อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 406 เปลี่ยนจากรับเป็นรุก
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 406 เปลี่ยนจากรับเป็นรุก
กู้ชูหน่วนลูบคางตนเอง เหมือนเป็นความจริง จริงๆด้วย
นางยิ้มหวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นเพียงผู้ชายอกสามศอก ท่านยังเป็นท้องฟ้าของประชาชนแคว้นเย่ เทพสงครามของประชาชนแคว้นเย่ ไม่ถึงใจแคบเช่นนี้ล่ะ มีข้าตั้งใจเอาผลไม้มาให้ท่าน ท่านไม่ขอบคุณก็แล้วไป ทำไมถึงยังมาใส่ร้ายข้า ผลไม้พวกนี้ ข้าล้างสะอาดทุกลูกด้วยตนเองแล้วเอามาให้ ดูสิ ข้าล้างจนมือเหี่ยวแล้ว”
สายตาเย่จิ่งหานที่อ่านหนังสือ แอบเหลือบมองดูอย่างไม่ได้ตั้งใจ
แต่มือของกู้ชูหน่วนดูนุ่มเนียนนุ่มนวล ไม่มีร่องรอยเหี่ยวย่นเลยสักนิด
หรือว่าเขามองเร็วเกินไป เห็นไม่ชัดเจน?
“ท่านอ๋อง ท่านเห็นแก่ที่ข้าล้างผลไม้ยังลำบาก อย่างน้อยก็ชิมสักลูกดีไหม มา เจ้าชิมองุ่นดู หวานมาก”
ไม่รอให้เย่จิ่งหานตอบ กู้ชูหน่วนก็เอาองุ่นหนึ่งลูกป้อนเข้าปากเขาแล้ว แล้วเด็ดออกมาอีกหลายลูก โยนในอากาศอย่างขี้เล่น แล้วใช้ปากยื่นไปรับ
“เป็นไง หวานไหม”
หวานจริงๆด้วย
แต่ความหวานพวกนี้ ไม่สามารถยับยั้งไฟในใจของเขาได้
“มา ทานอีกลูกหนึ่ง”
“กู้ชูหน่วน ข้าอนุญาตให้เจ้าป้อนหรือยัง?”
“ที่นี่ไม่มีคนอื่น จะอายทำไม”
“เจ้า…..”
จู่กู้ชูหน่วนก็ยกมือทั้งคู่ขึ้นมาประสาน สีหน้าท่าทีโศกเศร้า พร้อมพูดขึ้นอย่างสำนึกผิดว่า “ข้าผิดไปแล้ว ท่านอ๋อง ต่อไปหากไม่มีคำสั่งของท่าน ข้าจะไม่ป้อนองุ่นใส่ปากของท่านอีกเด็ดขาด ท่านให้อภัยข้าในครั้งนี้เถอะ ข้าก็แค่หวังดี อยากจะแบ่งปันองุ่นที่หวานที่สุดให้กับเจ้า”
ทั้งที่รู้ว่านางเสแสร้ง เย่จิ่งหานก็ยังคงทนเห็นนางโศกเศร้าไม่ได้
โดยเฉพาะประโยคนั้นที่นางพูดว่า อยากเอาองุ่นที่หวานที่สุดแบ่งปันให้กับเขา
เย่จิ่งหานเด็ดองุ่นหนึ่งลูกด้วยตนเอง แล้วก็ลองชิมดู
กู้ชูหน่วนเห็นแล้ว จึงถือโอกาสขยับเข้าไปใกล้เขา พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง เมื่อกี้ข้าวู่วามเกินไป ไม่ควรที่จะยัดเยียดผู้หญิงมากมายขนาดนั้นให้กับเจ้า ข้ารับประกันว่าต่อไปจะไม่ทำอีก ท่านหายโกรธนะ”
“รู้ตัวว่าผิดแล้วหรือ?”
“รู้ตัวแล้ว รู้ตัวแล้ว ข้าทำผิดไปอย่างมาก”
“ผิดตรงไหน?” สีหน้าเย่จิ่งหานค่อยดีขึ้นมาหน่อย
“ผิดที่ไม่ควรยัดเยียดผู้หญิงให้เจ้าต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น”
“ยังมีอีกล่ะ” เย่จิ่งหานขมวดคิ้ว จู่ๆองุ่นในปากก็ไม่หวานแล้ว
“อีกอย่าง ต่อไปข้าจะแอบยัดผู้หญิงให้กับเจ้า รับประกันว่าจะไม่ให้ใครรู้เด็ดขาด”
“ปัง….” เย่จิ่งหานตบโต๊ะ สีหน้าย่ำแย่ลงอีกครั้ง
กู้ชูหน่วนตกอกตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วก็ขนลุกขึ้นมาทันที
“เย่จิ่งหาน เจ้าเป็นบ้าอะไรอีก? ป่วยก็รีบไปรักษา”
“เจ้าไม่ทำให้ข้าโกรธตาย เจ้าอยู่ไม่เป็นสุขใช่ไหม?” เหลวไหล เขาสนใจเพียงนางคนเดียว นางดูไม่ออกหรือ?
“ตอนนี้เจ้ากำลังทำให้ข้าโกรธ หาสาวงามมาให้เจ้าอย่างเปิดเผย เจ้าไม่เอา แอบพาสาวงามมาให้เจ้า เจ้าก็ไม่เอา เอาผลไม้มาให้เจ้า เจ้าก็โกรธ งั้นเจ้าจะเอายังไง? ขึ้นสวรรค์หรือ?”
“ข้าอยากได้เพียงเจ้าคนเดียว”
พูดเสร็จ เย่จิ่งหานกอดเอวกู้ชูหน่วนไว้แน่น ริมฝีปากจูบริมฝีปากของนาง
บูม…….
กู้ชูหน่วนนิ่งอึ้ง
เย่จิ่งหานก็นิ่งอึ้ง
พวกเขาคิดไม่ถึง ที่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ในเวลานี้
กู้ชูหน่วนกะพริบตากลมโต ปากพูดพึมพำขึ้นว่า “ท่านอ๋อง หากข้ามีอะไรกับเจ้าแล้ว เจ้าก็จะยกม้วนหนังแกะโบราณให้กับข้า”
เย่จิ่งหานกะพริบขนตายาวราวกับผีเสื้อ ยังไม่ได้สติกลับมาว่าจูบกู้ชูหน่วนได้ยังไง
กู้ชูหน่วนกลับนึกว่าเขายอมรับแล้ว
นางกัดฟัน
ช่างเถอะ
ยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีอะไรกับเขา
และผู้ชายคนนี้ก็รูปร่างดี หน้าตารูปลักษณ์ก็ดี ไม่ถือว่าขาดทุน
กู้ชูหน่วนเปลี่ยนจากรับเป็นรุก โอบกอดเย่จิ่งหานไปด้วย จูบอย่างดูดด่ำไปด้วย
