อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 676 ยาพิษ

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 676 ยาพิษ
กู้ชูหน่วนกับฝูกวงแอบสะกดรอยตามมา

เพราะวิชาตัวเบาของเลว่อิ่งเก่งกาจ ความระมัดระวังก็มีสูง พวกเขาจึงไม่กล้าตามไปใกล้ ทำให้ตามไม่ทันอยู่หลายครั้ง ดีที่กู้ชูหน่วนโรยเครื่องหอมหลอนไว้บนตัวเขา

เครื่องหอมแบบนี้ไม่มีสีไม่มีกลิ่น นอกจากนางแล้ว ไม่มีใครสามารถได้กลิ่น จึงอาศัยกลิ่นหอม ตามทันเลว่อิ่ง

ค่ำคืนมืดมิด ภายในป่าทึบเงียบสงัด เลว่อิ่งคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ตรงหน้าชายชุดดำปกปิดหน้าคนหนึ่ง ท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน มุมปากมีเลือดไหล ลมปราณในร่างกายแลดูปั่นป่วน เหมือนถูกชายชุดดำทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส

กู้ชูหน่วนซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่พร้อมกลั้นลมหายใจ มองพิจารณาดูชายชุดดำคนนั้น

เพราะหันหลังให้นาง นางจึงมองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของเขา แต่ดูจากผมหงอกขาว อย่างน้อยอายุของผู้ชายคนนี้ก็น่าจะมากกว่าห้าสิบปี

นางได้ยินคำสนทนาระหว่างพวกเขาเป็นระยะๆ ไอรีนโนเวล

“ข้าน้อยไร้ความสามารถ ขอนายท่านลงโทษ”

“ปัง…..”

ชายแก่ชุดดำยกฝ่ามือฟาดลงไป ร่างกายเลว่อิ่งเหมือนดั่งใบไม้ลอยไปตามลม ปลิวตกอย่างไร้เรี่ยวแรง

ฝ่ามือนี้รุนแรงอย่างมาก บรรยากาศรอบๆ ล้วนเต็มไปด้วยแรงอาฆาต

กู้ชูหน่วนอยู่ห่างตั้งไกล ก็ยังสัมผัสได้ถึงความตายที่จะมาเยือน

นางกล้ารับประกันว่า ความสามารถของคนแก่คนนี้อย่างน้อยก็ถึงระดับหก

ผู้มีฝีมือถึงระดับหกขึ้นไป ทั้งแผ่นดินมีไม่มาก

เลว่อิ่งกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง สีหน้าขาวซีดขึ้นมา เขาพยายามที่จะคุกเข่าขึ้นมาใหม่ พยายามไม่ให้ร่างกายที่บาดเจ็บสาหัสล้มลงไป

เลว่อิ่งก้มหน้าก้มตา คุกเข่าอยู่อย่างยอมจำนน ราวกับคนตรงหน้าคือฮ่องเต้ แล้วเขาทำได้เพียงรอคอยให้ฮ่องเต้ลงโทษอยู่อย่างต่ำต้อย

ฝูกวงดึงแขนเสื้อกู้ชูหน่วน ถามนางว่ากลับไปแล้วดีไหม

คนมีฝีมือสูงส่งขนาดนี้ พวกเขาทั้งหมดร่วมมือกันก็สู้ไม่ไหว อีกอย่าง….

และง่ายต่อการเปิดเผยสถานะ

กู้ชูหน่วนส่ายหัว กว่าจะตามมาได้ จะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร สถานะของเลว่อิ่ง นางจะต้องรู้ให้ได้

“เจ้าล้มเหลวมาบ่อยครั้งมากแล้ว”

คำพูดของคนแก่ชุดดำ เท่ากับเป็นการลงโทษเลว่อิ่งถึงแก่ชีวิต

เลว่อิ่งก้มหน้าก้มตา ไม่มีเรี่ยวแรงตอบโต้

“บทลงโทษของคนที่ทำภารกิจล้มเหลวคืออะไร เจ้ารู้ใช่ไหม”

“รู้ พิษห้าขนิดกัดกินสามร้อยหกสิบห้าวัน ร่างกายถูกกัดกร่อนจากภายในสู่ภายนอก”

“ในเมื่อรู้ งั้นก็ไปรับโทษด้วยตนเองซะ”

“ปัง….”

ชายแก่ชุดดำโยนขวดยาลงพื้น สายตาเย็นชาของเลว่อิ่งฉายแววเจ็บปวด เขาเก็บขวดยาขึ้นมาด้วยมือสั่นเทา เทออกมาหนึ่งเม็ด มุมปากยักยิ้มอย่างขมขื่น

มองดูชายแก่ชุดดำ เอาก็เงยหน้ากลืนกินลงไป

กลืนยาลงไปไม่นาน ร่างกายเลว่อิ่งคดเป็นเกลียว กระทั่งกระตุกขึ้นมา ใบหน้าเผยให้เห็นถึงความเจ็บปวด ร่างกายคดงออย่างไม่อาจควบคุม

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว