อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 445 เรื่องเล่า
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 445 เรื่องเล่า
กู้ชูหน่วนยิ้มเจื่อน “จะได้อย่างไร พวกเขามีครอบครัว มีลูกแล้วยังอยู่เรียนหนังสือที่นี่ ข้าไม่มีลูกสักหน่อย ยังมีเหตุผลอะไรไม่ตั้งใจเรียนอีก ท่านอาจารย์ซ่างกวนโปรดวางใจ ข้าต้องตั้งใจเรียนแน่ พัฒนาขึ้นทุกวัน เขียนเรื่องที่ดีและประทับใจมากที่สุดได้แน่”
“เช่นนี้ได้ก็ดีที่สุด ข้าจะรอนะ”
“รับทราบ รับรองว่าจะบรรลุภารกิจแน่นอน”
ซ่างกวนฉู่เก็บปิ่นระย้าหยกขาว ใช้ผ้าผืนหนึ่งคลุม เขารับรู้ได้อย่างชัดเจน ว่าในสายตากู้ชูหน่วนมีความโลภ เจือความมุ่งมั่น ราวกับต้องได้มาให้ได้
ที่เขาทำเช่นนี้ ประการแรกเพราะอยากมอบปิ่นระย้าให้กู้ชูหน่วน แต่กลับหาเหตุผลไม่ได้
ประการที่สอง เพราะอยากดูว่านางจะเขียนเรื่องซาบซึ้งตรึงใจอะไรออกมา จะเกี่ยวข้องกับวัยเยาว์ของนางหรือไม่
คาบเรียนนี้ ทุกคนต่างก้มหน้าครุ่นคิด คิดว่าจะเขียนอย่างไรถึงประทับใจ
โดยเฉพาะกู้ชูหยุน นี่เป็นครั้งเดียวที่จะได้ใกล้ชิดกับซ่างกวนฉู่ นางไม่อยากยอมแพ้โดยเปล่าประโยชน์
กู้ชูหน่วนยกพู่กัน แทบไม่มีการคิดใดๆ ขีดเขียนไม่หยุด อย่างกับในสมองมีเรื่องราวนับไม่ถ้วนทะลักออกมาบนกระดาษ
เมื่อเห็นการแสดงออกของกู้ชูหน่วน กู้ชูหยุนยิ่งร้อนรน แต่ยิ่งร้อนรน นางก็ยิ่งเขียนได้ไม่ดี สมองยุ่งวุ่นวายไปหมด
“พวกเจ้าดูสิ กู้ชูหน่วนเขียนไวเกินไปแล้วกระมัง?”
“ก็นั่นนะสิ เหมือนไม่คิดเลยอย่างนั้น ฟืดฟาดก็เขียนเป็นกองแล้ว”
“นางคงมิได้เขียนไปเรื่อยกระมัง? มีใครที่ไหนเขียนเรื่องไม่ต้องคิด ถึงจะเป็นน้ำยังต้องคิดสักหน่อยเลย”
“ใครจะรู้เล่า คุณหนูสามกู้ไม่ใช้ไก่อ่อนคุณหนูสามกู้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว บางทีนางอาจเปิดปากเป็นบทความ ลงมือเป็นบทกลอนล่ะ?”
“ไอ้หยา ข้าว่าเจ้าสนนางทำไมกัน? เราก็รีบเขียนเข้าเถอะ นางจะได้ไม่เป็นที่หนึ่ง”
“ก็จริง เรารีบเขียนกันเถอะ”
หนึ่งคาบเรียน
เสียงกระดิ่งดังขึ้น ประกาศการสิ้นสุด
อาจารย์ซ่างกวนเอ่ย “ได้เวลาแล้ว พวกเจ้าเขียนเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”
“ท่านอาจารย์ เพิ่มเวลาให้อีกหน่อยมิได้หรือ? ข้ายังเขียนไม่เสร็จเลย”
“ท่านอาจารย์ ข้าก็ยังเขียนไม่เสร็จ”
“ท่านอาจารย์ เวลาน้อยเกินไป ไม่ว่าจะเขียนอย่างไร ก็ดึงดูดใจคนไม่ได้”
“กู้ชูหน่วน เจ้าล่ะ?” ซ่างกวนฉู่ถามทางกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนส่ายหน้า “เวลาน้อยไปจริงๆ แต่ท่านอาจารย์มิได้บอกแล้วหรือ ว่ามีเวลาครึ่งเดือน ท่านให้เวลาข้าอีกหนึ่งคาบเรียน ข้าก็เขียนเสร็จได้แล้ว”
เรื่องที่ทุกคนเขียน ต่างแจกจ่ายออกไป
ทุกคนสลับกันดู
แต่ขณะที่ทุกคนอ่านเรื่องของกู้ชูหน่วน ก็อดตะลึงเป็นไม่ได้
หัวข้อคือ ฮองเฮาอำมหิตจองใจทรราช บทที่หนึ่งก็คือนางเอกถูกทรมานน่าอนาถ
