อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 580 คนแคระเตี้ยที่น่ารำคาญ

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 580 คนแคระเตี้ยที่น่ารำคาญ
กู้ชูหน่วนคลำอยู่บนเตียงพักหนึ่ง คลำอยู่นานถึงจะหากลไกที่หัวเตียงพบ

“แกร๊ก” เสียงหนึ่ง กู้ชูหน่วนกดกลไกทรงกลมทางหัวเตียง โซ่เหล็กบนตัวเวินเส้าหยีจึงหลุดออก

เวินเส้าหยีคว้าเสื้อผ้าที่ถูกองค์ราชินีฉีกคลุมร่างตัวเองตามสัญชาตญาณ

แทบเป็นเวลาเดียวกัน แม่ทัพฮัวก็นำกลุ่มองครักษ์จำนวนมากเข้าห้องนอน

แม่ทัพฮัวเห็นองค์ราชินีล้มอยู่กับพื้น แล้วเห็นกู้ชูหน่วนลอบเข้ามาอีก ปลดโซ่ให้เวินเส้าหยี ทันใดนั้นก็เข้าใจอะไรขึ้นมา ประคององค์ราชินีพลางกล่าวด้วยโทสะ “พวกมันเป็นสายลับ เด็กๆ จับตัวพวกมันไว้!”

คนแคระแน่นขนัดมุ่งเข้ามา ยกทวนวงเดือนยาวฟันมาทางพวกกู้ชูหน่วนอย่างดุดัน

สองมือกู้ชูหน่วนจับไว้ จับได้ทวนวงเดือนจำนวนไม่น้อย ครั้นนางสะบัดเบาๆ คนแคระเตี้ยพวกนั้นก็ถูกสะบัดจนกระอักเลือด เจ็บหนักลุกไม่ขึ้น

“ดีนี่ เจ้าลอบทำร้ายองค์ราชินีของเรา แล้วยังหวังลักพาตัวฮองเฮา ตอนนี้ทำร้ายพวกทหารแคว้นคนแคระของพวกเรามากขนาดนี้ เด็กๆ ฆ่ามัน…”

กู้ชูหน่วนชะงักงันมองมือขวาของตัวเอง

นางสาบาน

นางไม่ได้ออกแรงจริงๆ

นางรู้ว่าพวกคนเตี้ยพวกนี้ แต่ละคนเปราะบางราวกับกากเต้าหู้ ดังนั้นนางจึงลงมือยั้งไมตรี แค่เบาๆ เท่านั้น

ตามคำสั่งของแม่ทัพฮัว คนแคระเตี้ยพวกนี้ทั้งที่รู้ว่าสู้ไม่ได้ และรู้ว่าเป็นไปได้มากที่ดาหน้าเข้ามาอาจต้องตายสถานเดียว แต่ยังดาหน้าเข้ามาไม่หยุด มุ่งตายพร้อมนางอย่างไม่ลดละ

กู้ชูหน่วนไม่รู้ควรพูดว่าพวกนางห้าวหาญไม่หวั่นเกรง หรือเบาปัญญาโง่เขลาดี

“ทั้งหมดหยุดนะ มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าลงมือไร้ไมตรี”

“ถึงเจ้าช่วยองค์หญิงรัชทายาทแล้วจะอย่างไร เปลี่ยนความจริงที่เจ้าเป็นสายลับไม่ได้ และเปลี่ยนความจริงที่เจ้าลอบทำร้ายองค์ราชินีไม่ได้ ถึงแคว้นคนแคระเราจะต้องจบสิ้นในวันนี้ ก็ต้องฆ่าไอ้สุนัขรับใช้ชั่วช้าสามานย์เช่นเจ้าให้ได้!”

ไอ้สุนัขรับใช้ชั่วช้าสามานย์?

อะไร?

นางบรรยายผิดไปหรือเปล่า?

แคว้นคนแคระเล็กๆ มีอะไรควรค่าให้นางจดจำ?

หรือคิดว่านางเป็นสายลับแคว้นอื่นจริง?

กู้ชูหน่วนอธิบายแล้ว แต่คนแคระเตี้ยที่ดื้อรั้นไม่ยอมเชื่อ

พอประมาทนิดเดียว ทวนวงเดือนยาวนั้นก็ฟาดมาที่ตัวกู้ชูหน่วนอีกเป็นครั้งๆ

ถึงพวกนางมีแรงน้อย ทวนวงเดือนเดียวไม่ทำนางถึงแก่ชีวิต แต่ก็ยังเจ็บมาก

กู้ชูหน่วนโต้ตอบเล็กน้อย คนแคระเตี้ยพวกนั้นไม่ตายก็เจ็บหนัก

แต่หากนางไม่โต้ตอบ เนื้อหนังบนตัวก็ต้องรับเคราะห์

กู้ชูหน่วนเอ่ยด้วยโทสะ “คนแซ่เวิน เจ้าจะคิดหาทางหน่อยไม่ได้หรือ?”

“วรยุทธ์ข้าถูกเจ้าสกัดเอาไว้ ไหนยังหิวมาสี่วันเต็มๆ หมดแรงไปทั้งตัว จะมีแรงช่วยเจ้าได้ที่ไหน?”

เขาไม่ใช่ไม่มีแรง

แต่เขาต้องการเอาคืน ไม่คิดช่วยนางกระมัง

จับโจรต้องจับที่หัวหน้า กู้ชูหน่วนเดินกำลังภายในไว้ที่มือ ออกแรงดูด ดูดแม่ทัพฮัวที่อยู่ไม่ไกลมา แกร๊กเสียงหนึ่ง บีบคอนางไว้

“หยุดนะ ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่านาง”

แม่ทัพฮัวรูปร่างกำยำก็สูงเพียงต้นขาเท่านั้น กู้ชูหน่วนจึงได้แต่กึ่งย่อตัว

บรรดาองครักษ์ต่างพะวง พากันหยุด จ้องกู้ชูหน่วนด้วยความเดือดดาลพลุ่งพล่าน

“เปิดทาง เปิดประตูวัง ปล่อยพวกเราไป ไม่อย่างนั้นวันนี้ของปีหน้าก็จะเป็นวันครบรอบวันตายของแม่ทัพฮัว”

แม่ทัพฮัวถูกจับ แต่ใบหน้านางไม่หวาดหวั่นแม้แต่น้อย ทั้งยังหัวเราะร่าสดใส

“เจ้านึกว่าจับข้าแล้วจะรอดออกจากวังได้หรือ? ถุย! อย่าแม้แต่จะคิด!”

แม่ทัพฮัวหันไปมองเหล่าองครักษ์ กล่าวอย่างแน่วแน่ “ข้าขอสั่งพวกเจ้า ไม่ต้องคำนึงถึงความเป็นตายของข้า ข้าต้องการให้พวกเจ้าแลกกับทุกสิ่งฆ่าผู้หญิงคนนี้!”

ครั้นวาจานี้โพล่งออกมา เหล่าองครักษ์ก็ไม่พะวงอีก ดาหน้าเข้ามาอีกครั้ง

ครั้งนี้พวกนางจะสังหารกระทั่งแม่ทัพฮัว เตรียมตัวตายทั้งสองฝ่าย

กู้ชูหน่วนโกรธจนสบถคำหยาบ ปล่อยแม่ทัพฮัว ทั้งยังโยนนางไปอยู่ในที่ปลอดภัย

ชิงทวนวงเดือนยาวของคนแคระคนหนึ่ง ตีพวกนางล้มด้วยความละมุนเบามือ เปิดเป็นทางเล็กหนึ่ง ลากเวินเส้าหยีหนีออกไปโดยมีคนแคระเตี้ยตามเป็นพรวนเนืองแน่นอยู่ด้านหลัง