……ใช้ชีวิตต่อไปดีๆ……อย่าฆ่าตัวตาย……เพราะรู้สึกผิดเลย……”
“ป้าหนิว ข้าเห็นเด็กแล้ว ป้าหยุดพูดได้แล้ว”
“ลูก……ลูกที่น่าสงสารของข้า……กรี๊ด……”
เสียงกรีดร้องดังขึ้น พร้อมกับเสียงร้องไห้ของเด็กทารกที่ดังลั่น กู้ชูหน่วนยิ้มดีใจ “ป้าหนิว เด็กคลอดออกมาแล้ว เป็นลูกสาว ป้าดูสิ”
กู้ชูหน่วนถอดเสื้อตัวเองออกมา ห่อตัวเด็กเอาไว้ แล้วอุ้มเด็กไปตรงหน้าป้าหนิว ลมหายใจของนางอ่อนมาก ถึงแม้จะทำแผลได้ดี แต่โดนหินก้อนนั้นกระแทกเข้า เสียเลือดเยอะเกิน แถมยังทำให้ตับฉีกอีก
“ลูก……ลูกของข้า……”
น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของป้าหนิว ลมหายใจอ่อนลงเรื่อยๆ มุมปากกลับยิ้มออกมาบางๆ
เด็กที่เพิ่งคลอดออกมา เสียงร้องไห้ดังลั่น สีหน้าเจ็บปวด
กู้ชูหน่วนรู้สึกผิดปกติ ตรวจสอบดูอย่างละเอียด พอตรวจสอบดูแล้ว นางก็ตกใจ
ทารกที่เพิ่งคลอดออกมา กระดูกในร่างกายแตกหักออกเป็นเสี่ยงๆ
เป็นเหมือนกับป้าหนิวเลย
ไม่สิ เป็นเหมือนกับผู้หญิงทุกคนในหมู่บ้านนี้เลย
นางมองไปยังป้าหนิวอย่างตกตะลึง
ป้าหนิวพูดเสียงสะอื้นว่า “เป็นคำสาปเลือด ลูกที่น่าสงสารของข้า เพิ่งเกิดออกมาก็ต้องแบกรับความเจ็บปวดขนาดนี้แล้ว แม่ขอโทษเจ้าด้วยนะ”
กู้ชูหน่วนรู้สึกเวียนหัว
ผู้ชายโดนคำสาปเลือดจะเสียสติและไล่ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง ภายในร่างกายยังมีพลังที่คอยกัดกินร่างกายของพวกเขา จนกระทั่งถูกกัดกินทั้งด้านในและนอกไปจนตาย
ผู้หญิงกลับกระดูกแตะร้าวออกเป็นเสี่ยงๆ ร่างกายเหมือนถูกมีดกรีดแทง คว้านร่างกายของพวกเขาออกไม่หยุด……
เป็น……เป็นคำสาปที่ชั่วร้ายจริงๆ……
