อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 588 หุบน้ำแข็ง เจ็บหนัก

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 588 หุบน้ำแข็ง เจ็บหนัก
ภูมิศาสตร์ที่นี่เรียบกว้าง ไม่เป็นผลดีกับพวกนางยิ่ง

อยากสลัดคนตรงหน้า นอกเสียจากเข้าแดนเหนือสุด

ในแดนเหนือสุดมีอันตรายมากมายเหลือคณนา บางทีพวกนางอาจมีโอกาสเศษเสี้ยวรั้งเขาไว้ได้

ด้วยคิดเช่นนี้ กู้ชูหน่วนฉวยตอนที่เวินเส้าหยีลงมือช่วย ใช้กระบวนท่าหลอก แวบตัวเข้า เข้าแดนเหนือสุด

“พลั่ก…”

เวินเส้าหยีถูกถีบกระเด็น บาดเจ็บหนักกระอักเลือด ดีที่มือสังหารนามนั้นมุ่งหมายกับกู้ชูหน่วน มิเช่นนั้นคนที่ตายคงไม่ใช่นาง แต่เป็นเขาแล้ว

มือสังหารชุดดำไล่ตามเข้าแดนเหนือสุด เวินเส้าหยีฝืนยันกายยืนขึ้น เข้าแดนเหนือสุดอย่างไม่มีความลังเลใดๆ

ครั้นเข้าแดนเหนือสุด อุณหภูมิก็ลดไปอีกหลายองศา

เวินเส้าหยีจับสั่น

ที่เข้าสู่คลองจักษุ ภูมิศาสตร์ที่นี่แปลกพิลึก รอบด้านเป็นธารน้ำแข็ง ยังมีกรวยน้ำแข็งตั้งอีกไม่น้อย ประมาทนิดเดียวก็จะถูกกรวยน้ำแข็งทำให้บาดเจ็บได้

กู้ชูหน่วนกับมือสังหารชุดดำหายไปแล้ว

เวินเส้าหยีเกรงกู้ชูหน่วนจะเกิดเรื่อง ฝืนทนความทรมาน เดินหน้าทีละก้าว

ตลอดทางที่ผ่าน กรวยน้ำแข็งถูกฟันขาดระดับช่วงเอวมากมาย แตกเป็นเศษนับไม่ถ้วน ทิ้งเป็นร่องรอยคมกระบี่ตรงกำแพงน้ำแข็งรอบด้าน

เขาจำได้ นอกจากดาบและกระบี่ของมือสังหารชุดดำแล้ว ยังมีกระบี่อ่อนของกู้ชูหน่วน

พวกเขาต่อสู้กันตลอดทาง?

เดินต่ออีกระยะ ที่นี่มีรอยเลือดกระจัดกระจาย เด่นชัดเป็นพิเศษท่ามกลางถ้ำน้ำแข็งที่ขาวสะอาดดุจหิมะ

“ไม่…ไม่นะ…”

เวินเส้าหยีลนลานแล้ว

เขาไม่กล้าจินตนาการ ถ้าหากกู้ชูหน่วนตายอยู่ในนี้จะทำอย่างไร

ล้มลุกคลุกคลาน ซวนเซเดินหน้าต่อ

ทันใดนั้นเอง เขาก็หยุดย่างเท้าชะงัก

เพราะที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นทางขาด

ที่นี่เป็นอย่างกับหน้าผาขาด ถูกตัดขาดตรงกลาง

อยากเดินหน้าต่อ นอกเสียจากข้ามระยะสิบกว่ายี่สิบเมตรไปถึงฝั่งตรงข้ามได้

หรือกระโดดลงไป

ข้างใต้ขาวโพลน ลึกเท่าไรก็หารู้ไม่

ระยะสิบกว่ายี่สิบเมตร ตรงกลางไม่มีจุดให้ยืมแรงได้ อย่าว่าแต่กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บ แม้ปกติดีนางก็ข้ามไม่ได้

แม้จะเป็นเขาในยามแข็งแกร่งที่สุด ก็ข้ามไม่ได้เช่นกัน…

หรือว่านางกระโดดลงไป?

รอยจุดบนพื้นล้วนเป็นรอยเลือด กระตุ้นหัวใจเปราะบางของเวินเส้าหยีมากกว่าเดิม

เขาหยิบกรวยน้ำแข็งขึ้นชิ้นหนึ่ง โยนลงไป หากนานโขก็ไม่ได้ยินเสียงสะท้อนกลับ

เวินเส้าหยีสับสนแล้ว

หรือว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แบกนางข้ามไป?

แต่ที่นี่ก็ไม่มีรอยเลื้อยของงูใหญ่

เวินเส้าหยีกัดฟัน กระโดดลงใต้หุบตามไป

เขาไม่เชื่อ เขาไม่เชื่อว่ากู้ชูหน่วนจะตายไปทั้งอย่างนี้

นางคนนั้นพิลึกกึกกือ ถ้าเขาเดาไม่ผิด นางน่าจะกระโดดลงไป

เวินเส้าหยีกำลังพนัน

พนันถูก บางทีเขาอาจหากู้ชูหน่วนพบ

พนันผิด เช่นนี้ชีวิตของเขาก็จบสิ้นตรงนี้แล้ว

กระทั่งถึงตอนนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องกระโดดตามลงไป

ความคิดหนึ่งเดียวในใจคือ เขาต้องหากู้ชูหน่วนให้พบ ต้องหานางพบให้ได้ เป็นต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ

ตลอดทางที่ตกลงไป ความหนาวเหน็บหอบโจมตีเขาไม่หยุด

ทันใดนั้น ตรงเอวเขาก็ถูกบางสิ่งรัดไว้แล้วฉุดเขาไปด้วยแรงแกร่ง

“ตุบ…”

เขาล้มอยู่กับผนังน้ำแข็งอันเย็นแข็ง ข้างใบหูเป็นเสียงด่าด้วยความโกรธของกู้ชูหน่วน

“เจ้าไม่อยากอยู่แล้วหรือ ไม่ดูว่าที่นี่ลึกขนาดไหนยังกล้ากระโดดลงมา!”

เวินเส้าหยียิ้ม

รู้สึกเสียงด่าด้วยความโมโหนั้นช่างน่าประทับใจนัก

“เจ้า…บาดเจ็บแล้ว”

เขาเงยหน้า ที่ประทับเข้าม่านตาเขาคือสีหน้าเดือดดาลของกู้ชูหน่วน ดวงหน้าซีดขาว รวมถึงเนื้อตัวที่มีแผลดาบ แผลกระบี่หลายจุด