อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 524 ไม่ได้
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 524 ไม่ได้
กู้ชูหน่วนสมองแล่นปราด เขย่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่อยู่ตรงข้อมือ “ตื่นๆ ให้ภารกิจเจ้างานหนึ่ง เอาเชือกปีนขึ้นไปข้างบน”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่ายหัวสะบัดหน้า เพราะถูกปลุกตื่นจึงซี่ๆ อย่างหงุดหงิด
มันเงยหน้า กลับเห็นผนังผาเรียบลื่น มองไม่เห็นปลาย เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไหวพริบเร็ว ร้องซี่ๆ
“สูงขนาดนี้ ข้าจะปีนขึ้นไปอย่างไร?”
กู้ชูหน่วนหิ้วมันขึ้นมา โยนไปที่ผนังหิน “เจ้าไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นเจ้าแห่งอสรพิษหรือ? ในเมื่อเจ้าเป็นเจ้าแห่งอสรพิษ กับแค่ผนังหินเล็กๆ ยังทำให้เจ้าเครียดได้อีก?”
“ผนังหินเล็กๆ อะไรกัน นี่เป็นผาหมื่นจั้นเชียวนะ? แล้วข้างๆ ยังมีค่ายกลอะไรนั่นอีก ดูเหมือนจะไม่ธรรมดา”
“เจ้าจะไปหรือไม่ไป?” กู้ชูหน่วนง้างหมัด วาจาพกพาการเตือน
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หน้านิ่วคิ้วขมวด เปลี่ยนร่างด้วยหน้าตาไม่สมัครใจ
จากหนึ่งเมตร เป็นสามเมตร สิบเมตร ยี่สิบเมตร ห้าสิบเมตร กระทั่งร้อยเมตร
แต่ก็ยังขึ้นไปถึงบนสุดไม่ได้
กู้ชูหน่วนจิ๊ปาก ร้อยเมตรแล้วยังขึ้นไปไม่ได้อีก?
ผานี่สูงเท่าไรกัน?
“ซี่…ผลักๆๆ…”
ด้วยเหตุที่หินผนังลื่นเกินไป อีกทั้งเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็จำแลงกายใหญ่มาก ไม่สามารถยืนบนหินเล็กๆ ที่ยื่นออกมาได้ ไถลตัวลงมามาก
ดีที่เย่จิ่งหานและจอมมารคาดไว้ก่อนแล้ว ขจัดไอดำรังสีร้ายบนโซ่เหล็ก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ถึงรอดตายมาได้
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กระแทกถูกผนัง ดวงตากระดิ่งทองแดงส่องประกายความโกรธ
มันซี่ทีหนึ่ง จากนั้นก็ปีนขึ้นข้างบน พริบตาก็ขึ้นไปหลายร้อยเมตรแล้ว หางงูยักษ์ลิบๆ เห็นไม่ชัดแล้ว
กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ พากันโล่งอก
ขอเพียงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ปีนขึ้นไปแล้วส่งเชือกลงมา พวกเขาย่อมขึ้นไปได้
หากความหวังเพิ่งเริ่มก็ได้ยินเสียงงูแผดเสียงหนึ่งอย่างไม่ทันตั้งตัว
ถัดมาร่างของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ร่วงลงอย่างไรเรี่ยวแรง มีลูกไฟหนึ่งอยู่บนเนื้อตัว อีกทั้งยังมีหลายจุดที่ถูกเผาจนไหม้
กู้ชูหน่วนต้องการคว้ามันไว้ แต่เพราะมันหนักเกินไป จับไม่อยู่ จึงได้แต่ส่งเสียงด้วยความร้อนรน “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ทำตัวเล็กเร็ว เร็วเข้า!”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่ถูกเผาจนนอกเกรียมไม่รู้ว่าได้ยินถ้อยคำของกู้ชูหน่วนหรือไม่ แต่ก็เล็กลงมาก เพียงแต่ยังยาวหลายสิบเมตร
เย่จิ่งหานเดินกำลังภายในอย่างรวดเร็ว ช่วยมันย่อตัวให้เล็ก แล้วถึงคว้ามาอยู่ในมือ
“ซี่ๆๆ…”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร้องครางด้วยความทรมาน
“ทำไมถูกไหม้รุนแรงขนาดนี้ล่ะ?” กู้ชูหน่วนหยิบยารักษาแผลไหม้ ถูที่ปากแผลของมัน
“เจ็บๆๆ…เจ็บจะตายอยู่แล้ว”
“อดทนหน่อย ใครใช้ให้เจ้าโง่อย่างนั้นล่ะ แม้แต่ผนังหินเล็กๆ ก็ขึ้นไปไม่ได้”
“นางหญิง ท่านเอาแต่พูดไม่เหนื่อยนี่ ถ้าท่านเก่งขนาดนั้นก็ลองไปปีนดูสิ ผนังหินนั้น…โอ๊ย เจ็บจะตายอยู่แล้ว นายหญิง ท่านจงใจรังแกงูใช่ไหม?”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร้องครวญเสียงดัง ไม่รู้ว่ามันเจ็บจริงหรือเปล่า
กู้ชูหน่วนเซ็ง นางเบาไม้เบามือมากแล้วไหม ถึงกับต้องร้องเสียงดังอย่างนี้เชียว?
“ว่ามา ข้างบนมีอะไร?”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังพรั่นพรึง จิ๊ปากเนืองๆ
“นายหญิง ข้างบนขึ้นไปไม่ได้ อันตรายเกินไป”
