อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 660 ใจบุญ

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 660 ใจบุญ
กู้ชูหน่วนพูดพลางส่งสายตาให้ชิงเฟิงและเจี่ยงเสวีย ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียรีบให้คนเอาถุงงูพิษและแมลงมีพิษถุงแล้วถุงเล่าเข้ามาทันที เปิดปากกระสอบออก แสดงไว้ตรงหน้าของกู้ชูหยุน

ทันทีที่กู้ชูหยุนเห็นสัตว์มีพิษเหล่านั้น ใบหน้าที่งดงามดั่งดอกบัวก็เปลี่ยนไปในพริบตา

ที่นี่มีกระสอบประมาณห้าถึงหกกระสอบ ทุกกระสอบเต็มไปด้วยงูพิษหลากสี แมงป่องพิษ ตะขาบ แมงมุม และอื่นๆ

สิ่งของในกระสอบ ทุกอย่างล้วนมีพิษร้ายแรง เพียงแค่ถูกกัดเข้าไป แม้ว่าจะไม่ตายก็พิการ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ สัตว์มีพิษเหล่านี้แต่ละตัวเคลื่อนไหวบิดตัวไม่หยุด ราวกับว่าอยากจะแย่งกันปีนขึ้นไปบนตัวของนางเช่นนั้น

ฟันของกู้ชูหยุนสั่นเล็กน้อย แต่บนใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นสงบและกล่าวว่า “กู้ชูหน่วน เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“ไม่ได้ทำอะไรนี่ ก็แค่อยากจะหลอมปรุงยาบางอย่างเท่านั้น แต่ว่านะก็ไม่รู้ว่าพิษของสัตว์มีพิษเหล่านี้จะเป็นอย่างไร คิดจะหาคนมาทดลองสักหน่อย”

กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปหากู้ชูหยุนทีละก้าวๆ ยิ้มจนหน้าตาบริสุทธิ์และไร้เดียงสา ราวกับว่ากำลังพูดถึงเรื่องที่น่าทึ่งเป็นพิเศษเรื่องหนึ่ง

“พี่รอง ใช้เลือดของสาวงามเลี้ยงบำรุงสัตว์มีพิษ จะทำให้คุณสมบัติความเป็นพิษเพิ่มขึ้นได้มากกว่าหนึ่งเท่าตัว ท่านว่าเรื่องนี้จะจริงหรือไม่?”

นางพูดพลางหยิบงูพิษตัวสีเขียวทั้งตัวมาตัวหนึ่ง กวัดแกว่งเบื้องหน้าของกู้ชูหยุน “ตัวนี้สีสวยมาก แต่ไม่รู้ว่ามีพิษหรือไม่ ทว่าเห็นมันตัวเล็กแบบนั้น กัดแล้วก็คงจะไม่เจ็บเท่าไหร่สินะ”

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียขนหัวลุกซู่

นี่ก็คืองูเขียวหางไหม้เชียวนะ กัดคนทีเดียวก็ต้องตายแล้ว ยังจะเจ็บไม่เจ็บอะไรอีก

ก่อนหน้านี้ไม่นาน พวกเขายังบ่นว่าพระชายาที่สั่งให้พวกเขาไปจับสัตว์มีพิษมากมายขนาดนั้นมา

ตอนนี้พวกเขาต้องดีใจที่พระชายาไม่ได้เอาสัตว์มีพิษเหล่ามาใช้บนตัวของพวกเขา

กู้ชูหน่วนกะพริบตาแล้วกะพริบตาอีก กล่าวด้วยความกลัดกลุ้ม “หากว่างูนี่มีพิษ กัดท่านตายแล้วจะทำยังไง? ข้ายังอยากรู้ความจริงเกี่ยวกับการตายของแม่ทัพใหญ่เซียวอยู่เลย จะให้ท่านตายง่ายๆได้ยังไงล่ะ?”

กู้ชูหยุนโล่งอกไปเล็กน้อย

สวรรค์รู้ว่านางกลัวสัตว์ที่ร่างกายนุ่มนิ่มนี่มากเพียงใด

แต่ที่นางคิดไม่ถึงก็คือ คำพูดต่อมาของกู้ชูหน่วน แทบจะทำให้นางเป็นลมตายไปตรงนั้น

“บังเอิญ ข้ารู้วิชาทางการรักษาเล็กน้อย และมียาชั้นยอดติดตัวอยู่บ้าง เพียงแค่กินยาที่ข้าปรุงเป็นพิเศษ บวกกับน้ำลายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ รับรองว่าท่านจะไม่ตายในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกปีครึ่ง”

“ข้าบอกแล้ว การตายของแม่ทัพใหญ่เซียวไม่ได้เกี่ยวข้องกับข้า ข้าไม่ได้ฆ่าเขา”

“ข้าบอกว่าท่านเป็นคนฆ่าแม่ทัพใหญ่เซียวงั้นหรือ?”

“เช่นนั้นเจ้าจะจับข้ามาทำไม?”

“แน่นอนว่าอยากให้ท่านเล่ารายละเอียดทั้งหมดทุกอย่างให้ข้าฟัง”

“ที่ควรพูดข้าก็พูดหมดแล้ว”

“ดูท่า ท่านคงจะทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยให้สัตว์มีพิษของข้าท้องว่างจริงๆ พี่รอง ข้าไม่รู้เลยว่า ท่านจะใจบุญได้ถึงเพียงนี้จริงๆ ก็เอาเถอะ ในเมื่อพี่จิตใจดีขนาดนั้น งั้นข้าที่เป็นน้องสาวผู้นี้ก็พลาดไม่ได้ที่จะต้องสนับสนุนท่านแล้ว”

กู้ชูหน่วนพูดพลาง ก็เทสัตว์มีพิษทั้งกระสอบออกมา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มกระหายเลือดอันงดงาม ขณะเดียวกันก็หยิบยาออกมาเม็ดหนึ่ง บังคับป้อนให้กู้ชูหยุน

“พี่รอง ท่านวางใจ สัตว์มีพิษเหล่านี้กัดท่านไม่ตายหรอก อย่างมากก็แค่ทำให้ทั้งตัวของท่านเป็นหลุมขรุขระ เหมือนคนอัปลักษณ์เท่านั้น”

“แน่นอน รวมทั้งใบหน้าของท่านด้วย เพราะเนื้อบนใบหน้าอ่อนนุ่มที่สุด พวกมันล้วนชอบแทะเนื้อบนใบหน้า แต่ท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่รังเกียจท่าน อาจารย์ซ่างกวนก็จะไม่รังเกียจท่าน อย่างไรซะ….ท่านก็เป็นคนที่มีจิตใจดีงาม อยากจะใช้เลือดของตัวเองเพื่อเลี้ยงสัตว์เหล่านี้นี่นา…..”