อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 673 ปกป้อง
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 673 ปกป้อง
“คุณชายรอง ท่านมีเมตตาเกินไป หลักฐานมากมายวางอยู่ตรงหน้า หากนางไม่ใช่คนร้ายแล้วจะเป็นใคร?”
“นางเคยรับปากว่า จะตามหาคนร้ายมาให้ได้ภายในเจ็ดวัน หากตามหาคนร้ายไม่เจอ ถึงตอนนั้นค่อยฆ่าก็ไม่สาย”
“คุณชายรอง รอหลังจากเจ็ดวัน นางก็หนีไปแล้ว นางจะอยู่ให้พวกเราไปหาเจอหรือ”
เซียวหวั่นเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นพร้อมน้ำตาไหลนอง พูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นว่า “วันนี้เป็นวันปลงศพพ่อ ข้าไม่อยากให้พ่อจากไปอย่างไม่สงบ เรื่องคนร้าย อีกเจ็ดวันค่อยว่ากัน”
ทุกคนกระทืบเท้าอย่างโกรธโมโห
คำพูดของคุณชายรองกับคุณหนูสาม เห็นได้ชัดว่าเข้าข้างกู้ชูหน่วน
ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนให้พวกเขาดื่มยาวิเศษอะไร แม้แต่คนร้ายฆ่าพ่อตนเองพวกเขาก็ยังยอมปล่อยไปได้
กู้ชูหน่วนมองดูพวกเขาอย่างซาบซึ้ง
ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามีไม่มาก กระทั่งสามารถพูดได้ว่าแค่เคยเจอหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้งเอง แต่พวกเขาทั้งสองคนกลับเชื่อมั่นในตัวนางอย่างไม่มีเหตุผลตั้งแต่แรก และปกป้องนางมาตลอด
มิตรภาพอันนี้ นางจดจำไว้ในใจ
อาจารย์ซ่างกวนจุดธูปสามดอก แล้วก็เคารพไหว้ตรงป้ายชื่อของแม่ทัพใหญ่เซียวสามครั้ง
กู้ชูหน่วนก็จุดธูปสามดอก อยากที่จะปักให้กับแม่ทัพใหญ่เซียว กลับถูกคนจวนแม่ทัพก่นด่ากลับไป
“อย่างเจ้าก็คู่ควรที่จะปักธูปให้กับแม่ทัพใหญ่หรือ พวกเราไม่ฆ่าเจ้าก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“ใช่ อย่าคิดว่าเจ้าเป็นพระชายาหาน แล้วพวกเราจะไม่กล้าทำอะไรเจ้า”
“คนร้ายที่ฆ่าแม่ทัพใหญ่ ต่อให้พวกเราต้องตายก็จะไม่มีทางปล่อยนางไป”
เซียวหยู่ชงอดกลั้นความโกรธไว้อยู่ตลอด เพราะไม่อยากให้พ่อของตนเองจากไปอย่างไม่สงบ
เวลานี้เมื่อเห็นการกระทำของกู้ชูหน่วน เขาอดทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ที่นี่ไม่ต้อนรับเจ้า เจ้ารีบไปเถอะ”
“ข้ามาจุดธูปให้กับแม่ทัพใหญ่ ไม่ได้มาจุดธูปให้กับพวกเจ้า ขอเพียงแม่ทัพใหญ่ไม่ไล่ข้า ใครก็จะไล่ข้าไม่ได้” กู้ชูหน่วนพูดขึ้น
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนโกรธโมโหขึ้นมาอีกครั้ง
แม่ทัพใหญ่จากไปแล้ว จะมาไล่นางได้อย่างไร?
ผู้หญิงคนนี้ช่างหน้าไม่อาย?
ทุกคนต่างเอาอาวุธออกมา อยากที่จะลงมือทันที
ถ้อยคำดั่งสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิของอาจารย์ซ่างกวนดังขึ้นมาอย่างเหมาะสมว่า
“ตามกฎของแคว้นเย่ ขอเพียงมีคนมาแสดงความเสียใจ ไม่ว่าคนคนนั้นจะคิดอย่างไร ครอบครัวนั้นก็จะต้องให้การต้อนรับอย่างมีมารยาท จะขับไล่คนออกไปไม่ได้ ยิ่งไม่ควรทำร้ายคนหรือตำหนิก่นด่า ไม่ว่าจะอยู่ในราชสำนักหรือในแคว้นเย่ จวนแม่ทัพก็มีสถานะนับหน้าถือตา หรือว่า…..จวนแม่ทัพแหกกฎแคว้นเย่?”
“นางฆ่าแม่ทัพใหญ่เซียว” คนที่แต่งกายเหมือนอย่างรองแม่ทัพพูดขึ้นอย่างโกรธโมโห
อาจารย์ซ่างกวนอมยิ้ม พร้อมพูดขึ้นด้วยท่าทีสง่างามอย่างไรที่ติว่า “แต่ตอนนี้ไม่มีหลักฐานแสดงอย่างชัดเจนว่าคุณหนูสามเป็นคนฆ่าแม่ทัพใหญ่เซียว เพียงเพราะแม่ทัพใหญ่ไม่ชอบคุณหนูสาม หรือเพราะคุณหนูสามมีความชำนาญทั้งทางการแพทย์และยาพิษ ปรากฏตัวอยู่ในจวนแม่ทัพโดยบังเอิญ แล้วพูดว่าคุณหนูสามเป็นคนร้ายไม่ได้มั้ง”
“อาจารย์ซ่างกวน เจ้าเป็นอาจารย์ราชวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง เจ้าก็คิดอยากปกป้องเข้าข้างพระชายาหานหรือ?”
“ข้าไม่ได้อยากปกป้องเข้าข้างใคร ข้าแค่พูดตามเรื่องราว คุณหนูสามไม่ใช่คนร้าย ศาลต้าหลี่จะสืบหาความจริงทั้งหมด คุณหนูสามก็รับปากว่าจะหาคนร้ายออกมาให้ได้ภายในเจ็ดวัน ตอนนี้พวกเจ้ารีบร้อนที่จะเอาความผิดโยนให้กับคุณหนูสาม เป็นเพราะการตายของแม่ทัพใหญ่เกี่ยวข้องกับพวกเจ้าหรือ ดังนั้นพวกเจ้าจึงร้อนใจกันขนาดนี้”
ทุกคนต่างตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ซ่างกวน เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? พวกเราจะทำร้ายแม่ทัพใหญ่ได้อย่างไร?”
“ใช่ งั้นคุณหนูสามทำไมจะต้องทำร้ายแม่ทัพใหญ่ล่ะ แม่ทัพใหญ่ตายแล้ว นางจะได้รับผลประโยชน์อะไร?”
ทุกคนอึ้ง สุดท้ายทำได้เพียงพูดว่า “แม่ทัพใหญ่ไม่ชอบพระชายาหาน พูดจาไม่ไว้หน้าพระชายาหาน บางที…. บางทีนางอาจจะโกรธโมโหขึ้นมาล่ะ?”
