อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 563 ไว้พบกันใหม่เวินเส้าหยี

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 563 ไว้พบกันใหม่เวินเส้าหยี
กู้ชูหน่วนหลบซ่อนอยู่ที่มุมอยู่เป็นเวลานาน ก็ยังรอไม่ข่าวคราวใดๆ

แล้วในเวลาที่นางรอต่อไม่ไหว ขณะที่คิดต้องการจะไปสืบความจริง แสงสว่างสีเหลืองทองก็ที่เล็กมากจนแทบจะมองไม่เห็นก็ส่องมาจากเบื้องหน้าทางด้านซ้ายอย่างฉับพลัน

จากแสงสว่างที่กะพริบขึ้น กุญแจรูปดาวและเข็มทิศเปิดฟ้าบนตัวของนางก็มีปฏิกิริยาอย่างคาดไม่ถึง

กู้ชูหน่วนลูบแหวนมิติในมือ มองไปในทิศทางที่จอมมารจากไปด้วยความกังวลเล็กน้อย

ผ่านไปสักพักหนึ่งนางจึงได้กัดฟัน ไปเสาะหาตรงทางแสงสว่าง

ช่างเถอะ อย่างน้อยซือโม่เฟยก็เป็นถึงเจ้าแห่งเผ่าปีศาจ แม้ว่าจะถูกพบเข้า ก็จะน่าไม่มีอันตรายถึงชีวิต

ผู้อาวุโสสวีบอกว่า รองหัวหน้าเผ่าซือคงชอบฮองเฮาฉู่ เช่นนั้นในเวลาอันสั้นนี้ ฮองเฮาฉู่ก็คงจะไม่มีอันตรายอะไร

มุกมังกรเป็นสิ่งสำคัญ ประชาชนนับพันหมื่นของเผ่าหยกยังรอนางอยู่

พี่เฉินเฟยก็กำลังรอนางให้ช่วยชีวิตอยู่

กู้ชูหน่วนวนซ้ายวนขวา กลับวนกลับมาที่ปากทางเส้นทางลับแล้ว

นางงงงัน

แสงสว่างส่องมาจากเส้นทางลับจริง หรือว่าในเส้นทางลับนี้จะมีความลับเกี่ยวกับมุกมังกรอยู่?

กู้ชูหน่วนเปิดประตูลับบานใหญ่ กระโดดลงไป

ในนี้มืดสนิททั้งผืน ไม่ต่างอะไรไปจากตอนที่นางเพิ่งจะเข้ามา

หลังจากเข้าสู่ทางลับแล้ว แสงก็หายไป เข็มทิศเปิดฟ้าและกุญแจรูปดาวก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆอีก

ถ้าไม่ใช่เพราะเข็มทิศเปิดฟ้ายังมีอุณหภูมิอยู่ นางก็เกือบจะคิดว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพียงมายาเท่านั้น

“เจ้าสำนัก ท่านกลับมาแล้ว จอมมารและฮองเฮาฉู่ล่ะ?”

“อาโม่ไปหาฮองเฮาฉู่แล้ว อีกครู่ก็คงจะกลับมาแล้ว ผู้อาวุโสสวี เมื่อครู่มีคนเข้ามาหรือไม่?”

ผู้อาวุโสสวีตกใจ “นอกจากเจ้าสำนักแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดเข้ามาอีก ทำไมขอรับ เส้นทางลับถูกเปิดโปงแล้วใช่หรือไม่?”

“เปล่า ข้าแค่ถามเฉยๆ เช่นนั้นเมื่อครู่ในเส้นทางลับนั้นมีอะไรผิดปกติหรือไม่ หรือว่ามีแสงสว่างออกมาหรือเปล่า?”

“ไม่มี ที่นี่ปกติทุกอย่าง”

ปกติทุกอย่าง?

น่าแปลกแล้ว เช่นนั้นเข็มทิศเปิดฟ้าจะสามารถรับรู้ถึงร่องรอยของมุกมังกรได้อย่างไรกันล่ะ?

“เจ้าสำนัก จอมมารก็ไปเป็นเวลานานแล้ว ไม่เช่นนั้นก็ให้ข้าน้อยออกไปดูเถอะขอรับ”

“เจ้ารออยู่ตรงนี้ก็พอ ด้านนอกการคุ้มกันเข้มงวดเกินไป เจ้าออกไปจะมีแต่ผลเสียมากกว่าผลดี”

กู้ชูหน่วนไม่ตายใจ สั่งการให้ผู้อาวุโสสวีรออยู่ที่นี่ ที่ไหนก็ไม่อนุญาตให้ไป

หากมีข่าวคราวใดๆให้แจ้งนางทันที รวมทั้งสถานการณ์ผิดปกติในเส้นทางลับด้วย และตัวเองกลับเดินในเส้นทางลับรอบหนึ่ง หวังว่าเข็มทิศเปิดฟ้าจะสัมผัสอะไรได้อีก

ที่น่าเสียดายคือ นางเดินไปๆมาๆสองสามรอบ เข็มทิศเปิดฟ้าก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“ดูท่าแล้ว ข้าคงคิดถึงมุกมังกรจนเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ เตรียมเก็บเข็มทิศเปิดฟ้าขึ้น เข็มทิศเปิดฟ้าก็สว่างขึ้นมาอีกครั้งอย่างฉับพลัน หัวใจของกู้ชูหน่วนพองโตด้วยแสงสว่าง รีบวิ่งไปตามทิศทางที่เข็มทิศเปิดฟ้าสัมผัสได้

วิ่งมาถึงทางแยก เข็มทิศเปิดฟ้าชี้นำไปทางขวา แต่ทางด้านขวานอกจากกำแพงหินแล้ว ก็ไม่มีอย่างอื่นอีก

กู้ชูหน่วนเคาะแล้วเคาะอีก มุมปากปรากฏรอยยิ้มอันสดใสขึ้น

นางออกแรงผลักกำแพงหิน ภายใต้การผลักของนางกำแพงหินในเดิมทีที่ควรจะมั่นคง กลับพังถล่มอย่างคาดไม่ถึง ปรากฏห้องลับขนาดมหึมาห้องหนึ่งออกมา

ความหนาของกำแพงหินนี้มีเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น แม้จะเป็นเด็ก เพียงแค่ออกแรงผลัก ก็ผลักออกได้

ห้องลับกว้างขวาง มีเตียงน้ำแข็งเตียงหนึ่ง บนเตียงน้ำแข็งมีชายผู้หนึ่งนอนอยู่

ชายหนุ่มสวมผ้าชีฟองผู้หนึ่ง

ชายคนนั้นสวมหน้ากากผีเสื้อ มองไม่เห็นใบหน้า แต่ผิวของเขาขาวกระจ่างเรียบเนียน ยังมีน้ำมีนวลยิ่งกว่าผิวของผู้หญิงซะอีก

กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปมองใกล้ๆ เลือดกำเดาไหลก็แทบจะไหลออกมาแล้ว

ผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนอื่น ก็คือเวินเส้าหยี

และเวินเส้าหยีสวมเพียงผ้าชีฟองชิ้นเดียว เห็นได้รางๆ จุดที่ควรจะปิดไว้ก็ปิดไว้ไม่อยู่

สีหน้าของเขาซีดขาว ทั้งร่างไม่มีการเคลื่อนไหว แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเพ่งมองมาที่นางด้วยความร้อนใจ คอและหูล้วนแดงไปหมด

มองออกได้ว่า เขาก็อายมาก