อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 444 ปิ่นระย้าหยกขาว
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 444 ปิ่นระย้าหยกขาว
กู้ชูหน่วนกวาดมองเหล่าเพื่อนนักเรียน
หลิวเยว่กับอวี่ฮุยตะโกนขึ้นพลัน “พวกเราไม่มีฮูหยิน ยิ่งไม่มีทายาท”
นอกจากพวกเขาสองคนแล้ว คนอื่นๆ ต่างเงียบกริบ
กู้ชูหน่วนหมดคำพูด
นี่มันขั้นตอนอะไร?
มีครอบครัวมีบุตรแล้ว ยังเรียนหนังสืออะไรกัน? ให้บุตรธิดาเรียนยังพอว่า
ขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังจะฉีกหนังหน้ากับซ่างกวนฉู่ ออกจากราชวิทยาลัย กลับได้ยินซ่างกวนฉู่เอ่ย
“การเรียนในวันนี้อิสระมาก ขอเพียงพวกเจ้าเขียนเรื่องราวที่สามารถดึงดูดคนและประทับใจทุกคนได้ ก็จะได้เป็นที่หนึ่ง”
“ท่านอาจารย์ เป็นที่หนึ่งจะได้อะไรหรือ?”
“ย่อมได้ หากผู้ใดได้ที่หนึ่ง ข้าจะมอบปิ่นระย้าอันนี้ให้แก่ผู้นั้น”
กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะอย่างไม่ยี่หระ
ก็แค่ปิ่นระย้าอันเดียวมิใช่หรือ? จะทำอะไรได้ ให้นาง นางยังไม่เอาเลย
ขณะจะจากไป หางตาเหลือบไปเห็นปิ่นระย้าในมือซ่างกวนฉู่
ฝีเท้านางราวกับกรอกตะกั่ว อย่างไรก็เคลื่อนไม่ไป
นั่นเป็นปิ่นระย้าอะไร?
ขาวหิมะทั้งดุ้น ปลายสุดมีผีเสื้อกาวปีกบินสองตัว ใต้ฐานเป็นเม็ดหยกขาวเป็นเม็ดๆ ห้อยอยู่
เหตุใดปิ่นระย้านี้จึงคุ้นตานัก? มันมิใช่ภาพสัญลักษณ์ที่ปรากฏในเข็มทิศเปิดฟ้าหรือ?
กู้ชูหน่วนเดินพรวดเดียวถึงตัวซ่างกวนฉู่ จ้องปิ่นระย้าหยกขาวในมือของเขาโดยละเอียด ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนกับปิ่นระย้าในเข็มทิศเปิดฟ้า
ในใจบังเกิดความยินดีขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจนางเพิ่มความเร็วตุบตับๆ อย่างไรก็คิดไม่ถึง ปิ่นระย้าในภาพสัญลักษณ์ที่ตนค้นหาอย่างยากลำบาก จะอยู่กับซ่างกวนฉู่
ในห้องเรียนมีเสียงสะดุ้งของบรรดานักเรียนดังขึ้น โดยเฉพาะนักเรียนหญิง
“สวรรค์ ปิ่นระย้าอันนี้งดงามเกินไปแล้วกระมัง? ทั้งชิ้นเหมือนทำจากหยกขาวเนื้อดี น่าจะมีราคามากกระมัง?”
“แน่นอนอยู่แล้ว หยกใสมองทะลุ มีแสงวาววับ ต้องไม่ใช่หยกขาวธรรมดาแน่ แล้วลักษณะก็งามเหลือเกิน ข้าเคยเห็นปิ่นระย้าสวยๆ มาไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยเห็นที่งดงามเช่นนี้”
“ข้าก็เหมือนกัน แล้วพวกเจ้าเห็นแล้วหรือยัง? ปลายสุดของปิ่นระย้าเป็นผีเสื้อสยายปีกบินคู่ พวกเจ้าว่า เหตุใดอาจารย์ซ่างกวนจึงมอบผีเสื้อบินคู่ หรือว่าเขาต้องการหานางในดวงใจ วางแผนอ้างเหตุผล มอบปิ่นระย้านี้ให้กับนางในดวงใจของเขา?”
ครั้นถ้อยคำนี้ออกมา เหล่านักเรียนหญิงของวิทยาลัยก็เต้นเร่าๆ
ทุกคนล้วนคาดหวัง แทบอยากให้ซ่างกวนฉู่มอบปิ่นระย้าอันนี้ให้พวกนางเสียเดี๋ยวนี้
บุรุษก็อยากได้ปิ่นระย้าอันนั้นเหมือนกัน จะได้มอบให้กับนางในดวงใจ
กู้ชูหยุนตื่นเต้นยิ่งกว่า
นางแอบมีใจให้ซ่างกวนฉู่นานมากแล้ว
หากได้ผีเสื้อบินคู่ของซ่างกวนฉู่ ให้นางทำอะไร ก็ยินดีทั้งนั้น
นางอยากได้ปิ่นระย้านั้นมากกว่าผู้ใด
กู้ชูหน่วนเขยิบเข้าไป เอ่ยด้วยความหวัง “เมื่อครู่ท่านบอกว่า ขอเพียงเขียนเรื่องสั้นออกมา สามารถทำให้ทุกคนประทับใจได้ ก็จะมองปิ่นระย้านี้ให้แก่ผู้นั้น จริงหรือไม่?”
“ข้าเป็นอาจารย์ของวิทยาลัย ย่อมทำตามคำพูด”
“ได้ จำกัดหัวข้อหรือไม่ ข้าจะไปเขียนประเดี๋ยวนี้”
“ไม่ หัวข้อไม่จำกัด พวกเจ้าแสดงความสามารถได้เต็มที่”
“เช่นนั้นเวลาล่ะ?”
“ในครึ่งเดือน”
“ส่งก่อนได้หรือไม่?”
“ได้”
ซ่างกวนฉู่เกี่ยวเส้นโค้งแห่งความปรีดาน้อยๆ ในมุมที่คนอื่นมองไม่เห็น
เขาเดาถูกจริงๆ กู้ชูหน่วนชอบปิ่นระย้าอันนี้
เขาเชื่อ ขอเพียงนางยอมเขียนให้ดี ที่หนึ่งต้องตกเป็นของนางแน่นอน
“ได้ ท่านอาจารย์ซ่างกวน คนมากมายในวิทยาลัยล้วนฟังอยู่ ท่านห้ามกลับคำพูดนะ”
“แน่นอน แต่คุณหนูสามกู้ไม่อยากอยู่ในวิทยาลัยมิใช่หรือ? หากเจ้าต้องการไปให้ได้ ขาก็ยื่นขอกับอาจารย์ใหญ่ให้เจ้าได้”
