อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 674 โชคในเรื่องความรักของเจ้ามีเยอะจริงๆ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 674 โชคในเรื่องความรักของเจ้ามีเยอะจริงๆ
“คุณหนูสามีนิสัยเผด็จการ เย่อหยิ่งจองหอง และยังไร้น้ำใจไร้คุณธรรม ทั่วทั้งเมืองหลวงมีใครไม่เกลียดคุณหนูสามบ้าง แล้วมีใครไว้หน้าคุณหนูสามบ้าง ทั่วทั้งเมืองหลวงมีคนตาย ก็ล้วนเป็นฝีมือของคุณหนูสามหรือ”
กู้ชูหน่วนเหลือบมองดูอาจารย์ซ่างกวน
คำพูดนี้ชื่นชมหรือตำหนิกันแน่?
ทำไมนางมักรู้สึกเหมือนอาจารย์ซ่างกวน อคติต่อนางอย่างมาก?
บอกว่านางเย่อหยิ่งจองหอง นางยอมรับ
บอกว่านางมีนิสัยเผด็จการ ค่อนข้างเกินไปหน่อยไหม
บอกว่านางไร้น้ำใจไร้คุณธรรม?
นี่เอามาจากไหน?
ทำอย่างกับนางไม่ช่วยเหลือ ไร้ความปรานีต่อเขา
อาจารย์ซ่างกวนพูดจนทุกคนต่างพูดไม่ออก
คำพูดของอาจารย์ซ่างกวนถึงแม้จะฟังดูอบอุ่นละมุนละไม แต่ทุกประโยคเป็นเหมือนดั่งลูกกระสุนปืนใหญ่แตกระเบิด พูดจนพวกเขาไม่สามารถโต้เถียงได้
หากพูดต่อไปอีก พวกเขาจะกลายเป็นคนร้ายฆ่าคนเสียเองแล้ว
ที่ผ่านมารู้เพียงว่าอาจารย์ซ่างกวนมีความรู้ความสามารถ ไม่รู้ว่าฝีปากของเขาก็ดีขนาดนี้
อาจารย์ซ่างกวนอมยิ้มอย่างสง่างาม พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณชายใหญ่เซียว จวนแม่ทัพมีชื่อเสียงโด่งดังอยู่ในแคว้นเย่ พวกเจ้าคงไม่คิดแหกกฎของประเทศแคว้นเย่มั้ง?”
คำว่ากฎของประเทศ ยับยั้งเซียวหยู่ชงได้เป็นอย่างดี
เซียวหยู่ชงสะบัดแขนเสื้ออย่างโกรธจัด อดกลั้นความโกรธภายในใจไว้
แล้วกู้ชูหน่วนค่อยได้ไปปักธูปสามดอกอย่างสมใจ
“แม่ทัพใหญ่ ท่านวางใจ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านต้องตายฟรี”
พูดเสร็จ กู้ชูหน่วนปักธูปลงไป ตอนที่เดินผ่านเซียวหยู่เซวียน นางพูดขึ้นด้วยเสียงเบาอ่อนโยนว่า “ขอแสดงความเสียใจด้วย”
เซียวหยู่เซวียนไม่เงยหน้าขึ้น เพียงเผากระดาษเงินอยู่อย่าเงียบๆ
กู้ชูหน่วนถอนหายใจ ก้าวเดินออกมาจากจวนแม่ทัพ
พวกทหารจวนภายในจวนแม่ทัพต่างไล่ตามออกมา สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาต
เซียวหยู่เซวียนโยนกระดาษเงินออกมาอย่างเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ใครก็ห้ามทำร้ายยัยขี้เหร่ หากใครกล้าเอาชีวิตของนาง เท่ากับเป็นศัตรูของข้าเซียวหยู่เซวียน”
“คุณชายสาม…..”
“นี่คือคำสั่ง ข้ายังคงพูดประโยคนั้น อยากที่จะฆ่านาง นอกเสียจากข้ามศพข้าไปก่อน”
กู้ชูหน่วนที่เดินออกมาจากประตูจวนแล้ว ได้ยินคำพูดของเซียวหยู่เซวียน ใบหน้าของนางเผยให้เห็นถึงความขมขื่นและรอยยิ้มที่ซาบซึ้ง
ภาระในใจเบาน้อยลงอย่างมาก
อาจารย์ซ่างกวนพูดขึ้นอย่างฝืนยิ้มว่า “โชคในเรื่องความรักของคุณหนูสามนั้นมีมากจริงๆ”
กู้ชูหน่วนเม้นริมฝีปาก พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ เจ้าดูแลเรื่องการเรียนการสอนก็พอแล้ว ชีวิตส่วนตัวก็จะยุ่งด้วยหรือ?”
“ในฐานะที่เป็นอาจารย์ นอกจากการศึกษาเล่าเรียนแล้ว ทางด้านคุณธรรมก็จะต้องดูแลสั่งสอนด้วย”
“คุณธรรม? ฮ่าๆ …. คุณธรรมของข้ามีปัญหาหรือ?”
“คุณหนูสามคิดว่าอย่างไรล่ะ?” ทิ้งผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของนางไว้ที่แดนเหนือสุด ปล่อยเขาไปตามยถากรรม นี่เรียกว่ามีคุณธรรมหรือ?
หากไม่ใช่เพราะเขาดวงแข็ง คงจะตายอยู่ที่แดนเหนือสุดแล้ว ต่อให้เป็นเช่นนี้ เขาก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัส จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถฟื้นฟูพลังภายในกลับคืนมา
“หากอาจารย์ซ่างกวนอยากสั่งสอน ก็กลับไปสอนที่ราชวิทยาลัยของเจ้าเถอะ วันนี้ข้าไม่มีเวลาสนใจเจ้า”
กู้ชูหน่วนโบกมืออย่างเบื่อหน่าย
หลังจากที่รู้ว่าเย่จิ่งหานเป็นพี่ชายของตน ในใจของนางเหมือนดั่งโดนมีดแทง มีเวลาสนใจเขาเสียที่ไหน
ทันใดนั้น มือเรียวของนางถูกคว้าจับไว้ อาจารย์ซ่างกวนที่ยิ้มแย้มมาตลอด กลับบีบบังลากดึงนางไป
“เจ้าทำอะไร ปล่อยข้า”
“หนีเรียนตั้งนานขนาดนั้น ข้าจะพาเจ้าไปทบทวนเรียนที่ราชวิทยาลัย”
“ซ่างกวนฉู่ เจ้าป่วยหรือไง? ป่วยก็รีบไปรักษา ข้าแต่งงานแล้ว จะร่ำเรียนอะไรอีก”
“แต่งงาน เจ้ากับเย่จิ่งหานเกี่ยวข้องกันยังไง ในใจเจ้าไม่รู้ดีหรือ?”
กู้ชูหน่วนสั่นสะท้านไปทั้งตัว
นางกับเย่จิ่งหานเป็นพี่น้องกัน พวกนางยังเพิ่งรู้เอง
ซ่างกวนฉู่รู้ได้อย่างไร?
“เจ้ารู้ความสัมพันของพวกเรามาตลอดใช่ไหม? งั้นเจ้ายังให้พวกเราแต่งงานกันต่อหน้าต่อตา?”
