อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 573 คนแคระเป็นกากเต้าหู้กันหมด
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่573 คนแคระเป็นกากเต้าหู้กันหมด
กู้ชูหน่วนคารวะแล้วพูดอย่างมีมารยาทว่า “พวกเราแค่อยากไปแดนเหนือสุด ไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินพวกท่าน หากมีข้อผิดพลาดอันใด ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย”
“แดนเหนือสุด? นั่นเป็นสถานที่ปีศาจ เจ้าจะไปทำอะไรที่นั่น? อยากทำลายแคว้นคนแคระของเรารึ?”
“สถานที่ปีศาจ? ทำลายแคว้นคนแคระ? ไยถึงพูดเช่นนี้เล่า?”
“ในเมื่อเจ้ารู้จักแดนเหนือสุด จะไม่รู้จักสถานที่ปีศาจเรอะ ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้าไปแล้ว ไม่มีทางรอดออกมาได้แน่นอน” แม่ทัพฮัวที่นำทัพมาพูดประเด็นหลัก ไม่ได้พูดว่าจะทำลายแคว้นคนแคระยังไง
“มนุษย์ที่โง่เขลา ไม่รู้อะไรแล้วยังริอ่านกล้าบุกแดนเหนือสุดอีก”
กู้ชูหน่วนเลิกคิ้ว “เจ้าพูดอย่างกับว่าพวกเจ้าไม่ใช่มนุษย์งั้นแหละ?”
“บังอาจ เจ้ากล้าพูดเยี่ยงนี้กับข้าได้อย่างไร ทหาร จับตัวคนพวกนี้เอาไว้”
คำสั่งออกไป คนแคระก็พุ่งเข้ามา บ้างก็กอดขา บ้างก็ดึงแขน
กู้ชูหน่วนคิดว่าพวกเขามีทักษะการต่อสู้เสียอีก ไม่คิดว่าคนแคระพวกนี้ไม่เพียงแต่ไม่ต่อสู้ไม่เป็น แถมยังอ่อนแอมากด้วย นางแค่สะบัด คนแคระพวกนี้ก็ถูกสะบัดออกไปไกลจนกระอักเลือด ตายตาไม่หลับ
“เจ้า……เจ้ามันโหดเหี้ยมมาก กล้าฆ่าชาวบ้านของพวกเราได้ยังไง พวกเราจะฆ่าเจ้าซะ”
คนแคระพุ่งโจมตีเข้ามาเรื่อยๆไม่หยุด
กู้ชูหน่วนมองดูมือตัวเองอย่างตกตะลึง
นางไม่ได้ใช้แรงด้วยซ้ำ คนพวกนี้ก็บาดเจ็บสาหัสแล้ว นี่ตั้งใจจะเรียกร้องค่าสินไหมจากนางหรือไง?
หลังจากที่นางสะบัดออกไปเบาๆหลายครั้ง คนพวกนั้นก็ต่างกระอักเลือด บาดเจ็บสาหัสกันหมดอย่างที่คาดการณ์เอาไว้
ทำเอากู้ชูหน่วนเกรงใจที่จะโยนพวกนางออกไปแรงๆ
แต่คนแคระพวกนี้กลับไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณ แต่ละคนเข้ามารุมกัดขาของนางแรงๆ
นางก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ
กู้ชูหน่วนพูดอย่างโมโหว่า “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ถ้ายังไม่ปล่อยอีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจล่ะ”
“ข้ารู้ว่าเจ้าเก่ง พวกเราก็รู้ว่าพวกเราสู้เจ้าไม่ไหว เจ้าเก่งจริงก็ฆ่าพวกเราให้หมดสิ”
คนแคระมากมายถือคบเพลิงวิ่งเข้ามากันทั่วทุกสารทิศ เป็นพันหมื่นคน ไม่สิ น่าจะเป็นแสนคนได้
ให้ตายสิ……
ในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมเวินเส้าหยีถึงบอกว่าแคว้นคนแคระบุกยาก
ใช่ว่าจะสู้พวกนางไม่ได้ แต่หากสู้ขึ้นมาจริงๆ คงได้เลือดไหลเป็นแม่น้ำ มือก็จะเปื้อนเลือดของพวกนางด้วย
“นายท่าน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เข้าไปช่วยแล้ว ฟ่อๆ……”
“หยุด เจ้าอย่าขยับ อยู่กับที่นั่นแหละ”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แรงเยอะมาก นางไม่ได้ใช้แรงอะไร คนพวกนี้ก็ล้มลงกันแล้ว นุ่มกว่าเต้าหู้เสียอีก
ถ้าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ลงมือจริง ที่นี่คงไม่ใช่แค่เลือดไหลเป็นแม่น้ำแน่
“ฆ่าๆๆๆ……ฆ่าๆๆๆ……”
พวกคนแคระถือคบเพลิงกับมีดใหญ่ แล้วตะโกนพร้อมกันจนดังสนั่นลั่นไปทั่ว
กู้ชูหน่วนโกรธจนควันออกหู
นางเจ็บขาจนจะตายอยู่แล้ว แต่สะบัดยังไงก็สะบัดไม่ออก แต่ละคนอย่างกับตุ๊กแก
แล้วมองเวินเส้าหยี เขาแค่นอนพิงต้นไม้แห้งอย่างอ่อนแรง ปล่อยให้คนแคระล้อมตัวเขาเอาไว้ มองดูนางถูกรังแกด้วยสายตาที่เย็นชา
กู้ชูหน่วนยกสองมือขึ้น ตะโกนเสียงดังว่า “ข้ายอมแพ้ ข้ายอมแพ้แล้ว พวกเจ้าอยากทำอะไร ก็พูดมาตามตรงเถอะ”
แม่ทัพฮัวปัดมือ ส่งสัญญาณให้พวกคนแคระถอยออกมาให้หมด แค่ล้อมตัวนางเอาไว้ แล้วจ้องมองนางด้วยสายตาระมัดระวัง
แม่ทัพฮัวพูดขึ้นว่า “คิดว่าเป็นยอดฝีมือเสียอีก ที่แท้ก็มีน้ำยาแค่นี้เองเหรอ เทียบกับคนที่บุกแคว้นคนแคระเมื่อก่อนแล้ว สู้ไม่ได้เลยนะ”
“……”
มีน้ำยาแค่นี้งั้นเหรอ?
เหอะ……
นางยังไม่ได้ใช้แรงต่างหาก?
ไม่รู้ว่าคนพวกนี้เอาความกล้ามาจากไหน แล้วมีชีวิตถึงตอนนี้ได้ยังไง?
