อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 672 แสดงความเสียใจ

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 672 แสดงความเสียใจ
กู้ชูหน่วนเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงจวนแม่ทัพ

จวนแม่ทัพกำลังจัดงานศพ มีธงขาวและผ้าขาวห้อยอยู่ทั่วทุกที่ ตรงกลางเขียนคำว่า “มรณะ”

เพราะท่านแม่ทัพเป็นคนมีคุณธรรม ไม่ว่าภายในใจคนในราชสำนักในค่ายทหารหรือในใจประชาชน ล้วนเคารพอย่างลึกซึ้ง คนที่มาแสดงความเสียใจก็มีจำนวนมาก

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววเจ็บปวด ในขณะที่กำลังลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ จู่ๆ อาจารย์ซ่างกวนก็มาปรากฏ ยืนอยู่เคียงข้างนาง

เสียงของเขาราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิดังขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “วันนี้เป็นวันปลงศพของแม่ทัพใหญ่ หากเจ้าอยากไปส่งเขา ก็เข้าไปจุดธูปเถอะ”

กู้ชูหน่วนเอียงหัว อาจารย์ซ่างกวนยังคงเป็นเหมือนอย่างพลัดพรากจากธุลี สุขุมสง่างาม

เขาสวมชุดขาวดั่งหิมะ ขาวผ่องสูงส่งดั่งเทพเหนือสวรรค์ชั้นเก้า ไม่ม่ใครกล้าดูหมิ่น ไม่กล้าอาจเอื้อม ทำได้เองมอง

จากที่ไม่ได้เจอมาสักพัก มุมปากอาจารย์ซ่างกวนยังคงอมยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่รู้ทำไม นางรู้สึกว่าสีหน้าอาจารย์ซ่างกวนค่อนข้างขาวซีด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโศกเศร้าเพราะการตายจากไปของแม่ทัพใหญ่เซียวหรือเปล่า

“ตระกูลเซียวไม่ต้อนรับข้า” กู้ชูหน่วนพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ

“เจ้าไปส่งแม่ทัพใหญ่เซียว ไม่ใช่คนตระกูลเซียว ขอเพียงแม่ทัพใหญ่เซียวอยากให้เจ้าไปส่งเขาก็พอ”

ไม่รอคำตอบจากกู้ชูหน่วน อาจารย์ซ่างกวนก็ได้ก้าวเดินเข้าไปแล้ว

กู้ชูหน่วนครุ่นคิดสักพัก แล้วก็ตามเข้าไปในจวนแม่ทัพ

ทั้งสองคนแทบจะเดินเคียงคู่กันเข้าไป

กู้ชูหน่วนอยู่ใกล้อาจารย์ซ่างกวนอย่างมาก ไม่รู้ทำไม นางรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็น

ความเยือกเย็นที่อาจารย์ซ่างกวนมีต่อนางอย่างประหลาด

ราวกับ…..

นางล่วงเกินเขา

หรือทอดทิ้งเขา

กู้ชูหน่วนสะบัดความคิดทิ้งไป ทอดทิ้งอะไร

นางไม่มีอะไรกับอาจารย์ซ่างกวน คำว่าทอดทิ้งจะมาจากไหน

เมื่อก้าวเข้าไป คนทั้งจวนแม่ทัพก็รุมล้อมเข้ามา เห็นนางเป็นศัตรู ท่าทีแต่ละคน ราวกับขับไล่นางออกไป

หนึ่งในทหารคนหนึ่งที่แต่งตัวดีพูดขึ้นว่า “พระชายาหาน เจ้ามาทำไม จวนแม่ทัพเราไม่ต้อนรับเจ้า”

“ใช่ ไสหัวไป”

“ผู้ร้ายฆ่าคนยังกล้ามาแสดงความเสียใจต่อแม่ทัพใหญ่ คุณชายใหญ่ ขออนุญาตให้ข้าได้แก้แค้นให้กับแม่ทัพใหญ่”

“ข้าด้วย แม่ทัพใหญ่มีบุญคุณต่อข้า เขาถูกทำร้าย ข้าจะต้องแก้แค้นให้ท่านด้วยตนเอง”

มีคนคนหนึ่งพูดขึ้น ทุกคนต่างก็โกรธโมโห ต่างกำหมัดแน่น

พี่น้องทั้งสี่คนของตระกูลเซียวแบ่งนั่งคุกเข่าอยู่สองฝั่ง รวมทั้งสามีของเซียวหวั่นเอ๋อร์

เซียวหยู่เซวียนก้มหน้าก้มตา เผากระดาษเงินให้กับแม่ทัพใหญ่อยู่อย่างเงียบๆ ราวกับไม่ได้เงินเสียงพวกเขาคุยกัน

เซียวหยู่โหลวขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ทุกคนใจเย็นๆ คนร้ายที่ฆ่าพ่อ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร ทุกคนอย่าทำร้ายพระชายาหาน”