อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 658 ข้าเห็นนางไม่สบอารมณ์
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 658 ข้าเห็นนางไม่สบอารมณ์
กู้เฉิงเซี่ยงรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีนัก
เป็นดังคาด กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไป ชี้ไปทางกู้ชูหยุนที่อยู่อย่างน่าเอ็นดูด้านข้าง “ข้าต้องการนาง”
เหมือนว่ากู้ชูหยุนจะรู้ดีว่ากู้ชูหน่วนมุ่งมาเพราะนาง บนใบหน้าจึงไม่ได้มีความตกใจอะไร
แต่ฮูหยินใหญ่กลับตกใจอย่างหนัก นางกล่าวด้วยความร้อนใจว่า “พระชายาหาน ไม่ทราบว่าหยุนเอ๋อร์ไปล่วงเกินท่านตรงไหน จึงได้ทำให้ท่านเดือดดาลเช่นนี้”
“ข้าเห็นนางไม่สบอารมณ์ ได้หรือไม่?”
“นี่……”
นี่นับว่าเป็นเหตุผลอะไร?
ฮูหยินใหญ่รีบส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังกู้เฉิงเซี่ยง
หากว่าเป็นเมื่อก่อน นางสามารถลงโทษกู้ชูหน่วนนังเด็กสารเลวนี่ได้โดยตรง แต่ตอนนี้ นางเป็นภรรยาที่เทพสงครามโปรดปราน ล่วงเกินนางก็เท่ากับล่วงเกินเย่จิ่งหาน นางจะกล้าล่วงเกินได้อย่าง
ขณะที่กู้เฉิงเซี่ยงกำลังลังเลที่จะเอ่ยปาก คำเตือนทีเล่นทีจริงของกู้ชูหน่วนก็ดังขึ้น “กู้เฉิงเซี่ยง ดูท่าแล้วท่านต้องการจะขัดขวางสินะ”
“นี่…..อย่างไรเสียนางก็เป็นพี่สาวของท่าน……”
“เกรงว่ากู้เฉิงเซี่ยงจะพูดผิดไปแล้วล่ะมั้ง ท่านแม่ของข้าให้กำเนิดข้าเพียงผู้เดียว ไม่ได้มีพี่ชาย และไม่มีพี่สาว นางนับว่าจะพี่สาวทางไหนของข้า”
สีหน้าของกู้เฉิงเซี่ยงเปลี่ยนไปทันที
คำพูดนี้ของนาง ยอมรับเพียงท่านแม่ ไม่ยอมรับท่านพ่อ และตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าต้องการจะต่อกรกับเขาจนถึงที่สุดใช่หรือไม่?
ดวงตาอันเย็นชาไร้ความรู้สึกของเย่จิ่งหานเพ่งไปทางกู้เฉิงเซี่ยง ราวกับว่ากำลังรอให้กู้เฉิงเซี่ยงเอ่ยปาก
บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ชักดาบออกมาชิ้งชิ้งชิ้ง เพียงแค่กู้เฉิงเซี่ยงกล้าพูดว่าจะขัดขวางสักคำ พวกเขาก็จะทำให้เลือดของจวนเฉิงเซี่ยงกระเด็นไกลนับพันลี้ กู้ชูหยุนเห็นดังนั้น นางเดินออกมาช้าๆ กล่าวด้วยเสียงอันอ่อนโยนอย่างเอาใจใส่น่าเอ็นดูว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วง คิดว่าพระชายาหานคงมีธุระมาหาข้า ข้าไปครู่เดี๋ยวก็จะกลับมาเจ้าค่ะ”
“หยุนเอ๋อร์…..พระชายาหาน ข้าขอร้องท่านล่ะ หากว่าหยุนเอ๋อร์มีตรงไหนที่ทำผิดต่อท่าน ข้าจะขอโทษท่านแทนนาง เห็นแก่ที่นางเป็นพี่สาวของท่าน ไว้ชีวิตนางสักครั้งเถอะ” ไอลีนโนเวล
“ดูท่า คนที่คิดจะขวางคือฮูหยินใหญ่สินะ” กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเย็นยะเยือก
ทันใดนั้นก็มีองครักษ์เอาดาบมาพาดบนคอของฮูหยินใหญ่
กู้ชูหยุนกล่าวด้วยความโกรธเคือง “กู้ชูหน่วน คนที่เจ้าต้องมาหาคือข้า ปล่อยท่านแม่ของข้า”
“ชิงเฟิงเป็นคนเซ่อซ่า ดาบของเขามักจะไม่มีตาบ่อยๆ พี่รอง ข้าคิดว่าท่านรีบออกจากที่นี่ไปจะดีซะกว่า จะได้ไม่มีผลกระทบต่อชิงเฟิง ทำให้ดาบของชิงเฟิงไม่เที่ยงตรงใช่หรือไม่?”
กู้ชูหยุนเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาทีหนึ่ง เพ่งมองกู้ชูหน่วนแวบหนึ่ง หมุนตัวและจากไปทันที
ฮูหยินใหญ่ร้อนใจจนหัวหมุน “นายท่าน หยุนเอ๋อร์ถูกพาตัวไปเช่นนี้แล้ว ทำไมท่านไม่ออกหน้าช่วยนาง กู้ชูหน่วนจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต นางไม่ถูกกับหยุนเอ๋อร์มาแต่ไหนแต่ไร หากว่า…..หากว่า…..ฮือฮือ……”
“เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากช่วยหรือ? กู้ชูหน่วนในตอนนี้ไม่ใช่กู้ชูหน่วนในอดีตตั้งนานแล้ว ข้าจะมีวิธีอะไรอีก”
“แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรเจ้าคะ?”
“พ่อบ้านพ่อบ้าน เจ้ารีบส่งคนไปตรวจสอบ ทำไมพระชายาหานถึงได้สร้างความลำบากให้คุณหนูรองอย่างกะทันหันเช่นนี้”
“ขอรับ……”
ในจวนอ๋องหาน กู้ชูหน่วนและเย่จิ่งหานนั่งกันคนละด้าน ด้านข้างคือสายลับของหอหนึ่งในหล้าและสายลับของสำนักรู้ฟ้ารายงาน
“รายงานนายหญิง วันนั้นที่แม่ทัพใหญ่เซียวถูกทำร้ายกู้ชูหยุนอยู่ในห้องนอนโดยตลอด นางไม่ได้ไปที่ไหนเลยขอรับ”
“ก่อนวันที่แม่ทัพใหญ่เซียวจะถูกทำร้ายหนึ่งวัน กู้ชูหยุนได้เคยไปหาแม่ทัพใหญ่เซียว พวกเขาทั้งสองคนเกิดปากเสียงกัน กู้ชูหยุนถูกแม่ทัพใหญ่เซียวไล่ออกจากจวนแม่ทัพอย่างรุนแรงขอรับ”
“ในส่วนของยาพิษที่แม่ทัพใหญ่เซียวโดน เป็นยาพิษสูตรลับเฉพาะที่ท่านปรุง นอกจากท่าน ก็ไม่มีผู้ใดเข้าใจพิษนี้ แต่ว่า….ครึ่งเดือนก่อน ได้มีคนไปซื้อสมุนไพรปรุงยาพิษร้ายแรงสองสามชนิดนั่นที่ร้านยาแห่งหนึ่งนอกพระนครขอรับ”
