อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 593 เป็นตายพึ่งพากัน

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 593 เป็นตายพึ่งพากัน
กู้ชูหน่วนกรอกตาขาวใส่

นางล่วงเกินใครไปหรือ?

เจ้าของร่างเดิมมีตัวตนเยอะอย่างนั้น นางจะรู้ได้อย่างไรว่านางเคยล่วงเกินผู้ใด

“คนที่ข้าล่วงเกินมากที่สุด ก็คือพวกเจ้าคนของเผ่าเทียนเฟิ่น”

“เขาไม่ใช่คนของเผ่าเทียนเฟิ่น ข้าไม่เคยเห็นเขาที่เผ่าเทียนเฟิ่นมาก่อน”

“บางทีอาจเป็นนักฆ่ากล้าตายที่ผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นพวกเจ้าคนไหนฝึกล่ะ?”

“เผ่าเทียนเฟิ่นมีกฎ คนในเผ่าห้ามซุ่มเลี้ยงนักฆ่ากล้าตาย”

“เฮอะ ข้าว่าไอ้แก่เส็งเคร็งซือคงของเผ่าเทียนเฟิ่นพวกเจ้า แล้วยังไอ้แก่เส็งเคร็งเสวี่ยเย่นั่น จิตใจชั่วช้า ใครจะรู้ว่าพวกเขาแอบซ่องสุมกำลังคนหรือไม่”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะเสียงหนึ่ง เดินเข้าใกล้ชายหนุ่มชุดดำทีละก้าวๆ

“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใบ้จริงหรือไม่ ข้าก็อยากดูสิว่าเจ้าหน้าตาเป็นอย่างไร”

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไปดึงผ้าสีดำบนใบหน้าเขา อย่างไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มชุดดำตรงหน้าเร็วกว่านางไปก้าวหนึ่ง

มือขวาเขาขวาง กระบี่ยาวพลิกหมุนไปสองสามรอบอย่างปราดเปรียว ขวางบาดหัวใจของกู้ชูหน่วนประหนึ่งมีดวงตา

การเคลื่อนไหวมือสังหารชุดดำว่องไวดุจลมกรดกระแสไฟ ทั้งยังจู่โจมกะทันหันซึ่งถูกจี้จุด นัยน์ตากู้ชูหน่วนหด เบี่ยงกายทันควัน

คิดไม่ถึงมือสังหารชุดดำคล้ายคิดอยู่แล้วว่านางจะเบี่ยงกายฉับ มือซ้ายพลิกอีก แสงเย็นดาบโค้งวิบวับอยู่ในมือเขาแล้ว

“ซี้ด…”

แสงเย็นวาบ ท้องที่กู้ชูหน่วนก็บาดเจ็บอยู่ก่อนถูกฟันอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะเวินเส้าหยีดึงนางได้ทันท่วง นางต้องถูกชายหนุ่มชุดดำเฉือนเอวขาดเป็นสองท่อนแน่

“ดาบมือซ้ายเจ้าร้ายกาจกว่ากระบี่มือขวาเสียอีก เจ้าถนัดซ้าย”

กู้ชูหน่วนระทึก กุมท้องที่บาดเจ็บของตัวเอง

ท้องของนางเกิดผลึกน้ำแข็งอีกครั้ง เลือดทั้งร่างจับตัวในเวลาที่เร็วที่สุด

ดาบนี้ฟันลึกเกินไป กายกู้ชูหน่วนล้มลงอย่างไร้กำลัง

ที่สายตามองเห็น เป็นเวินเส้าหยีโรมรันกับชายหนุ่มชุดดำอย่างดุเดือด

กู้ชูหน่วนสั่นเทาหยิบยาออกมา เทออก วางในปากก่อนจะกลืนลงไป

รวมกำลังภายในอย่างรวดเร็ว สลายเลือดที่จับตัวมากขึ้นเรื่อยๆ

นางเป็นหมอ นางรู้การเปลี่ยนแปลงของร่างกายนางดีที่สุด

รับบาดเจ็บติดกันหลายครั้ง ร่างกายเจียนจะไม่ไหวแล้ว

ไม้นี้ของมือสังหารชุดดำ เป็นท่าพิฆาตอีกแล้ว รุนแรงกว่าหลายดาบที่ถูกฟันเมื่อก่อนหน้านี้

ถ้าทำแผลให้เรียบร้อยไม่ได้ ถ้าเลือดแข็งตัว เช่นนั้นนางต้องม่องเท่งแน่

นางจะตายไม่ได้

นางยังรวบรวมมุกมังกรไม่ครบเจ็ดเม็ด ประชาชนเผ่าหยกนับพันนับหมื่นกำลังรอนางอยู่ ถึงนางจะตาย ก็ต้องเอาไว้หลังจากถอนคำสาปโลหิตเผ่าหยกแล้ว

ระหว่างสะลึมสะลือ กู้ชูหน่วนก็หมดสติไป

ก่อนหมดสติ นางเห็นชายหนุ่มอบอุ่นคนหนึ่งร้องเรียกนางอย่างร้อนรน พูดอะไรบางอย่างตรงข้างหูนาง

แต่นางหมดกำลังตอบแล้ว

รอจนนางฟื้นขึ้นอีกครั้ง ก็อยู่ในอีกถ้ำหนึ่งแล้ว

ยังคงเป็นถ้ำโพรงน้ำแข็ง ร่างกายนางเย็น ถูกคนโอบอยู่ในอ้อมกอดแน่นๆ

คนที่กอดนางเรือนร่างเปลือยเปล่า เสื้อผ้าคลุมอยู่บนตัวนาง

กู้ชูหน่วนตกใจ เงยหน้าขึ้นพรึบ

กลับเห็นคนตรงหน้า ใบหน้าสวมหน้ากากผีเสื้อ

นัยน์ตาทั้งสองปิดสนิท สีหน้าซีดเผือด ลมหายใจรวยริน ริมฝีปากที่แดงแต่เดิมก็ขาวจนไม่มีสีเลือดสักนิด

ตัวเขามีดาบมีกระบี่ แล้วยังไม่รู้ถูกอะไรข่วนเป็นแผลร่องเลือด เลือดสดไหลริน เนื้อตัวเย็นเฉียบ เป็นที่สะพรึงในจักษุ

ครั้นมองตัวเองอีกที บาดแผลตามตัวทำแผลเรียบร้อยไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ปากแผลไม่ถูกผนึกด้วยน้ำแข็งอีก บาดเจ็บภายในก็ดีขึ้นมาก

กู้ชูหน่วนเอาเสื้อผ้าคลุมให้เวินเส้าหยี จับชีพจรเขา

อาการบาดเจ็บภายในเขาทวีความรุนแรงกว่าเดิม ทั้งยังเสียพลังไปมาก การบำเพ็ญลดแล้วลดอีก

กู้ชูหน่วนมีเข้าใจผิดหนึ่ง หากยังลดต่อไป วรยุทธ์เวินเส้าหยีจะใกล้เคียงกับนางแล้ว