อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 403 มโธรรม
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 403 มโธรรม
เดิมเขาไม่อยากประมูลม้วนหนังแกะโบราณ
แต่วันนั้นเขาถูกความโกรธอิจฉาครอบงำ จึงประมูลมาด้วยราคาที่แพง
หากนางไม่พูด เขายังลืมไปแล้วว่ามีม้วนหนังแกะโบราณนั่น
“ท่านอ๋อง เจ้าคิดว่าทำไมเผ่าเทียนเฟิ่นถึงอยากได้ม้วนหนังแกะโบราณ หรือว่าในม้วนโบราณนั่นมีความลับอะไร”
“ไม่รู้” ยันต์อักขระในม้วนโบราณนั่น เขาคิดวิเคราะห์อยู่ตั้งนาน แต่ก็คิดไม่ออก
กู้ชูหน่วนขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆเขา เพื่อให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น
“ท่านอ๋อง ม้วนหนังแกะโบราณนั่นซ่อนไว้ที่ไหนหรือ สิ่งของนี้ห้ามวางไปเรื่อย ข้าว่าเผ่าเทียนเฟิ่นเจ้าเล่ห์มาก ตรงที่หาเจอได้ง่ายๆ พวกเขาต้องไปค้นหาแน่”
ในที่สุดเย่จิ่งหานก็รู้ความต้องการของนาง
แสดงว่าสิ่งของที่นางตามหาเมื่อวาน ก็คือม้วนหนังแกะโบราณ
“วางใจ ข้าเก็บซ่อนไว้อย่างดี รับประกันว่าไม่มีใครหาเจอแน่นอน อีกอย่าง จวนอ๋องของข้าเป็นตลาดสดหรือไง? ใครก็สามารถเข้ามาได้?”
“ข้าเชื่อว่าเจ้าเก็บไว้อย่างมิดชิด เมื่อวานข้าค้นหา เกือบพลิกจวนอ๋องแล้ว ก็ยังหาไม่เจอ”
“อืม….เจ้าหาม้วนหนังแกะโบราณอย่างรีบร้อนขนาดนี้ทำไม?”
“ความมีมโนธรรม ข้าไม่ได้หาให้เผ่าเทียนเฟิ่น แต่อยากรู้ว่าเจ้าเก็บไว้มิดชิดไหม หากไม่มิดชิด ข้าจะได้เตือนเจ้าให้เก็บดีๆ”
“ใช่หรือ……” คำพูดนี้ คนโง่ยังไม่เชื่อเลย
กู้ชูหน่วนรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่เชื่อ
นางขยับเข้าไปใกล้เขาอีกครั้ง พร้อมหัวเราะพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง เจ้าทั้งฉลาดและเก่งกาจ ข้าพูดกับเจ้าตามความจริง เผ่าเทียนเฟิ่นอยากได้ม้วนหนังแกะโบราณขนาดนั้น ข้าก็อยากดูว่าม้วนหนังแกะโบราณนั่นเป็นยังไง ข้างในซ่อนอะไรไว้”
กู้ชูหน่วนอยู่ใกล้เขามาก จนลมหายใจรดข้างหูเขา เย่จิ่งหานอดไม่ได้ที่จะร้อนรุ่มไปทั้งใจ
เขาขยับออกห่างนิดหน่อย พยายามห่างจากกู้ชูหน่วนอย่างเหมาะสม พร้อมพูดขึ้นว่า “อยากดูม้วนหนังแกะโบราณดูบอกตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อมมากมายขนาดนี้”
“ท่านอ๋อง งั้นท่านให้ข้ายืมแปบหนึ่งได้ไหม เห็นแก่ที่ข้าเป็นเมีย และก็เห็นแก่ลูกในท้องของข้า เจ้าให้ข้าดูหน่อยได้ไหม ได้ไหม…..”
กู้ชูหน่วนจับมือของเขาไว้ แกว่งไปมาอย่างอ้อนวอน ดวงตากลมโตฉายแววน่าเอ็นดู
หากนางมาไม้แข็งยังดี แต่นี่ดันมาไม้อ่อน
และเขา ชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็ง และก็ชอบเวลากู้ชูหน่วนอ่อนช้อย
เย่จิ่งหานพูดขึ้นว่า “ล้วนเป็นยันต์อักขระแปลกประหลาด มีอะไรน่าดู”
“ไอหยา เจ้าให้ข้าดูหน่อยสิ ดูแปบเดียว แปบเดียวก็พอ”
“เอาล่ะ เจ้าบอกว่ามีของขวัญให้ข้าไม่ใช่หรือ? หากของขวัญของเจ้าถูกใจข้า ข้าก็จะยกม้วนหนังแกะโบราณให้กับเจ้า”
กู้ชูหน่วนพูดขึ้นอย่างดีใจว่า “จริงหรือ?”
“ข้าพูดคำไหนคำนั้น”
“ได้เลย ท่านอ๋อง ข้ารับประกันว่าของขวัญของข้า เจ้าจะชอบอย่างที่สุด”
เย่จิ่งหานอดไม่ได้ที่จะรอคอยอย่างมีความหวังขึ้นมา
ที่จริงขอเพียงเป็นสิ่งของที่นางให้ ไม่ว่าอะไรเขาก็ชอบ และก็จะยกม้วนหนังแกะโบราณให้กับนาง
แต่เมื่อเห็นกู้ชูหน่วนดีดนิ้ว ในสวนดอกไม้มีสาวสวยยืนเรียงราย
เย่จิ่งหานอึ้งทันที
กลับเห็นกู้ชูหน่วนยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง เจ้าดูสิ ผอมเรียวอวบสมบูรณ์ล้วนมีหมด สาวงามพวกนี้ไม่ได้มาจากหอนางโลม พวกนางล้วนเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่ละคนชำนาญกู่ฉิน หมากล้อม ตำรา วาดภาพ กลอน กวี ร้องรำครบถ้วน ความงดงามก็ไร้ที่ติ เจ้าดูสิว่าชอบไหม”
เย่จิ่งหานอึ้ง
“เจ้าพูดมาตรงเถอะ เจ้าอยากทำอะไรกันแน่?”
กู้ชูหน่วนส่งสายตาหวานให้กับเขา
