อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 663 พวกเจ้าเป็นพี่น้องกันแท้ๆ

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 663 พวกเจ้าเป็นพี่น้องกันแท้ๆ
“อ้าก….”

กู้ชูหยุนกรีดร้องเสียงดัง สะบัดปัดมือเท้าทั้งคู่ คิดอยากสะบัดเตะสัตว์มีพิษพวกนั้นตก ด้วยเพราะสัตว์มีพิษเยอะเกินไป ใช่ว่านางอยากสะบัดเตะหลุดได้แล้วจะสามารถทำได้

งูพิษแต่ละตัวคืบคลานเข้าไปในกระโปรง ในแขนเสื้อของนาง

เลือดไหลออกมาตามร่างกายของนาง

เลือดที่ไหลออกมาไม่ใช่สีแดงสด แต่เป็นสีดำ

ทุกคนมองดูอย่างมึนชาไปทั้งหัว

พวกนี้ล้วนเป็นสัตว์มีพิษ ถูกกัดหนึ่งคำสามารถทำให้ตายได้ ทำไมนางถูกกัดมากมายขนาดนั้นแต่ก็ยังไม่เห็นเป็นไร

พระชายาทำอะไรอีกหรือเปล่า?

มองดูกู้ชูหยุนกลิ้งเจ็บปวดอยู่บนพื้น ปากแสยะอย่างเจ็บปวด ก่นด่ากู้ชูหน่วนอยู่อย่างต่อเนื่อง ความสุภาพอ่อนโยนเดิมหายจนหมดสิ้น เหลือเพียงใบหน้าที่บูดเบี้ยว

ทุกคนทั้งสงสารกู้ชูหยุน และก็รู้สึกสมน้ำหน้า

“หลีกไป รีบหลีกไป กู้ชูหน่วน เจ้ารีบพวกมันไป อ้าก…..กู้ชูหน่วน เจ้าทำกับข้าแบบนี้ หากวันนี้ข้ากู้ชูหยุนสามารถมีชีวิตรอดออกไปได้ เจ้าจะต้องเสียใจ”

เย่จิ่งหานหัวเราะ

โง่

งี่เง่า

ยังไม่พูดถึงว่านางจะสามารถมีโอกาสรอดไปได้

ต่อให้มีโอกาสรอดไปได้ แล้วจะสามารถทำอันตรายอาหน่วนได้หรือ?

ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเอง

กู้ชูหน่วนทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่นางพูดข่มขู่ เพียงพูดขึ้นอย่างเกียจคร้านว่า “พวกเจ้ากัดเฉพาะร่างกายนางทำไม ไม่เห็นใบหน้าที่งดงามของนาหรือ?”

พูดเสร็จ งูมีพิษหลากสีพวกนั้น ต่างพากันคลานไปบนหัวของนาง

สิ่งที่กู้ชูหยุนกลัวที่สุดก็คือใบหน้าถูกกัดจนเสียโฉม ตอนนี้ล้วนคืบคลานขึ้นมา นางปกปัดต้านทานยังไงก็ไม่ไหว ร่างกายถูกงูจำนวนมากรุมกัด เจ็บปวดจนนางแทบอยากตาย

“อ้าก….กู้ชูหน่วน……เจ้ากล้าทำกับข้าแบบนี้ เจ้ากล้าทำกับข้าแบบนี้…..”

“เจ้ากล้าใส่ร้ายข้า ทำข้าจะไม่กล้าล่ะ”

ชิงเฟิง เจี่ยงเสวียมึนชาไปทั้งหัว

พวกเขารู้แล้ว สัตว์มีพิษพวกนี้ พวกเขาหาจับไม่ได้เลย หรือไม่ก็พากันมาทั้งหมด ที่แท้ก็มีเหตุผล

พวกเขากล้ารับประกันว่า สัตว์มีพิษพวกนี้เชื่อฟังคำสั่งของพระชายาแน่นอน

หรือว่าครั้งก่อนเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เชิญชวนเพื่อนมาที่จวนอ๋อง จากนั้นงูพวกนี้ชื่นชอบพระชายา?

ชักชวนกลุ่มเพื่อนพ้อง จนตะขาบแมงป่องต่างๆ ก็มากันเยอะขนาดนี้?

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียสดุ้งขนลุก แทบจะถอยห่างไปจากกู้ชูหน่วนหลายก้าวพร้อมกัน กลัวว่าจะตกหลุมพรางของนาง

จนเมื่อกู้ชูหยุนร้อนใจอย่างที่สุด ไม่รู้ว่าฝูกวงมาปรากฏตั้งแต่เมื่อไหร่ โค้งคำนับ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ตามหาเจออาจารย์ซ่างกวนแล้ว จะได้เชิญอาจารย์ซ่างกวนมาแล้ว ตอนนี้อาจารย์ซ่างกวนรออยู่ด้านนอก จะให้เขาเข้ามาไหม?”

ชิงเฟิงอึ้ง

ท่านอ๋องส่งมากมายขนาดนั้นไปตามหาอาจารย์ซ่างกวนยังหาไม่เจอ ทำไมพวกเขาถึงหาเจอได้ง่ายๆ แบบนี้?

แล้วมองดูกู้ชูหน่วน ที่ยักยิ้มตรงมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ขึ้นมาในทันที

ชิงเฟิงสะบัดส่ายหัว

พระชายาพูดเท็จ

นี่เป็นหลุมพราง

ฝูกวงตามหาอาจารย์ซ่างกวนไม่เจอ

ความคิดอย่างหนึ่งผุดขึ้นมา กลับเห็นกู้ชูหยุนเหมือนอย่างกับคนบ้าคลั่ง ร้องพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนกว่า “อย่าให้เขาเข้ามา ข้าจะให้เขาเห็นข้าในสภาพใบหน้าแบบนี้ไม่ได้ ยิ่งจะให้เขาเห็นข้าเสียโฉมไม่ได้….อ้าก…”

กู้ชูหยุนจับคอไว้แน่น ตรงนั้นถูกกัดหลายที เลือดสีดำไหลออกมาอย่างไม่หยุด

นางไม่มีเรี่ยวแรงต้านทานไม่ให้สัตว์มีพิษพวกนี้คืบคลานต่อไปได้แล้ว

กู้ชูหน่วนสองสามีภรรยานั่งอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ ไม่สนใจความน่าสังเวชของนาง ยังดูอยู่อย่างยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่น

ในใจกู้ชูหยุนเยือกเย็น กัดฟันพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าสั่งให้พวกมันหยุด ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังทุกอย่าง”

“พี่รอง เจ้าพูดแบบนี้แต่แรกก็ไม่ต้องทุกข์ทรมานขนาดนี้แล้ว เฮ้อ….ข้าเจ็บปวดแทนเจ้าเลย พวกที่รัก พอล่ะ พวกเจ้าก็กินอิ่มกันล่ะ ครั้งหน้าหากมีเรื่องดีแบบนี้ ข้าค่อยตามพวกเจ้ามาอีก”

นางเพิ่งพูดเสร็จ สัตว์มีพิษทั้งหมดล้วนจากไปเหมือนอย่างลงน้ำลง

“พี่รอง ว่ามา…..”

“เจ้ากับเย่จิ่งหาน เป็นพี่น้องแท้ๆ ”