อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 590 หมาป่าหิมะ

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 590 หมาป่าหิมะ
เพิ่งเดินได้สองก้าว ก้นเหวก็มีเสียงเบาเล็กดังมา

ทั้งสองสบตากัน เห็นลางร้ายจากดวงตาของอีกฝ่าย

หนึ่งชายหนึ่งหญิง หนึ่งขาวหนึ่งแดง ทั้งสองต่างเจ็บหนัก ต่างฝ่ายต่างประคองกันเร่งเดินไปข้างหน้า

ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่คือผนังกึ่งกลางเขาของเหว ตรงนี้ยังมีเส้นทางหนึ่ง หลังจากเดินตรงไปไม่ไกลก็ปรากฏทางแยกหลายทาง

พวกกู้ชูหน่วนไม่คุ้นเคยกับที่นี่ จึงหาเส้นทางหนึ่งก่อนจะไปต่อ

เวินเส้าหยีพูดขึ้น “ถ้าข้าเดาไม่ผิด ดาบกระบี่ที่คนผู้นั้นใช้น่าจะเป็นดาบหิมะกับกระบี่หิมะ?”

“ดาบหิมะกับกระบี่หิมะ?”

“ใช่ ดาบกระบี่คู่นั้นเป็นอาวุธที่ยอดฝีมือระดับหกคนหนึ่งใช้เมื่อหลายร้อยปีก่อน นับได้ว่าเป็นอาวุธวิเศษระดับสี่ เพียงแต่ตามการตายของยอดฝีมือระดับหก ดาบหิมะกับกระบี่หิมะก็สาบสูญไปหลายร้อยปีด้วย ไม่รู้อย่างไรจึงตกอยู่ในมือเขาได้”

“ทำไมข้ารู้สึกเย็นสันหลังวาบนะ”

กู้ชูหน่วนกับเวินเส้าหยีพยายามจับความรู้สึก แต่จับจิตสังหารหรือการถูกสะกดรอยไม่ได้สักนิด

แต่ที่แปลกคือ เวินเส้าหยีก็รู้สึกชอบกลเล็กๆ ด้วย

“กู้ชูหน่วน เจ้าถอนเข็มทองออกให้ข้าก่อน บัญชีระหว่างเราค่อยสะสางกันทีหลัง”

“ไม่ทันแล้ว รีบหนีเร็ว”

อยู่ๆ ตรงจุดด้านหนาไม่ไกลมีเสียงตึกๆๆ แว่วมา คล้ายหมื่นอาชาตะกุย แม้แต่พื้นก็สนั่นหวั่นไหวด้วย

ครั้นมองให้ดี ภูเขาทะเลที่เรียงรายอยู่ลิบๆ ปรากฏหมาป่าหิมะนับร้อยนับพันตัว

ความเร็วหมาป่าหิมะแปลก กรงเล็บแหลมคม ดวงตาทั้งคู่ฉายประกายแดงชาด ในปากส่งเสียงร้องเสียดหู

เห็นพวกเขาสองคน ราวกับเห็นเนื้อพระถัง กระโจนเข้ามากัดอย่างบ้าคลั่ง

ถึงข้างหลังจะมีมือสังหารชุดดำ พวกเขาก็จำต้องถอย

มิเช่นนั้นหมาป่าหิมะจำนวนมากขนาดนี้ พวกเขาสองคนยังไม่พอยัดร่องฟันพวกมันเลย

ในที่สุด…

อายคมดาบทั้งสองปะทะมา ตรงมายังจุดตายของกู้ชูหน่วนและเวินเส้าหยี

กู้ชูหน่วนกับเวินเส้าหยีใจตรงกัน ปล่อยอีกฝ่ายออก แล้วหลบด้วยความเร็วขีดสุด

“ฟึกๆๆ…”

เงาคนยังไม่ทันเห็นชัด พวกกู้ชูหน่วนก็เริ่มสู้กับมือสังหารชุดดำแล้ว

กำลังของมือสังหารชุดดำเจียนถึงระดับเจ็ด ลงมือเร็ว แม่น หนัก

กู้ชูหน่วนระดับสอง ทั้งยังเจ็บหนัก

กำลังเวินเส้าหยีลดฮวบ เหลือเพียงระดับสี่ ทั้งบาดเจ็บ

ทั้งสองรวมกันก็ยังสังหารมือสังหารชุดดำไม่ได้

ดีที่หมาป่าหิมะที่วิ่งอยู่ข้างหน้ากระโจนมา ทำให้มือสังหารชุดดำจำต้องทิ้งกู้ชูหน่วน ดาบกระบี่ร่ายรำ แต่ละกระบวนเป็นต้องล้มหมาป่าหิมะหนึ่งตัว

“ไป…” กู้ชูหน่วนดึงเวินเส้าหยี

ระหว่างที่วิ่งปรี่ นางอยากถอนเข็มทองให้เวินเส้าหยี แต่ถ้าไม่ใช้ดาบของมือสังหารชุดดำเลี้ยวโค้งวาดมา ก็เป็นหมาป่าหิมะที่กระโจนมาจากทั่วสารทิศ

นางยุ่งเป็นพัลวัน ไม่มีเวลาถอนเข็มทองให้เวินเส้าหยี

เห็นหมาป่าหิมะเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ละตัวทั้งล่ำทั้งดุ ทั้งยังสูงกว่าคน

สถานการณ์ล่อแหลมอีกครั้ง

เลือดสีแดงกลิ่นคาว อบอวลไปทั้งถ้ำน้ำแข็ง แยกไม่ชัดว่าเป็นของคนหรือของหมาป่าหิมะ

ในถ้ำน้ำแข็งมีจิตสังหารคละคลุ้ง แสงดาบเงากระบี่ร่ายรำไม่หยุด ตามมาด้วยแขนขาบาดเจ็บ

ไม่ว่าวรยุทธ์สูงส่งเพียงไร ก็ทัดทานหมาป่าหิมะมากขนาดนั้นไม่อยู่

กู้ชูหน่วนกับเวินเส้าหยีบาดเจ็บ มือสังหารชุดดำก็ด้วย

วรยุทธ์มือสังหารชุดดำสูงเกินไป แต่ก็ฆ่าหมาป่าหิมะเยอะที่สุดด้วย ด้วยเหตุนี้หมาป่าหิมะจึงเล็งเขาเป็นเป้าหลัก กระโจนกัดเป็นระลอกๆ

แม้มือสังหารชุดดำจะเผชิญกับหมาป่าหิมะมากแค่ไหน แต่จิตสังหารต่อกู้ชูหน่วนในสายตาของเขากลับไม่ลดลงสักนิด ด้วยชีวิตก็ต้องฝ่าเลือดเป็นทางออกไปเอาชีวิตนางให้ได้

เนื่องจากมือสังหารชุดดำดึงดูดหมาป่าหิมะจำนวนมาก หมาป่าหิมะที่ตัวกู้ชูหน่วนจึงน้อยกว่ามาก

นางไม่อยากเปลืองแรงอยู่นาน ลากเวินเส้าหยี เหยียบหัวหมาป่าหิมะสองสามตัวแล้วกระโดดลงหุบเขาไป