อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 596 คนที่หน้าตาเหมือนเย่เฟิงเปี๊ยบ

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 596 คนที่หน้าตาเหมือนเย่เฟิงเปี๊ยบ
“เย่เฟิง ทำไมเป็นเจ้า?”

ก้นบึ้งหัวใจกู้ชูหน่วนอันสงบนิ่ง ราวกับถูกโยนก้อนหินหนึ่ง บังเกิดคลื่นกระเซ็น

“เจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้ายังมีชีวิตอยู่แน่ะ!”

กู้ชูหน่วนพูดด้วยความตื่นเต้น ยื่นมือไปลูบดวงหน้าหล่อเหลา

ทว่ามือสังหารชุดดำกลับเบือนหน้าเย็นชาหนี คล้ายรังเกียจคนอื่นแตะต้องตัวเขา

ความตื่นเต้นของกู้ชูหน่วนแข็งไปทันที สองมือชะงักอยู่กลางอากาศ

“เจ้าไม่ใช่เย่เฟิง เจ้าเป็นใคร?”

ถ้าเป็นเย่เฟิง เขาเห็นนาง ต้องดีใจมากๆ แน่

แววตาเย่เฟิงไม่ได้เย็นชาขนาดนั้น ตัวก็ไม่เย็นขนาดนี้ด้วย

ไม่ว่าจะเจอกับการถูกกระทำที่ไม่เป็นธรรมเท่าไร เขาก็ยังอ่อนโยนจิตใจดี

กู้ชูหน่วนสังเกตหนุ่มน้อยชุดดำอย่างละเอียด

หนุ่มหน้าตาน้อยตรงหน้าเหมือนเย่เฟิงทุกกระเบียด ราวกับออกมาจากพิมพ์เดียวกัน คิ้วดาบดวงตากระจ่างที่เหมือนกัน ท่วงท่าเหนือผู้คน ยืนอยู่ในกลุ่มคนก็สามารถถูกดึงดูดได้ในแวบแรก

หนึ่งเดียวที่ไม่เหมือนก็คือ วรยุทธ์เขาดีกว่าเย่เฟิงมากโข

และความเย็นบนตัวเขาก็เหมือนผีร้ายที่เพิ่งคลานขึ้นจากอเวจี ไม่พกพาอารมณ์ใดๆ

ท่าทางเย็นชาเช่นนี้ เหมือนเครื่องจักรสังหารก็มิปาน แค่คนอื่นให้เขาทำอะไร เข้าก็ทำหมด

เผชิญกับการไต่ถามของนาง หนุ่มน้อยชุดดำนิ่งงันไม่ตอบ

กู้ชูหน่วนมองมือซ้ายเขาอย่างรวดเร็ว

ตาปลาหนาๆ ตรงฝ่ามือมือซ้ายเขา ดูแล้วน่าจะเกิดขึ้นเพราะฝึกยุทธ์มาหลายปี

กู้ชูหน่วนคิดหาบาดแผลอะไรจากมือซ้ายของเขา แต่นางต้องผิดหวัง

มือซ้ายเขา นอกจากแผลที่ถูกหมาป่าหิมะข่วนลึกถึงกระดูกสองสามรอยแล้ว ก็ไม่มีบาดแผลอื่น

ไม่ใช่มือซ้ายของเย่เฟิง

มือซ้ายของเย่เฟิงถูกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้บีบแตกละเอียด กระดูกผิดรูป ตรงฝ่ามือก็ถูกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้แทงทะลุด้วย มีแผลเป็นมาตลอด

ความหวังของกู้ชูหน่วนที่ทะยานขึ้นกลายเป็นความผิดหวังช้าๆ

ไม่ว่าเขาเป็นใคร แต่ด้วยที่เขาหน้าตาละม้ายเย่เฟิง เขาก็ไม่อาจยืนมองอยู่เฉยๆ อีกได้

กู้ชูหน่วนดึงกระบี่ยาวตรงเอวออกมา เดินกำลังภายในแล้วเหวี่ยงไปทางใยแมงมุมแรง

“ฟึบ…”

ใยแมงมุมฟันไม่ขาด

แต่นางกลับถูกกระแทกปลิว

นางที่เจ็บหนักอยู่แล้ว เนื่องจากเดินกำลังภายในและถูกกระแทกออก บาดแผลจึงมีเลือดไหลอีกครั้ง

“โถ่เอ๊ย ดูสิเจ้าทำเรื่องดีอะไร ถ้าเจ้าไม่แทงข้าหลายครั้ง ข้าก็ฟันใยแมงมุมนี่ได้นานแล้ว”

“…”

“ช่างเถอะ พูดกับเจ้าก็เหมือนสีซอให้ควายฟัง”

“…”

กู้ชูหน่วนลุกขึ้น มือหนึ่งกุมท้องที่เจ็บ มือหนึ่งลูบคาง

ใยแมงมุมนี่ก็ไม่รู้ว่าทออย่างไร ทั้งเหนียวทั้งแข็ง

กระบี่อ่อนนางเกือบถูกดูดเข้าไปแล้ว

ที่สำคัญที่สุดคือ ใยแมงมุมโปร่งแสงหมด เผลอนิดเดียวก็จะติดกับใยแมงมุม

ชายหนุ่มผู้นี้ยังดวงดี อย่างน้อยแมงมุมก็ตายแล้ว มิเช่นนั้นเขาต้องถูกกินแต่แรกแน่

กู้ชูหน่วนลองอีกหลายครั้งก็ช่วยเขาออกมาไม่ได้

น่าเสียดายตอนที่มารีบร้อนเกินไป ความเร็วก็เร็วเกินไป ฝูกวงไม่ได้ตามมา มิเช่นนั้นฝูกวงอาจมีวิธีช่วยเขาออกมาได้

ทันใดนั้น กู้ชูหน่วนก็นึกอะไรออก ริมฝีปากแดงยกยิ้มเจ้าเล่ห์หนึ่ง

นางหยิบตะบันไฟออกมาจากแหวนมิติ จุด แล้ววางเผากับใยแมงมุม

ใยแมงมุมที่ดาบฟันแทงไม่เข้า ทั้งแข็งทั้งเหนียว ครั้นถูกไฟก็ไหม้เปรียะๆ ราวกับหวั่นเกรงแสงไฟสุดขีด

“ฟึบ…”

ใยแมงมุมถูกเผาหมดแล้ว ชายหนุ่มเจ็บหนัก สองขาคุกเข่าลง หอบหายใจหนักไม่หยุด

“เจ้าเลือดออกมากเกินไป ถ้ายังไม่ห้ามเลือดอีกจะตายได้ ที่จ้ามียาห้ามเลือดนิดหน่อย ทำแผลให้เจ้าก่อนแล้วกัน”

จิตสังหารในดวงตาชายหนุ่มชุดดำแวบแล้วผ่านไป มองกู้ชูหน่วนชืดๆ

กู้ชูหน่วนตึกตัก

“เจ้าคงไม่ได้จะฆ่าข้าอีกกระมัง นี่ อย่าลืมสิ ถ้าไม่ใช่เพราะข้า เจ้าจะรอดออกจากใยแมงมุมได้หรือ?”