อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 578 ความสุขสั้นนัก

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 578 ความสุขสั้นนัก
ราชินีเดินเข้าใกล้เวินเส้าหยีทีละก้าว มองเรือนร่างสมส่วนและบุคลิกดั่งเซียนบนแดนดินของเวินเส้าหยีอย่างอาลัยรัก

นางอยากลูบ แต่กลับไม่รู้จะลูบจากตรงไหน

บุคคลงามสง่าเช่นนี้ ราวกับแค่ลูบสักหน่อยยังเป็นการก้าวล่วงเขา

ราชินีกล่าวอย่างตื่นเต้น “คุณชายเวิน เจ้ารู้ไหม หลายปีก่อนแคว้นคนแคระเกิดจลาจลภายใน เจ้าลงมาจากฟากฟ้า ชุดขาวล้วน เรียบง่ายละโลกีย์ จิตวิญญาณดั่งเทพเซียน เสมือนเซียนจากสวรรค์ลงมาสู่แดนมนุษย์ ทันใดนั้นก็ล่อลวงดวงตาของข้า”

“นาทีนั้น ข้าจึงสาบาน ความปรารถนาสูงสุดในชาตินี้ก็คือแต่งเจ้าเป็นฮองเฮา ครองคู่กับเจ้าทุกค่ำเช้า”

“ภายหลังเจ้าช่วยข้าปราบจลาจล คารมคมคาย กิริยาสง่าผ่าเผย ยิ่งทำให้ข้าถลำลึก เจ้าว่า เหตุใดโลกนี้จึงมีบุรุษเพียบพร้อมเช่นเจ้าได้?”

เวินเส้าหยีหลับตา หมางเมินทุกถ้อยคำของราชินี

อาจเพราะความรำคาญและความเกลียดบนใบหน้าเขา ราชินีจึงร้อนใจสาวเท้าอีกหลายก้าว

“เจ้าโทษที่ข้ามีสนมมากเกินไปใช่ไหม? คนเหล่านั้นก็เพียงตัวแทนของเจ้าเท่านั้น ข้าชอบเจ้า ดังนั้นชายที่มีความคล้ายคลึงเจ้าบ้างข้าก็แต่งมาหมด รวมถึงฮองเฮา เขาเหมือนเจ้าที่สุด ข้าถึงได้แต่ตั้งเขาเป็นฮองเฮา”

“คุณชายเวิน เจ้าอย่าโกรธได้ไหม? หากเจ้าไม่ชอบ ข้าจะปลดพวกเขาทั้งหมดเดี๋ยวนี้ ชีวิตนี้ชาตินี้ ข้าจะมีเจ้าเพียงคนเดียว”

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า

หนี้ดอกท้อนี้…

นางมาที่นี่ทำไมกันเนี่ย?

ถึงเวินเส้าหยีจะไม่สมัครใจอย่างไร ก็เมามายนอนตักสาวงาม นางจะห่วงอะไรกัน เสียเวลามากมายอย่างนั้นโดยเปล่าประโยชน์

“คุณชายเวิน ทำไมเจ้าไม่พูดเลยล่ะ? หรือว่าข้าทำอะไรไม่ถูก?”

เวินเส้าหยีปล่อยให้นางมัดมือเท้า ประหนึ่งคนตาย ไม่ดิ้นรน และไม่พูด

ราชินีถอดถอนใจ

“อันที่จริง…เจ้าไม่ยินดีแต่งกับข้าใช่ไหม? ถึงข้าไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงส่งเจ้ามาอยู่ข้างกายข้า แต่ข้าจะไม่วางมือ”

“ข้าคะนึงหาเจ้าทุกทิวาราตรี เพื่อเจ้า ยังสร้างตำหนักใหญ่ขนาดนี้ กว่ารอยคอยเจ้าจะมาได้ ถึงเจ้าจะไม่ยินดีอย่างไร ข้าก็ได้แต่ทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุกแล้ว”

“เอาไว้เจ้าเป็นผู้ชายของข้าโดยสมบูรณ์ เจ้าก็จะอยู่อย่างสงบ”

ว่าแล้ว ราชินีก็ยื่นมือที่สั่นเทาปลดเสื้อผ้าของเขา

ในใจนางทั้งแตกตื่น ทั้งดีใจ ทั้งกลัว ทั้งคาดหวัง

อย่างไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ เวินเส้าหยีก็ลืมตาขึ้น ทำราชินีตกใจจนถอยหลังหลายก้าวติดๆ

สายตาเย็น…เย็นชามาก

ดวงตาคู่นั้นเย็นเยือกจนไม่มีอุณหภูมิสักนิด หนาวเหน็บยิ่งกว่าเดือนสิบสองหลายส่วน

บุคลิกน่าครั่นคร้ามนั้น ราวกับขอเพียงนางแตะต้องเขา ก็จะเป็นวันตายของนาง

นี่เป็นบรรยากาศของผู้แข็งแกร่งชนิดหนึ่ง และเป็นบรรยากาศของผู้สูงศักดิ์หนึ่งเช่นกัน

นางในฐานะที่เป็นองค์ราชินี ถ้าเทียบกับเวินเส้าหยีแล้วยังเทียบหนึ่งในหมื่นส่วนของเขาไม่ได้

ทันใดนั้นราชินีก็พรั่นพรึงเล็กน้อย

วินาทีที่ลืมตา เวินเส้าหยีก็เห็นกู้ชูหน่วนนอนอยู่บนหลังคาแอบมองอยู่ด้วย

เขาเห็นนัยน์ตาดำตัดขาวชัดคู่นั้นของนาง เขาตะลึงก่อนที่ความเย็นชาน่าสะพรึงจะอันตรธานหายไป แล้วแทนที่ด้วยความซับซ้อนสายหนึ่ง

นาง…

ไม่ใช่ไปแล้วหรือ?

ถึงทำไมถึงปรากฏตัวที่นี่ได้?

กลับมาช่วยเขาหรือ?

หรือว่า…กลับมาดูความน่าขันของเขา?

ความเย็นชาข่มคนหมดไปแล้ว อุณหภูมิในห้องจึงค่อยๆ เพิ่มขึ้น

ราชินีมองทางเวินเส้าหยีอย่างเงอะๆ งะๆ เห็นเพียงเวินเส้าหยีเหม่อลอยมองเพดาน ไม่มีจิตสังหาร

นี่…

หรือว่าเมื่อครู่นางตาฝาดไป?

“เส้าหยี วันนี้เป็นคืนเข้าห้องหอของเรา ความสุขสั้นนัก หรือพวกเราจะเริ่มทำเรื่องที่พวกเราอยากทำดี?”