อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 454 จอมมารขอแต่งงาน

“เช่นนั้นพวกเราจะรอพระชายาที่หน้าประตู”
“เอ๊ะ ข้าว่าพวกเจ้ารนหาที่ตายใช่หรือไม่ รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนหรือไม่? นี่เป็นถึงจวนอ๋องหาน เพียงแค่อ๋องหานรับสั่ง หัวของพวกเจ้าทั้งหลายก็ไม่พอให้ตัด”
“พวกเราได้สอบถามมาล่วงหน้าแล้ว ท่านอ๋องไปเรือนพักร้อนชิวเฟิง เดิมทีก็ไม่ได้อยู่ในจวนอ๋องหาน”
“อ๋อ ท่านอ๋องไม่อยู่ พวกเจ้าจึงบังอาจได้เช่นนั้นหรือ? เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะปล่อยสุนัขออกมากัดพวกเจ้าให้ตายในตอนนี้”
กู้ชูหน่วนลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิด
เมื่อนางส่องกระจก รอยคล้ำใต้ตาของตัวเองก็ยิ่งหนักขึ้นแล้ว
นอนไม่เต็มอิ่มยังจะทรมานกว่าการไม่ได้นอนซะอีก
เห็นว่าตอนนี้ด้านนอกยิ่งทะเลาะกันก็ยิ่งดุเดือด นอกจากนอกประตูใหญ่แล้ว ด้านนอกกำแพงลานก็โหวกเหวกโวยวายเสียงดังขึ้นมาแล้ว
นางขมวดคิ้ว ลุกจากเตียงล้างหน้าแปรงฟัน
“พระชายาหาน โปรดเขียนเรื่องนี้ต่อด้วยขอรับ พ่อของข้าป่วยจนแทบจะหมดลม ก็เพราะนิยายของท่านตัดใจจากไปไม่ได้มาโดยตลอด เขาอยากรู้ผลตอนจบสุดท้าย”
“พระชายาหาน แม่ของข้าก็พร่ำบ่นถึงนิยายตอนหลังมาโดยตลอด ท่านไม่เขียน ท่านแม่ของก็กินไม่ได้ นอนไม่หลับ คนก็ซูบผอมลงไปแล้วเจ้าคะ”
“พระชายาหาน ยังมีข้าอีก ภรรยาของข้าติดอ่านนิยายเรื่องนี้งอมแงมแล้ว ให้ข้าออกมาขอนิยาย ขอไม่ได้ นางก็จะพาลูกกลับไปบ้านเกิดของนางแล้ว ขอให้ท่านสงสารข้า เขียนนิยายต่อเถอะขอรับ”
กู้ชูหน่วนวางตะเกียบลงอย่างรุนแรง
“เอะอะโวยวาย เสียงดังจนข้ากินข้าวไม่ลงแล้ว แม่บ้าน แม่บ้าน…….”
“ทูลพระชายาหาน ก่อนหน้านี้แม่บ้านถูกท่านอ๋องปลดออกแล้ว จนถึงตอนนี้ในจวนยังไม่มีแม่บ้านเพคะ”
อ๋อ……
นางกลับลืมไปแล้วว่า ก่อนหน้านี้แม่บ้านมีส่วนเกี่ยวข้องกับนางโดยไร้ต้นสายปลายเหตุ ตำแหน่งแม่บ้านจึงถูกปลดออกไปด้วย
“แล้วตอนนี้ผู้ใดเป็นคนดูแลจวน ยังไม่รีบไล่คนด้านนอกพวกนั้นออกไปอีก โวยวายจนข้าปวดหัวไปหมดแล้ว”
“พระชายาเพคะ ข้าน้อยเพิ่งจะไปไล่มาเพคะ แต่ว่าไล่ไม่ไป ประชาชนครึ่งพระนครล้วนมารวมตัวกัน พวกเราไล่ไปกลุ่มหนึ่ง อีกกลุ่มหนึ่งก็มาทันที มาอย่างไม่ขาดสาย นี่…….จวนอ๋องก็จนปัญญาจริงๆเพคะ และไม่ได้สังหารพวกเขาทั้งหมดด้วย ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็เป็นประชาชนที่ไร้กำลัง”
ไอ้สารเลวนั่น
คิดไม่ถึงว่าจะยุยงให้ประชาชนมากมายขนาดนี้มาก่อความวุ่นวายหน้าจวนของนาง
เพียงแค่คืนเดียวสั้นๆ นางไม่เชื่อหรอกว่า ประชาชนพวกนี้จะตัดสินใจทำการปิดล้อมจวนอ๋องหานด้วยความกล้าหาญไม่กลัวฟ้ากลัวดินได้ เพียงเพราะอยากอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง
“ชิวเอ๋อร์ เก็บของหน่อย ไปเรือนพักร้อนชิวเฟิง”
จวนอ๋องถูกไอ่ลูกหมาโจมตีจนถล่มเป็นรูแล้วรูเล่า ประชาชนไม่น้อยล้วนสามารถมองเห็นจวนอ๋องได้
ไม่ใช่ว่าเย่จิ่งหานให้นางไปที่เรือนพักร้อนชิวเฟิงหรือ?
เช่นนั้นนางก็ใช้โอกาสนี้ไป แล้วค่อยหนีออกไประหว่างทาง ไปสืบหากุญแจรูปดาวดอกที่หนึ่งที่เผ่าปีศาจ
เรือนพักร้อนชิวเฟิงยอดฝีมือนับไม่ถ้วน ทหารหนาแน่น อีกทั้งเรือนพักร้อนก็มีความมั่นคง มีค่ายกลอยู่ทุกหนทุกแห่ง ตีให้ตายนางก็เป็นไปไม่ได้ที่นางจะเข้าไป
กู้ชูหน่วนออกไปจากลานด้านหลังภายใต้การคุ้มกันของคนรับใช้ ขึ้นไปนั่งบนรถม้า
แต่ทันทีที่ขึ้นรถม้า นางก็รู้สึกเสียใจแล้ว
ด้านนอกรถม้ามียอดฝีมืออยู่มากมาย แต่ละคนจ้องมองนางติดๆ ราวกับคาดเดาได้ว่านางจะแอบหนีไป
อีกทั้งรถม้าก็ทำด้วยเหล็กสีดำ ไม่ว่าจากด้านใน หรือจากด้านนอกก็เปิดไม่ได้
กู้ชูหน่วนหน้าดำในทันที “พวกเจ้าคิดจะกบฏหรือไง คิดไม่ถึงว่าจะกล้าขังข้าไว้ในรถม้า”
“พระชายาโปรดระงับความโกรธ เป็นคำสั่งของท่านอ๋องจริงๆ ข้าน้อยไม่กล้าขัดขืนพ่ะย่ะค่ะ”
เวรเอ๊ย
กู้ชูหน่วนแทบอยากจะสาปแช่งเย่จิ่งหานให้ตาย
ตลอดทาง กู้ชูหน่วนหาโอกาสจากไปไม่ได้เลย ทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขาพานางไปที่เรือนพักร้อนชิวเฟิง
เพิ่งจะเข้าเรือนพักร้อนชิวเฟิงได้ไม่นาน ภายนอกก็มีเสียงตีกลองขอแต่งงานดังขึ้น