อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 529 ทำข้าเสียแผน
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 529 ทำข้าเสียแผน
“เป็นอสูรเขาเดียวแห่งแดนมายา” เวินเส้าหยีสุดลมเย็น อยากถอนแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
เย่จิ่งหานกับจอมมารบังกู้ชูหน่วนไว้ด้านหลังด้วยใจตรงกัน จอมมารจ้องอสูรเขาเดียวแห่งแดนมายาอย่างระแวดระวัง ส่วนเย่จิ่งหานก็มองทางออกรอบๆ
กู้ชูหน่วนกระซิบกับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์
“อสูรเขาเดียวแห่งแดนมายาคืออะไร?”
ทำไมนางรู้สึกว่ากลิ่นอายนี้คล้ายคลึงกับอสูรมังกรระดับเจ็ดที่ภูเขาน้ำเต้าโลหิตมาก?
สัตว์ประหลาดนี้คงไม่ใช่ว่าระดับเจ็ดเหมือนกันกระมัง?
ลิ้นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สั่นระริก เป็นครั้งแรกที่เห็นมันหวาดกลัวเช่นนี้ “อสูรเขาเดียวแห่งแดนมายาอยู่ในแดนมายา ตอนนี้ที่พวกเราอยู่ก็คือแดนมายาหนึ่ง ไม่ว่าคนที่มีวรยุทธ์สูงส่งแค่ไหน ขอเพียงอยู่ที่นี่ แค่พวกเขาใช้วรยุทธ์ก็จะสลายหายไปหมด ดุจปุยนุ่นที่ไม่มีแรง”
“ฉะนั้น ความหมายเจ้าคือ สู้กันที่นี่ พวกเรามีแต่จะเสียเปรียบ เพราะวรยุทธ์พวกเราเท่ากับหายไปหมดแล้ว ส่วนอีกฝ่ายยังครบสมบูรณ์?”
“ก็…ประมาณนั้นกระมัง”
“ดูออกไหมว่าเขาระดับเท่าไร?”
“ระ…ระดับเจ็ด…”
นัยน์ตากู้ชูหน่วนหดเล็ก รู้สักทีว่าทำไมเจ้าตัวไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินถึงหนักใจ นางพยายามลืมตา อยากเห็นหน้าตาของอสูรเขาเดียว
แต่ที่นี่มืดเกินไป นางเหมือนคลับคล้ายคลับคลาได้เห็นแต่เงาขนาดยักษ์เบื้องหน้าก้อนหนึ่ง
เงานั้นคล้ายวัวตัวใหญ่ ตัวอ้วนบึก ตรงหัวมีเขาเขาเดียว ฟันแหลมคม คมยิ่งกว่าฟันหมาป่าไม่รู้สักกี่เท่า
ครั้นมองเงานั้นอีกที สูงสิบกว่าเมตรเต็มๆ ต่อหน้าอสูรเขาเดียวแห่งแดนมายา พวกเขาอ่อนแอประหนึ่งมดปลวก
อสูรเขาเดียวแห่งแดนมายาเคลื่อนตัวอย่างไร้เป้าหมาย หากไม่ใช่เพราะพวกเขาหลับตา พวกเขาแทบนึกว่าอสูรเขาเดียวมองไม่เห็นพวกเขา
เย่จิ่งหานกระซิบ “อยากรอด ก็เบาไม้เบามือหน่อย หาทางออกก่อน”
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นล้วนหลักแหลม จะไม่รู้ได้อย่างไร ขอเพียงอสูรเขาเดียวตื่น เผชิญหน้ากับมัน พวกเขาก็มีแต่ร้ายมากกว่าดี ตอนนี้ได้แต่ไปก่อน
กู้ชูหน่วนคลำหาทางออก ไม่รู้เส้นแสงอะไรแวบมา นางพบอย่างตาแหลมคม ตรงคอของอสูรเขาเดียวห้อยกุญแจรูปดาวพวงหนึ่งอยู่
เฮ้ย…
กุญแจรูปดาวอยู่กับตัวอสูรเขาเดียวเสียนี่!
กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเศร้าใจดี
“พวกเจ้าสองคนมีทางช่วยข้าเอากุญแจรูปดาวจากคออสูรเขาเดียวให้ข้าได้ไหม?”
จอมมารกวาดตามองทีหนึ่งเอ่ย “ก็แค่กุญแจดอกเดียวไม่ใช่หรือ ไยต้องแลกด้วยชีวิตตัวเองด้วย”
เวินเส้าหยีคล้ายเข้าใจอะไรขึ้นมา ดวงตาอ่อนโยนกวาดมองอย่างแนบเนียน ราวกับกำลังคิดว่าจะชิงกุญแจรูปดาวจากตัวอสูรเขาเดียวได้อย่างไร
เย่จิ่งหานเอ่ย “เจ้าอยากได้กุญแจรูปดาวขนาดนั้นจริงหรือ?”
“ใช่”
“ต้องเอาให้ได้?”
“ต้องเอาให้ได้!”
นางมาที่นี่ก็เพื่อกุญแจรูปดาว ถ้าไม่ได้กุญแจรูปดาว แล้วนางจะมาที่นี่เพื่ออะไร?
“หาทางออกก่อน หาได้แล้วข้าจะช่วยเจ้าเอามา”
กู้ชูหน่วนมองเย่จิ่งหานด้วยความซาบซึ้ง
ครั้นเสาะหาอยู่พักหนึ่งแล้ว ในที่สุดพวกเขาก็พบร่องบุ๋มหนึ่ง
ร่องบุ๋มมีลักษณะเหมือนภูเขารูปดาบที่อยู่ข้างนอก กู้ชูหน่วนหยิบกระบี่เล็กออกมา ส่งสายตาหนึ่งกับเย่จิ่งหานและจอมมาร บอกให้จอมมารจับตาดูเวินเส้าหยี ส่วนเย่จิ่งหานก็ไปชิงกุญแจรูปดาวมา นางจะเปิดประตูออก
ขณะที่ทุกอย่างเตรียมดำเนินตามแผน ที่เหนือความคาดหมายคือ ประตูหินถูกเปิดออกโครม คนของเผ่าน้ำแข็ง หอหนึ่งในหล้า เผ่าเทียนเฟิ่นรวมถึงหุบเขาตันหุยต่อสู้ชุลมุนเข้ามา
เมื่อแสงสาดส่อง เสียงห้ำหั่นดังขึ้น
อสูรเขาเดียวแห่งแดนมายาถูกปลุกตื่นขึ้นมาทันใด
“โฮ๊ก…”
คำรามเสียงหนึ่ง อสูรเขาเดียวพุ่งพรวดออกมา
