อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 656 ต้องการมุกมังกร
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 656 ต้องการมุกมังกร
ทั้งสองฝ่ายชักดาบโก่งคันธนู สามารถเกิดสงครามกันขึ้นมาได้ทุกเมื่อ
เซียวหยู่โหลวพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “พี่ใหญ่ หากกองทัพของตระกูลเซียวต่อสู้กับกองทัพของเทพสงครามขึ้นมา จะต้องมีผู้บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วนเป็นแน่ รากฐานของทั้งแคว้นเย่ก็จะสั่นคลอน ถึงเวลานั้นหากมีคนที่ไม่ประสงค์ดีฉวยโอกาสโจมตีแคว้นเย่ของเรา เช่นนั้นก็จะยิ่งแย่ลงไปอีก ท่านพ่อจงรักภักดีต่อชาติ รักทหารเหมือนดั่งลูกมาชั่วชีวิต หากเขายังมีชีวิตอยู่ ก็คงไม่ปรารถนาให้คนในแคว้นเย่ของพวกเรามาห้ำหั่นกันเองเป็นแน่”
เซียวหวั่นเอ๋อร์พยักหน้า และพูดเกลี้ยกล่อม “พี่รองพูดถูก พวกเราไม่กลัวท่านอ๋องเทพสงคราม แต่พวกเราจะให้ทหารของตระกูลเซียวตายโดยเปล่าประโยชน์ไม่ได้”
พวกเขากดเสียงต่ำมาก แต่กู้ชูหน่วนก็ยังได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว
นางยกมือขึ้นและสาบานว่า “เจ็ดวัน ให้เวลาข้าเจ็ดวัน ข้าจะจับตัวฆาตกรที่สังหารแม่ทัพใหญ่เซียวออกมาได้แน่ หากว่าจับไม่ได้ ข้าจะยอมให้พวกเจ้าจัดการลงโทษ”
เซียวหยู่ชงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องไปที่นางอย่างดุดัน ในใจยังคงมีความโกรธแค้นอยู่เป็นกลุ่มก้อน
กู้ชูหน่วนกล่าวต่อ “หากเจ้าต้องการทำให้เป็นเรื่องใหญ่จริง พวกเราก็จะเอาด้วยจนถึงที่สุด เพียงแต่….หากข้าไม่ใช่ฆาตกร เช่นนั้นก็ไม่เท่ากับว่าปล่อยให้แม่ทัพใหญ่เซียวเสียเลือดไปโดยเปล่าประโยชน์แล้วหรือ?”
“ได้ ข้าจะเชื่อท่านสักครั้ง เจ็ดวัน หากว่าหลังจากเจ็ดวันท่านไม่สามารถหาตัวฆาตกรมาได้ ไม่ว่าจะต้องชดใช้ด้วยอะไร พวกเราตระกูลเซียวกับท่านไม่ตายก็จะไม่เลิกแล้วต่อกัน”
“ได้”
กู้ชูหน่วนมองดูแม่ทัพใหญ่เซียวที่ยังคงนอนจมอยู่ในกองเลือดด้วยความปวดใจ จากนั้นก็มองดูเซียวหยู่เซวียนที่จิตใจเหม่อลอยอีกครั้ง ดึงมือของเย่จิ่งหานเดินออกไปนอกจวน
“ยัยขี้เหร่”
เสียงอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง ฝีเท้าของกู้ชูหน่วนชะงัก หมุนตัวไปเห็นเซียวหยู่เซวียนที่มีสีหน้าเศร้าโศกดวงตาแดงก่ำทั้งสองข้าง
“ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าเป็นการส่วนตัว”
“ได้”
เย่จิ่งหานไม่วางใจ กู้ชูหน่วนบอกใบ้ให้เขาวางใจ เดินตามเซียวหยู่เซวียนออกไปถึงสถานที่ที่สงบ
“เจ้าอยากถามอะไร”
“ก่อนที่พ่อข้าจะเสียชีวิต ได้พูดอะไรกับเจ้าไว้บ้าง?”
“พูดไว้มากมาย บอกว่ารู้ว่าพวกเจ้าคิดจะสร้างความประหลาดใจให้เขาในวันเกิดครบรอบหกสิบปี บอกว่าวันเกิดครบรอบหกสิบปีเขาจะไปที่เผ่าหยกพร้อมกับข้า”
“ไปทำอะไรที่เผ่าหยก”
“เสี่ยวเซวียนเซวียน เรื่องนี้พูดแล้วยาว……”
“งั้นก็พูดให้สั้นๆ”
พูดสั้นๆ?
พูดอย่างไร?
บอกว่าไปเผ่าหยกแล้วเขาจะมอบหัวใจให้เพื่อช่วยชีวิตเผ่าหยกหรือ?
กู้ชูหน่วนกำลังลังเลว่าจะอธิบายอย่างไร
เซียวหยู่เซวียนก็เอ่ยขึ้นอย่างฉับพลัน “ยัยขี้เหร่ เจ้าพูดความจริงกับข้า เจ้าเคยมีความคิดจะสังหารพ่อของข้าหรือไม่”
“ข้า……”
กู้ชูหน่วนอยากปฏิเสธ แต่นางเคยมีความคิดอยากจะฆ่าจริงๆ
หากว่านางยอมรับ เช่นนั้นเรื่องราวก็จะยิ่งซับซ้อนขึ้น และจะทำให้เซียวหยู่เซวียนเข้าใจผิดนางมากขึ้นเท่านั้น
นางกลัวมาก กลัวว่าภาพเหตุการณ์ที่เห็นที่ทะเลโลหิตจะกลายเป็นความจริง
เพียงแค่ชั่วครู่ที่ลังเลเช่นนี้ เซียวหยู่เซวียนก็เข้าใจอะไรขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน
ร่างกายของเขาโซเซ หน้าซีดเผือด มุมปากเกิดเป็นรอยยิ้มขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เพียงแต่รอยยิ้มนี้ทำให้คนเห็นแล้วเกิดความรู้สึกเศร้าโศกรันทดอย่างอธิบายไม่ถูก
กู้ชูหน่วนเจ็บปวดในใจขึ้นมาทันที “เสี่ยวเซวียนเซวียน เรื่องราวไม่ได้เป็นแบบที่เจ้าคิด สิบกว่าปีก่อนหน้านี้ท่านพ่อของเจ้าได้ตายไปนานแล้ว ที่เขาสามารถฟื้นคืนชีพได้ เป็นเพราะมีคนหลอมมุกมังกร ใส่ไว้ในหัวใจของเขา เขาจึงสามารถมีชีวิตต่อได้ แต่ตอนนี้เผ่าหยกต้องการมุกมังกร”
