อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 392 สามีภรรยาไม่แบ่งชนชั้น
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่392 สามีภรรยาไม่แบ่งชนชั้น
เย่จิ่งหานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ข้าหวังว่านางจะอ่อนโยนเชื่อฟังเอาอกเอาใจ อย่าเอาแต่ยั่วยวนชาวบ้านไปทั่ว”
กู้ชูหน่วนพยักหน้า “สมควรอยู่แล้ว ไม่ว่าผู้ชายคนไหน ก็ไม่อยากให้ผู้หญิงตัวเองเป็นหญิงสองใจกันทั้งนั้น”
เย่จิ่งหานคิดว่า กู้ชูหน่วนอยากบอกเขาว่า นางจะกลับตัวกลับใจ ต่อไปจะอยู่ในจวนดีๆไม่ไปไหนอีก จะไม่ขลุกตัวอยู่กับพวกเซียวอวี่เซวียน ซือโม่เฟยพวกนั้นแล้ว
ความโกรธที่สะสมมาหลายวันก็มลายหายไปทันที
“ท่านอ๋อง พรุ่งนี้เช้า ข้าจะมอบของขวัญให้ท่าน”
“หื้ม……ของขวัญอะไร?” เย่จิ่งหานรู้สึกสนใจขึ้นมา และอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย
ไม่เสียแรงที่เขายอมเสียสละกำลังภายในให้นาง
แค้นบนภูเขาน้ำเต้าที่กู้ชูหน่วนรักษาให้เขาได้ครึ่งทางก็หนีไปเสียก่อน เขายังไม่ได้คิดบัญชีนี้กับนางเลย แต่เห็นแก่ที่วันนี้นางทำตัวดี เรื่องก่อนหน้านี้ ก็หยวนๆไปแล้วกัน
“แหะๆ ความลับ ถึงเวลาเจ้าจะรู้เอง”
สายตาของกู้ชูหน่วน โด่งดังเรื่องการดูคนเก่งเชียวนะ
ผู้หญิงที่นางเลือกทุกคน จะต้องเชื่อฟังเรียบร้อย อ่อนโยนเอาอกเอาใจคนเก่ง แถมยังไม่เจ้าชู้อีกด้วย
รอเย่จิ่งหานสนใจผู้หญิงพวกนี้เมื่อไหร่ แล้วรอผู้หญิงพวกนี้ท้องลูกของเย่จิ่งหาน นางค่อยหาโอกาสขอหย่าร้างด้วยดี แล้วค่อยแยกทางกับเขา
สมบูรณ์แบบ……
ทำไมเมื่อก่อนนางถึงคิดวิธีนี้ไม่ได้กันนะ
กู้ชูหน่วนกระตุกยิ้มมุมปาก นานๆทีจะอารมณ์ดี เย่จิ่งหานเห็นสีหน้าของนางแล้วก็อดไม่ได้ยิ้มตาม
ในใจก็แอบคาดหวังกับของขวัญที่กู้ชูหน่วนจะให้เขา
เย่จิ่งหานยิ้มแล้วพูดว่า “ขอแค่ของที่เจ้าให้ ข้าก็ชอบหมดทั้งนั้นแหละ”
ไร้สาระ
ผู้ชายบนโลกนี้มีใครบ้างที่ไม่ชอบสาวงาม
เย่จิ่งหานก็ไม่เว้นหรอก
เจ้าหมอนี่ คงไม่ได้เดาออกแล้วว่านางจะให้สาวงามกับเขาหรอกนะ ถึงได้ดีใจขนาดนี้?
เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ผู้ชายบนโลกนี้เหมือนกันทั้งหมดเลย
กู้ชูหน่วนกลับเข้าประเด็นเดิม “ท่านอ๋อง ดึกมากแล้ว มีงานสำคัญอะไรก็ค่อยจัดการพรุ่งนี้เถอะ ข้าแนะนำให้เจ้ารีบไปพักผ่อนดีกว่า หลับตื่นเช้าๆ มีผลดีต่อสุขภาพ”
เย่จิ่งหานได้ยินแล้วก็หูแดงระเรื่อ
นางอยากจะเข้านอนกับเขาจนอดใจไม่ไหวเลยเหรอ?
ถึงแม้เขาจะเป็นท่านอ๋อง แต่เขาไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิงอื่นเลย ครั้งแรกและครั้งเดียวที่เข้าใกล้ผู้หญิงคือ ตอนที่โดนยาพิษครั้งนั้น แล้วถูกกู้ชูหน่วนลวนลาม
นึกถึงเรื่องคราวก่อนแล้ว เย่จิ่งหานก็รู้สึกอึดอัด
“ควรพักผ่อนแล้วจริงๆ”
คืนนี้ เขาอยากให้นางรู้ว่า ฝีมือของเขาไม่ธรรมดาอย่างที่นางคิด
และเขาก็จะรุกอย่างเดียวด้วย
“รีบไปๆ”
“เจ้าไม่ไปพักผ่อนกับข้าเหรอ?”
กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปาก?
ให้นางกับเขาพักผ่อนด้วยกัน?
ฝันไปเถอะ
คิดบ้าอะไรอยู่?
นางเป็นคนง่ายๆขนาดนั้นเลยหรือไง?
“ท่านอ๋อง ตอนนี้ข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ ตอนนี้ยังทำกิจกรรมหนักๆไม่ได้ ไม่งั้นจะไม่เป็นผลดีต่อเด็กในท้อง”
สายตาของเย่จิ่งหานมองไปยังตำราสามีภรรยาคู่หยินหยางที่ถูกหนังสือเล่มอื่นทับไว้บนโต๊ะ
“ก็จริง ต้องให้ความสำคัญกับเด็กก่อน เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่แตะต้องเจ้าเลย”
“……”
ถ้าคำพูดของผู้ชายเชื่อได้ แม่หมูคงปีนขึ้นต้นไม้ได้แล้ว
“เจ้าดูห้องหนังสือเจ้าสิ รกเกินไปแล้ว ตอนนี้ข้ายังไม่ง่วง ข้าช่วยเจ้าเก็บนะ”
“เรื่องเล็กแค่นี้ ให้ข้ารับใช้เก็บเถอะ”
“นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กเลยนะ ห้องหนังสือเป็นพื้นที่สำคัญ ในนี้มีเอกสารสำคัญหลายอย่าง ถ้าเกิดเสียหายหรือเผยแพร่ออกไปจะทำยังไง ข้าเก็บเองดีกว่า จะได้สบายใจด้วย”
เป็นครั้งแรกที่เย่จิ่งหานรู้สึกว่าการมีภรรยาเป็นเรื่องที่มีความสุข
เขายิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าตั้งครรภ์อยู่ ไปพักผ่อนเถอะ ข้าเก็บเองดีกว่า”
“ไม่ได้ๆ เจ้าเป็นท่านอ๋อง สูงศักดิ์ยิ่งนัก จะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
“ข้าเป็นอ๋อง แต่ก็เป็นสามีของเจ้า ระหว่างสามีภรรยา ไม่แบ่งชนชั้นหรอกนะ”
“……”
