อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 414 เป็นเวรเป็นกรรมที่แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 414 เป็นเวรเป็นกรรมที่แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้
ชิงเฟิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “ท่านอ๋อง หลังจากที่พระชายาถูกกักบริเวณ ก็วิจัยยาสมุนไพรมาตลอด ตามความเห็นของข้าน้อย นางไม่เห็นท่านอยู่ในสายตาเลย”
“อืม….” หางเสียงเย่จิ่งหานสูงขึ้น
ชิงเฟิงรีบพูดอธิบายขึ้นว่า “ความหมายของข้าน้อยคือ พระชายาไม่เคยรู้สึกสำนึกผิดเลย”
เย่จิ่งหานกำหมัดทั้งคู่ไว้แน่น สีหน้ามืดดำราวกับถ่าน
“ข้าว่า นางอยู่ในจวนอย่างอิสรเสรีมาก พระชายาหลอมยา ไม่จำเป็นต้องใช้ยาสมุนไพรหรือ? นางถูกกัดบริเวณอยู่ในจวน เอายาสมุนไพรออกมาจากไหน?”
“เรียนท่านอ๋อง พระชายาสั่งคนใช้มาซื้อมา เพราะท่านไม่ได้มีคำสั่งปลดตำแหน่งพระชายา เพียงแค่กักบริเวณชั่วคราว ดังนั้นคนในจวนจึงยังต้องฟังคำสั่งของนาง”
ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ คนในจวนรู้จักแต่พระชายา ล้วนไม่ฟังคำสั่งของพวกเขาแล้ว ไม่ดูว่าข้างหลังเขามีท่านอ๋องนะ
“เริ่มตั้งแต่วันนี้ หากมีใครกล้าช่วยนางซื้อยาสมุนไพร ให้โบยแปดสิบที แล้วไล่ออกจากจวนอ๋อง”
“ขอรับ” ชิงเฟิงแสดงสีหน้าดีใจ
เย่จิ่งหานหันมองดูทางด้านห้องหลอมยา ทางนั้นมีควันฟุ้งกระจาย คนในจวนมากมายต่างกำลังช่วยกันดับไฟ
เขาถอนหายใจอย่างหนัก
ยาสมุนไพรหมดแล้ว
ห้องหลอมยาก็พังแล้ว กู้ชูหน่วนน่าจะหยุดได้แล้วมั้ง
ผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วโมง ภายในจวนอ๋องหานก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นอย่างรุนแรง
เย่จิ่งหานโยนตำราในมือฟาดโต๊ะอย่างแรง ความโกรธปะทุขึ้นอย่างรุนแรง
“เห็นจวนอ๋องเป็นสถานที่อะไรกัน ตลาดสดหรือ? ไปสืบมา ใครเป็นคนก่อให้เกิดเหตุระเบิด สั่งโบยหนึ่งร้อยที”
ชิงเฟิงพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเทาว่า “เรียนท่านอ๋อง คือพระชายา ห้องหลอมยาพังแล้ว พระชายาหลอมยาในเรือนอุ่น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เบ้าหลอมยาเกิดระเบิดขึ้นอีกครั้ง”
“พระชายาอีกแล้ว? มีคำสั่งไปแล้วไม่ใช่หรือ ห้ามใครเอายาสมุนไพรกับเบ้าหลอมยาให้นางอีกไม่ใช่หรือ?”
“คือ….อาจเป็นเพราะที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ แล้วยังเหลืออยู่บ้าง”
“……”
ชิงเฟิงถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “ท่านอ๋อง หนึ่งร้อยทีนี้ยังจะสั่งโบยไหม?”
“ปัง….”
ตำราเล่มหนึ่งตีลงบนหัวชิงเฟิง พร้อมกับคำก่นด่าของเย่จิ่งหาน
“หนึ่งร้อยทีโบยตีลงไป ลูกของข้าไม่เอาแล้วหรือ?”
เจี่ยงเสวียอดไม่ได้อยากเอามือปาดเหงื่อ
ชิงเฟิงก็ไม่รู้ว่าถูกปั่นหัวจนมึนหรือเปล่า
คำถามปัญญาอ่อนเช่นนี้ก็ยังถาม ไม่ดูเลยว่าในท้องพระชายายังตั้งครรภ์ลูกของท่านอ๋องอยู่
ชิงเฟิงพูดขึ้นอย่างหวาดกลัวว่า “ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว”
“นางอยากทำอะไรก็ให้นางทำไปเถอะ ยังไงนางก็คงมียาสมุนไพรเหลือใช้อีกไม่มากแล้ว”
รอให้หมดแล้ว ก็จะหยุดเอง
“ขอรับ…..”
ติดต่อกันเจ็ดวัน ภายในจวนมีเสียงระเบิดดังอยู่อย่างเป็นระยะ เย่จิ่งหานถูกรบกวนจนปวดหัว ปวดหัวใจ
เสียงระเบิดนี้ดังทั้งกลางวันทั้งกลางคืน เหมือนดั่งระเบิดที่ถูกตั้งเวลาไว้
อย่างแรก เขาถูกรบกวนจนนอนไม่หลับ
อย่างที่สอง เขาเป็นห่วงว่าร่างกายกู้ชูหน่วนจะรับไม่ไหว
คนคนหนึ่ง ไม่นอนไม่หลับหลายคืนหลายวัน ร่างกายจะรับได้อย่างไร
วันนี้ ก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นอย่างรุนแรง
ชิงเฟิงก้มหน้าก้มตาพูดรายงานขึ้นว่า “ท่านอ๋อง พระชายาระเบิดมุมหนึ่งทางตะวันออกเฉียงเหนือของเรือนอุ่นแล้ว พระชายาไม่เป็นไร แค่ใบหน้าดำ ไฟที่ไหม้ทางตะวันออกเฉียงเหนือของเรือนอุ่นถูกดับแล้ว”
“นางซื้อยาสมุนไพรมาเท่าไหร่กันแน่ ทำไมถึงตอนนี้ก็ยังใช้ไม่หมด”
“คือ…. พระชายาซื้อไว้เยอะมาก แต่ตามปริมาณที่พระชายาใช้ ยาสมุนไพรน่าจะใช้หมดแล้วถึงจะถูก”
“สามวันก่อน เจ้าก็บอกข้าว่า ยาสมุนไพรของพระชายาน่าจะใช้หมดแล้ว”
