อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 404 อลม่านวุ่นวาย
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 404 อลม่านวุ่นวาย
“ยังจำตำรากามสูตรได้ไหม?”
สีหน้าเย่จิ่งหานเครียดลงทันที
คนในสวนดอกไม้มีมากมายขนาดนี้
นางพูดคำว่าตำรากามสูตรออกมาอย่างไม่อาย?
“กู้ชูหน่วน เจ้าต้องการจะทำอะไรกันแน่”
“ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าเจ้าอดทนมานานแล้ว ดังนั้นข้าจะหาสาวงามมาให้เจ้า เจ้าดูสิ แต่ละคนผิวพรรณอ่อนโยน ราวกับสามารถหยิกออกมาเป็นน้ำได้ ถ้าข้าเป็นผู้ชาย จะกระโจนเข้าไปหาทันทีเลย”
“แล้วก็ดูคนนี้ รูปหน้าแตงโม สุภาพอ่อนโยน ถือเป็นลูกสะใภ้ที่ดีแน่นอน”
“ยังมีคนนี้ สะโพกเด้งมาก จะต้องสามารถคลอดลูกชายอ้วนสมบูรณ์ให้เจ้าได้สักคนแน่ ไม่สิ จะต้องเป็นลูกชายเป็นฝูง”
ทุกคำพูดที่กู้ชูหน่วนพูดออกมา สีหน้าเย่จิ่งหานมืดครึ้มทันที
“มองจนอึ้งเลยใช่ไหม ไม่รู้จะเลือกยังไง? ไม่เป็นไร ที่นี่มีสาวงามทั้งหมดสิบแปดคน ไม่งั้นเจ้าก็รับไว้เลยทั้งสิบแปดคน เปลี่ยนคืนละคน รับรองว่าเจ้าได้ขึ้นสวรรค์ทุกคืน ลุ่มหลงและเพลิดเพลินในความสุขจนลืมบ้านเกิดไปเลย”
พวกสาวงามแต่ละคนต่างหน้าแดงระเรื่อ
ยังไงก็คิดไม่ถึง ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถพูดจาแบบนี้ออกมาได้อย่างไม่อาย?
ยิ่งคิดไม่ถึง อ๋องเทพสงครามในตำนานจะมีรูปร่างดีขนาดนี้
ถึงแม้เขาจะสวมหน้ากากผี มองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริง แต่ดูจากรูปร่างท่าที รูปลักษณ์ของเขาก็ต้องไม่เลวแน่
“กู้ชูหน่วน”
เย่จิ่งหานกัดฟันพูดออกมา
เขาเป็นบ้าไปแล้ว ที่คิดว่ากู้ชูหน่วนจะมีของขวัญอะไรที่ดีให้เขา
ที่แท้ นางอยากที่จะสลัดตนเองทิ้งไป
เขาเย่จิ่งหานทำไมถึงตกหลุมรัก….. ผู้หญิงที่ไม่ปกติคนหนึ่งเช่นนี้
ชิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะเอามือกุมหน้าผาก
ตั้งแต่หลังจากพระชายามาอยู่ที่จวนอ๋อง ทั่วทั้งจวนอ๋องหานสามารถพูดได้ว่าอลม่านวุ่นวาย
ไม่รู้ว่าท่านอ๋องอดกลั้นความโกรธไว้มากขนาดไหน จนสีหน้าเขียวไปหมดแล้ว
เมื่อก่อนท่านอ๋องสีหน้าเยือกเย็นราวกับภูเขาน้ำแข็งล้านปี แทบไม่มีการแสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ หลังจากพระชายามา สีหน้าท่านอ๋องเปลี่ยนได้เป็นเจ็ดสี อารมณ์แปรปรวนอยู่ตลอดเวลา
อาจเป็นเพราะเย่จิ่งหานโกรธจัด บรรยากาศทั่วทั้งสวนดอกไม้อึมครึมอย่างแปลกประหลาด
พวกสาวงามต่างตกใจ ขาทั้งคู่อ่อนแรง อดไม่ได้ที่จะสั่นเทาขึ้นมา
สั่นเทาไปพร้อมกับพวกสาวงาม ยังมีพวกคนใช้
ความกดดันอย่างแรงกล้า กดดันจนพวกเขาแทบไม่กล้าหายใจ
กู้ชูหน่วนอึ้ง
โกรธแล้วหรือ?
ทำไมจะต้องโกรธขนาดนี้?
หรือว่าสาวงามพวกนี้ไม่ถูกใจเขา?
กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นว่ามีความเป็นไปได้
“แค่กๆ… หากเจ้าไม่พอใจพวกนาง ข้าหามาใหม่อีกก็ได้ ดูเจ้าทำให้พวกนางตกใจสิ ไม่รู้จักเอ็นดูทะนุถนอมเลยสักนิด”
“กู้ชูหน่วน นี่เจ้ากินอิ่มจนจุกแล้วใช่ไหม?”
“ตรงไหน ข้าทั้งจัดหาอาหารเลิศรสให้เจ้า ยังต้องหาสาวงามให้เจ้าอีก ไม่ได้พักเลย”
“……”
เย่จิ่งหานอดกลั้นความโกรธไว้ พยายามบอกตัวเองให้ยับยั้งไว้
กู้ชูหน่วนต้องคำสาปโลหิต เดิมก็มีชีวิตอยู่อย่างยากลำบากที่สุดแล้ว เขาจะทำให้นางโกรธอีกไม่ได้
แทบจะยับยั้งความโกรธในใจไว้อย่างขัดขืน แต่ประโยคต่อมาของกู้ชูหน่วน กลับทำให้เขาอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“หรือเจ้าเห็นว่าสาวงามสิบแปดคนน้อยเกินไป? ก็ถูก เจ้าเป็นถึงอ๋องเทพสงครามผู้สูงส่ง สาวงามสิบแปดคน ไม่เพียงพอกับสถานะของเจ้า ข้าหาให้เจ้าอีกสิบสองคน ให้มีครบสามสิบคน แบบนี้เจ้าจะได้เปลี่ยนคืนละคน รับประกันว่าจะไม่ได้เหงาในทุกค่ำคืน”
“กู้ชูหน่วน”
เสียงโกรธจัดระเบิดขึ้น นกกาต่างตกใจบินหนีไป
ทุกคนต่างสั่นเทาไปทั้งตัว
แม้แต่กู้ชูหน่วนก็ตกใจ
“พ่อบ้าน”
“ท่าน…..ท่านอ๋อง ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ”
“ในฐานะที่เป็นพ่อบ้านดูแลจวนอ๋อง เจ้าปล่อยให้พระชายากระทำเรื่องเหลวไหลแบบนี้หรือ? พระชายาอายุน้อยไม่รู้เรื่อง เจ้าก็ไม่รู้เรื่องตามด้วยหรือ”
พ่อบ้านเหงื่อแตก พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่าน….ท่านอ๋อง…..ข้าน้อย”
เขาก็จนใจจะให้ทำอย่างไรล่ะ
ท่านอ๋องรักใคร่โปรดปรานพระชายาขนาดนั้น สั่งให้ทุกคนต้องทำตามคำสั่งของพระชายา
เขาไม่กล้าขัดขืน ทำได้เพียงทำตามคำสั่ง
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ปลดเจ้าออกจากตำแหน่งพ่อบ้าน”
